Της Αλλοπάρ* Αν και βάζω τα δυνατά μου, κυρίες και κύριοι, για να καταλάβω τι ακριβώς συμβαίνει με τα πολιτικά σας πράγματα, πρέπει να ομολογήσω ότι με ξεπερνάνε και μ' αφήνουν στην ίδια τάξη. Πάρτε παράδειγμα εκείνον τον ανεκδιήγητο Μπαλτάκο, που αφού υπηρέτησε πιστά(;) τον πρωθυπουργό Αντώνη στην εφαρμογή του μνημονίου, έρχεται τώρα να μας πει ότι θα χαρεί πολύ να δει το μνημόνιο να φεύγει! Μεγάλε! Δηλαδή, γιατί δεν μας το ΄λεγε τόσα χρόνια; Κρατιότανε; Αμ΄ ο άλλος, ο… επιτυχημένος Αδωνης -που εφάρμοσε πιστά το μνημόνιο, που σιχαίνεται ο Μπαλτάκος- πώς το
Περισσότερα.. »«Το ζωάκι έφυγε. Ουραιμικό κώμα…». Δεν μπόρεσα ν' ακούσω περισσότερα. Το πρωινό τηλεφώνημα του γιατρού μου ανήγγειλε το τέλος. Το κεφάλι μου βούιζε. «Ποτέ πια, ποτέ πια…». Τα λόγια του γιατρού δεν μπορούσαν να μαλακώσουν τον απίστευτο πόνο. «Πρέπει να ξέρετε πως δεν υπέφερε. Ηταν και η ηλικία της τέτοια…». Αλήθεια, κανείς δεν μπόρεσε να πει με βεβαιότητα πόσο χρόνων ήσουν. Μπορεί δώδεκα, μπορεί δεκατριών, μπορεί και περισσότερο. Το μόνο που ξέρω είναι πως σε τρεις μήνες θα συμπλήρωνες έξι χρόνια κοντά μας. Αυτή ήταν για μένα η ηλικία σου. Πόσο γρήγορα πέρασε ο
Περισσότερα.. »Η συμφωνία ήταν να μην αποκαλυφθούν η ονομασία και η διεύθυνση του εργαστηρίου. Οταν οι ενδιαφερόμενοι υπέγραψαν, οι διαπραγματεύσεις τελείωσαν και η οργάνωση «Ενωση για Μέριμνα» (United to Care) παρέλαβε 10 ουαλικά πόνι απ' τον στάβλο ενός ινστιτούτου ερευνών. Τα αλογάκια αυτά, ηλικίας 6-8 μηνών, είχαν χρησιμεύσει ως πειραματόζωα για ένα σημαντικό ερευνητικό πρόγραμμα και όταν αυτό τελείωσε, επρόκειτο να θανατωθούν. Οταν, χάρη στη ζωοφιλική οργάνωση, τα αλογάκια μεταφέρθηκαν σ' ένα μικρό λιβάδι έξω απ' το Μάντσεστερ, ήταν φοβισμένα, αδύναμα, χωρίς καμιά εμπιστοσύνη στους ανθρώπους. «Οταν τα πλησιάζαμε», λέει ένα μέλος της οργάνωσης, «αυτά
Περισσότερα.. »Της Αλλοπάρ* Οι θρύλοι, οι προφητείες και οι χρησμοί ήσαν πολύ διαδεδομένοι στις κοινωνίες του Μεσαίωνα, αλλά και πολύ αργότερα. Δημιουργήματα φόβων ή ελπίδων, γίνονταν αμέσως πιστευτοί και συχνά χρησιμοποιούνταν και για πολιτικούς σκοπούς. Ενας απ' τους πιο γνωστούς χρησμούς-θρύλους ήταν η «Κόκκινη Μηλιά» τον τελευταίο αιώνα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Ο θρύλος αυτός γεννήθηκε στις αρχές του 15ου αιώνα, καθώς οι κάτοικοι της Κωνσταντινούπολης άρχισαν να προαισθάνονται το τέλος της: Οι Οθωμανοί την είχαν κυκλώσει από παντού, οι πλούσιοι αριστοκράτες και οι λόγιοι έφευγαν στη Δύση, στρατός δεν υπήρχε… Τότε, λοιπόν, κυκλοφόρησε ο
Περισσότερα.. »Της Αλλοπάρ* Πέρα απ' την αμοιβαία αγάπη που έχουμε με τον δικό μου -εγώ γι' αυτόν κι εκείνος για μένα- υπάρχει κάτι ακόμα που μας συνδέει: κι οι δυο μας δεν ανεχόμαστε τους δυνατούς κρότους και θορύβους. Οπως ίσως γνωρίζετε, όταν με βρήκε ο δικός μου, μισοπεθαμένη, σκελετωμένη και δηλητηριασμένη -θα πέθαινα αν δεν με πήγαινε αμέσως στον γιατρό- το είχα σκάσει απ' τον πρώην δικό μου, που ήταν κυνηγός, μόλις έριξε την πρώτη τουφεκιά. Ετρεχα μέρες σαν τρελή για να ξεφύγω απ' τα 170 ντεσιμπέλ, που μου έσπασαν τ' αυτιά. Ε, κάτι
