Στην Ελλάδα ήρθα το 1990. Ο πατέρας μου ήταν Ελληνας και η μάνα μου Βραζιλιάνα. Οπως πολλοί Ελληνες εκείνη την εποχή, έτσι και ο πατέρας μου έφυγε από εδώ μετά τον πόλεμο για να πιάσει δουλειά στην Αργεντινή. Μόλις όμως το καράβι σταμάτησε στη Βραζιλία, κατέβηκε και έμεινε για 30 χρόνια στο Σάο Πάολο. Για 20 ολόκληρα χρόνια είχε αποκοπεί από την Ελλάδα. Γνώρισε τη μητέρα μου και έκαναν τέσσερα παιδιά –εμένα και άλλους τρεις. Δεν παντρεύτηκαν όμως ποτέ. Είναι κάτι συνηθισμένο στη Βραζιλία να μην παντρεύεται ένα ζευγάρι, να συζεί και να
Περισσότερα.. »
Στην Ελλάδα ήρθα το 2008. Σπούδασα σκηνοθεσία στο Αφγανιστάν. Εφυγα διότι ανέβασα ένα θεατρικό που σατίριζε τον ρόλο του άνδρα και της γυναίκας στην αφγανική κοινωνία και είχε βέβαια έντονο θρησκευτικό και πολιτικό χαρακτήρα. Ο κόσμος δεν ήταν έτοιμος για κάτι τέτοιο. Θυμάμαι έντονα την ημέρα που κάναμε παράσταση σε μια πόλη. Ολοι φώναζαν και σταμάτησαν το έργο, ήταν έτοιμοι να μας λιντσάρουν. Κάποιος φώναξε και την αστυνομία και με ψάχνανε για καιρό. Ηθελαν να με φυλακίσουν. Στο Αφγανιστάν απαγορεύεται να παίζεις με τη θρησκεία. Εξαφανίστηκα. Βγήκα από τη χώρα, πήγα στο Πακιστάν, από
Περισσότερα.. »
«Η Ελλάδα μού θυμίζει πολύ Βουλγαρία του ’90» Μετά τον κομμουνισμό, στη Βουλγαρία πουλήθηκαν τα πάντα. Η μητέρα μου δούλευε χημικός σε μια βιομηχανία και την απέλυσαν. Δεν μπορούσε να ξαναβρεί δουλειά. Τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα. Ακρίβεια, ιδιωτικοποιήσεις, ανεργία. Θυμάμαι που κάποια στιγμή δεν μπορούσα να αγοράσω ούτε σοκολάτα – ήταν πανάκριβη. Απολύθηκε πολύς κόσμος. Με τέτοιο επάγγελμα η μητέρα μου ήταν δύσκολο να βρει εργασία. Αναγκάστηκε να φύγει και να έρθει στην Ελλάδα. Ηταν το ’95. Μετά από μερικά χρόνια, το 2003, την ακολούθησα και ήρθα κι εγώ στην Ελλάδα. Η
Περισσότερα.. »Σημειώσεις ενός μετανάστη Δουλεύω σε ένα σπίτι, βοηθώ ένα παιδί που δυσκολεύεται να περπατήσει. Την Τρίτη 25 Ιουνίου, 9 το πρωί, κατέβηκα στον σταθμό Αττική και άρχισα να περπατάω προς την Αχαρνών. Σε ένα στενό είδα ξαφνικά πάρα πολλά άτομα να τρέχουν προς το μέρος μου. Μπορεί να ήταν και είκοσι. Ολοι νεαροί. Χωρίς να ρωτήσουν τίποτα, άρχισαν να με χτυπάνε με κλομπ και ρόπαλα. Δεν φορούσαν κουκούλες, φορούσαν όμως μαύρα ρούχα με το σήμα της Χρυσής Αυγής. Ηταν τόσο ξαφνικό, που δεν πρόλαβα να κοιτάξω καλά τα πρόσωπα τους. Εχουν χτυπήσει πολλούς
Περισσότερα.. »
Σημειώσεις ενός μετανάστη Κάθε Δευτέρα, η στήλη αυτή θα είναι ένα μικρό βήμα για την ιστορία ενός μετανάστη που θέλησε να ζήσει και ζει στην Ελλάδα. Ο Μοχαμάντ Βαχέντι και ο Χάλεντ Τάχερ θα την επιμελούνται και θα παρουσιάζουν τις ιστορίες. Ο ένας είναι πρόσφυγας, ο άλλος έχει την ελληνική ιθαγένεια. Στην Ελλάδα ήρθα το 1996. Ο σύζυγός μου ζούσε ήδη εδώ. Παντρευτήκαμε και κάναμε τρία παιδιά. Εκείνη την εποχή, οι Ελληνες ήταν φιλάνθρωποι, φιλόξενοι και πολύ ευγενικοί απέναντί μας. Οι δουλειές άφθονες. Πολλές φορές τύχαινε να με παίρνουν ακόμα και τηλέφωνο για να
Περισσότερα.. »Σημειώσεις ενός μετανάστη Είμαι 19 χρόνων. Φοιτούσα στο Πανεπιστήμιο της Καμπούλ, στο Τμήμα Αγροτικής Ανάπτυξης, αλλά αναγκάστηκα, λόγω της κατάστασης που επικρατεί εκεί, να φύγω. Με τη βοήθεια του πατέρα μου βρήκαμε κάποιον που πήρε 12.000 δολάρια για να με πάει μέχρι τη Γερμανία. Στην αρχή μάς πήγαν στο Πακιστάν. Χρειάστηκε να μείνουμε εκεί 10 μέρες κάτω από άθλιες συνθήκες. Υστερα, όταν έφτασα στα σύνορα του Ιράν, συνάντησα περίπου 3.000 άτομα και περπατήσαμε κάπου 15 ώρες στα βουνά. Οταν μπήκαμε στο Ιράν, μας έβαλαν σε μεγάλα και γρήγορα αμάξια για να περάσουμε
Περισσότερα.. »
© 2024 Εφημερίδα των Συντακτών | ΟΡΟΙ ΧΡΗΣΗΣ
