«Τώρα, κάθε κατεργάρης στον πάγκο του», έλεγε ο παππούς μου όταν τελείωνε το καλοκαίρι. Το μάζεμα για την επιστροφή στην πόλη ξεκινούσε. Για μένα, το παιδί, ο «πάγκος» μου ήταν το σχολείο. Παρ' όλο που το αγαπούσα, δυσκολευόμουν να αποχωριστώ τη θάλασσα για χάρη του. Το φτιάξιμο της βαλίτσας και το ταξίδι του γυρισμού με γέμιζε γλυκόπικρα συναισθήματα.

Το μυαλό μου σε όλη τη διαδρομή ήταν στο παιχνίδι, στην ξενοιασιά της εξοχής. Με το πρώτο όμως αντίκρισμα του δωματίου μου, ένιωθα τη σπιτική ζεστασιά που ακόμα και σήμερα με αγκαλιάζει όταν επισκέπτομαι το παιδικό μου δωμάτιο. Από εκείνη τη στιγμή κι ύστερα η θάλασσα έμοιαζε μια γλυκιά μακρινή ανάμνηση.

Η λαχτάρα για την πρώτη μέρα του σχολείου με κυρίευε. Και μαζί η αποστολή στο βιβλιοπωλείο για την αγορά των βιβλίων, των τετραδίων, των μολυβιών, των στιλό και της τσάντας που θα κρατούσα για μια ολόκληρη σχολική χρονιά. Νομίζω ότι δεν με έπιανε ύπνος το βράδυ πριν από την πρώτη μέρα στο σχολείο. Κι όταν έφτανε, οι αγκαλιές με τους φίλους και η εγκατάσταση στη νέα, μεγαλύτερη, τάξη με γαλήνευαν όσο και η θάλασσα όταν την πρωτοσυναντούσα κάθε αρχή καλοκαιριού.