Περισσότερα.. »Μια περίεργη ασθένεια έχει αναστατώσει τους κατόχους σκύλων στη Μ. Βρετανία εδώ και δύο χρόνια, καθώς έχει προσβάλει περίπου πενήντα ζώα, απ' τα οποία τα 21 πέθαναν ή οδηγήθηκαν σε ευθανασία. Περιστατικά έχουν σημειωθεί σ' όλο το νησί, τα μισά όμως απ' αυτά γύρω από το Νέο Δάσος (Νιου Φόρεστ) στο Χαμσάιρ, στον Νότο. Η συγκεκριμένη ασθένεια εκδηλώνεται με πληγές στο δέρμα των άκρων και του στήθους, λήθαργο, ανορεξία και εμετούς. Μέσα σε λίγες μέρες απ' την εμφάνιση αυτών των συμπτωμάτων η ασθένεια χτυπάει τα νεφρά και οδηγεί στον θάνατο. Το τελευταίο περιστατικό καταγράφηκε
Περισσότερα.. »Μια από τις μεγαλύτερες χαρές μου, αγαπητοί φίλοι, είναι όταν μαθαίνω ότι η σελίδα μας βοήθησε στην υιοθεσία ενός πρώην αδέσποτου ζώου. Για να το πω αλλιώς, νιώθω πως «η σελίδα μας τότε δικαιώνεται»! Θα καταλάβετε λοιπόν πόση χαρά ένιωσα όταν, προχτές, ανοίγοντας το e-mail μου (την ηλεκτρονική, δηλαδή, αλληλογραφία μου), διάβασα το παρακάτω μήνυμα της κυρίας Ελένης Παπαθανασίου, δημοτικής συμβούλου και υπεύθυνης του Προγράμματος Προστασίας Ζώων του Δήμου Σικυωνίων (Κιάτου): «Είμαι ιδιαίτερα χαρούμενη διότι δώσαμε ζωάκια σε καλές οικογένειες. Ενα στην Ανδρο, ένα στην Αθήνα κι ένα στο Μόναχο!». Και για τα
Περισσότερα.. »Οπως θα έχετε διαπιστώσει, η σελίδα αυτή αναθέτει σε έμπειρους(ες) κτηνιάτρους την ενημέρωση των αναγνωστών της πάνω σε θέματα υγείας των μικρών μας φίλων. Κι αυτό, διότι θέλει ό,τι δημοσιεύεται να είναι υπεύθυνο και με υπογραφή του γράφοντος. Αλλά και σε όσα κείμενα είναι μεταφράσεις από ξένες εφημερίδες ή περιοδικά, πάλι αναφέρεται η προέλευσή τους. Βλέπετε, κανείς απ' τους συντάκτες της σελίδας μας δεν είναι κτηνίατρος: η Αλλοπάρ έχει ειδίκευση στην γκρίνια, η Κάρμεν στο κυνήγι της σαύρας, ο Σούρτας ξέρει μόνο να χαϊδεύεται και, τέλος, ο Ταρζάν το μόνο που ξέρει είναι να τρώει
Περισσότερα.. »Της Αλλοπάρ* Πριν από μερικές Δευτέρες, κυρίες και κύριοι, με αφορμή κάποιες μπούρδες του Μπαλτάκου, που δικαιολογούσε την αχαρακτήριστη συμπεριφορά του λόγω της… μανιάτικης καταγωγής του, σας έγραψα για τους Μανιάτες πειρατές του 16ου-17ου αιώνα, που «πουλούσαν Τούρκους σκλάβους σε Χριστιανούς και Χριστιανούς σε Τούρκους» (κατά τη μαρτυρία Γάλλων διπλωματών της εποχής). Τα έγραψα τότε αυτά για να θυμίσω ότι δεν υπήρξε ποτέ στην ιστορία ένας «λαός» απόλυτα «καλός», διαχρονικά. Αθηναίοι, Σπαρτιάτες, Μακεδόνες, Θηβαίοι, όλοι τους είχαν εποχές μεγαλείου και εποχές ξεφτίλας. Οι Αθηναίοι μεγαλούργησαν στον Μαραθώνα και τη Σαλαμίνα, αλλά φέρθηκαν πρωτόγονα
Περισσότερα.. »Οταν -το 1081- ανέβηκε στον θρόνο του Βυζαντίου ο στρατηγός Αλέξιος Α' Κομνηνός βρήκε ένα πλήθος μικρών, μεσαίων και μεγάλων τιτλούχων στην Κωνσταντινούπολη. Τίτλοι, που ενώ άλλοτε απονέμονταν σε εξαιρετικές περιπτώσεις και σε ελάχιστους εξέχοντες άνδρες -π.χ. πατρίκιοι, πρωτοσπαθάριοι, σπανθαροκανδιδάτοι κ.λπ.- και σήμαιναν πολλά για τους κατόχους τους, τώρα, δηλαδή στα χρόνια πριν από τον Αλέξιο, είχαν βγει στον πλειστηριασμό και μπορούσε κανείς να τους αγοράσει: ήταν ένας εύκολος τρόπος να γεμίζει το αυτοκρατορικό ταμείο. Ο Αλέξιος, λοιπόν, θέλοντας να καθιερώσει μια νέα τάξη πραγμάτων, δημιούργησε για τους συγγενείς του, αλλά και για τους
Περισσότερα.. »Της Αλλοπάρ* Αν υπάρχει ένα θέμα για το οποίο έχουμε γράψει -απ' τον Αρη και τη Φέη, έως τη Μαρίκα κι εμένα- πάνω από 100 φορές στα τελευταία 23 χρόνια, αυτό είναι το ΜΗ μάζεμα των περιττωμάτων των ζώων απ' τους δρόμους και τα πεζοδρόμια. Δεν πά' να ορίζονται ποινές για τους ιδιοκτήτες ζώων που λερώνουν; Δεν πά' να υπόσχονται (προεκλογικά) οι υποψήφιοι δήμαρχοι ότι θα βάλουν στα δασάκια ειδικές σακούλες για την περισυλλογή των «κακών» των ζώων; Αποτέλεσμα μηδέν! Βέβαια, για να ’μαστε και δίκαιοι όλο και υπάρχουν κάποιοι που σέβονται τους
Περισσότερα.. »Ηρθε η στιγμή που πήρατε το κουτάβι στο σπίτι. Οι περισσότεροι νέοι ιδιοκτήτες σκύλων όμως δεν γνωρίζουν τι πρέπει να κάνουν με το καινούργιο μέλος της οικογένειάς τους. Οι συνήθεις απορίες είναι: Πότε μπορώ να το βγάλω βόλτα; Πότε πρέπει να του κάνω τα πρώτα εμβόλια; Πότε θα γίνει η πρώτη αποπαρασίτωση; Από ποιες ασθένειες πρέπει να το προστατεύσουμε και με ποιον τρόπο; Οταν παίρνουμε ένα κουτάβι, είτε από pet shop είτε από τον δρόμο, καλό είναι να γίνει μια επίσκεψη στον κτηνίατρο, για να ελέγξει την υγεία του, να γίνει η αποπαρασίτωση για
Περισσότερα.. »Μου αρέσουν πολύ οι ιστορίες αγάπης μεταξύ ανθρώπων και ζώων. Μια τέτοια, πολύ συγκινητική ιστορία άκουσα προ ημερών από μια φίλη μου και θέλω να σας τη μεταφέρω όπως ακριβώς μου τη διηγήθηκε. «Η οικογένεια του πατέρα μου ήρθε από τη Σμύρνη το ’22, με την καταστροφή. Ο πατέρας μου, μικρό παιδάκι τότε, είχε σαν φίλο του ένα κατσικάκι, που το λάτρευε. Οταν η Σμύρνη πήρε φωτιά, η οικογένεια, με δύο βαλιτσούλες στο χέρι και με τον πατέρα μου στην αγκαλιά, έφτασε στην προκυμαία, όπου περίμενε μια βάρκα για να τους πάει στο πλοίο
Περισσότερα.. »Εχει μπει στον κήπο -και στη ζωή μου- εδώ και δύο μήνες περίπου, αν και είχα αποφασίσει να μην υιοθετήσω πια άλλον σκύλο, πόσο μάλλον κουτάβι, για λόγους καθαρά βιολογικούς, δηλαδή ηλικιακούς. Αλλά δεν άντεξα. Αλλωστε, βοήθησε και η συγκυρία. Το πρωί της 17ης Φεβρουαρίου «κοιμίσαμε» την αγαπημένη μας Λου – την πινέζα. Το μεσημέρι της μέρας εκείνης έφερα στον Μαραθώνα το άψυχο πια κορμάκι της και το έθαψα. Τότε άκουσα το γοερό κλάμα ενός κουταβιού. Δεν ήξερα από πού ερχόταν. Το κλάμα συνεχίστηκε και με οδήγησε στο παρκαρισμένο αυτοκίνητό μου. Κάτω απ' το
Περισσότερα.. »
© 2024 Εφημερίδα των Συντακτών | ΟΡΟΙ ΧΡΗΣΗΣ
