08/09/13 ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ

…Mέσω παλαιάς εθνικής οδού…

      Pin It

Του Γιάννη Ξανθούλη

 

…Στη βιτρίνα του «Ζάρα» είδα τη «δερμάτινη» σακ βουαγιάζ ΜΟΝΟ με 49 ευρώ. Ως εδώ καλά. Την είδα γιατί ακόμη δεν μου ήρθε ο καταρράκτης. Δεν την αγόρασα βέβαια γιατί αμέσως σκέφτηκα πως θα μου έμπαιναν φριχτές ιδέες ταξιδιού. Θα έπεφτα με τα μούτρα στην περισυλλογή ΠΡΟΣ ΤΑ ΠΟΥ ΝΑ ΟΔΕΥΣΩ; Επειτα θυμήθηκα πως εκτός των διοδίων υπάρχει και η βενζίνη και υποβόσκει νυχθημερόν το ενδεχόμενο να έχει ακριβύνει τόσο που θα μου κόστιζε ο κούκος αηδόνι. Σκέφτηκα όμως να μελαγχολήσω γενικώς και αορίστως και να ξεκολλήσω από τη βιτρίνα γιατί ΚΑΙ η ζωή είναι μικρή ΚΑΙ τα περιθώριά μου στενά σε επίπεδο… σουκ. ΟΤΑΝ όμως ανέφερα εντός μου τη λέξη «σουκ», έπεσα σε μαύρη κατάθλιψη αναλογιζόμενος πως πάντα επιθυμούσα να χαθώ στα ονομαστά σουκ στο Χαλέπι. Στο Χαλέπι που σήμερα είναι ισοπεδωμένο, γδαρμένο, ματωμένο και ποιος ξέρει τι απόμεινε από τον θρύλο του. Γιατί, βλέπεις, ακόμη και με τον Ομπάμα «τολμηρό» δεν βγάζεις άκρη. Απλά σταθμεύεις στην κατανοητή λέξη «θάνατος» και λιγότερο στο οποιοδήποτε αμφίσημο «ΓΙΑΤΙ». Γιατί ΔΕΝ υπάρχει γιατί. Κι αφού δεν ευδοκιμεί η λογική, αφήνεσαι στην ασυδοσία ενός τρόμου που νομιμοποιείται από κάθε είδους ηθική και ολιγωρία. Οι G20 -που είκοσι να είναι οι ώρες τους- ακόμη δεν αποφάσισαν στα πόσα νεκρά παιδιά κερδίζει η δικαιοσύνη. Το ίδιο και τα λοιπά απόνερα του πολιτισμένου κόσμου, που ισχυρίζονται ότι θα γλιτώσουν τον πολυβασανισμένο συριακό λαό (και παρεμπιπτόντως την Παλμύρα και τους άλλους θησαυρούς του πολιτισμού) από τους αφηρημένους που έριξαν «χημικά» σε αμάχους και μπλα, μπλα, μπλα.

 

Στο μεταξύ το χώμα της Συρίας έχει αρχίσει να μη χωνεύει τους νεκρούς… τους οποίους εμείς συναντάμε στα βραδινά δελτία ειδήσεων μέσα σε ολιγόλεπτες αναφορές. ΓΙΑΤΙ ΑΜΕΣΩΣ μετά, χωρίς ανάσα και με τη φράση «ας αλλάξουμε κλίμα», μαθαίνουμε πόσο αγοράστηκε ο ποδοσφαιριστής Φιτζκαράλντο, ο σέντερ μπακ Κάτω Μουλαραίας… Γιάννης Κοντοψώλης και όλο το σινάφι που κινείται ανάμεσα σε ημίκοσμο και χλοερούς τάπητες ελαφρά τη καρδία… Οπότε δικαίως απομακρύνθηκα από τη βιτρίνα προκειμένου να μπω σε ναρκοπέδια μιζέριας και να χάσω πάλι τον μπούσουλα. Με οίκτο σκέφτηκα τους δύστυχους εκείνους που είναι αναγκασμένοι να ψωνίζουν μπαγάζια του «Ερμές» ή του Λουί Βουιτόν (μια βουή την έχω χρόνια στο δεξί αυτί αλλά τη συνήθισα). Γιατί το ακριβό, το πανάκριβο μπαγάζιον θέλει και την ανάλογη προοπτική. Κι άντε να είσαι Ρώσος με χωρισμένη σύζυγο Ταμάρα και δεσμό με τη Μόνικα Μπελούτσι (που πόσα ξέρει πια ο οισοφάγος της!). Αν δεν είσαι ΟΜΩΣ; Ετσι λοιπόν, μεταξύ αφέλειας και αξιοπρεπούς απελπισίας, συνέχισα τον δρόμο μου κάνοντας πιο βατές σκέψεις, όπως αν υπάρχει μετά θάνατον ζωή υποφερτή κι αν κινδυνεύω να μετεμψυχωθώ σε εκδότη και να χρωστάω σε ΟΛΗ ΤΗΝ ΥΦΗΛΙΟ, σφυρίζοντας λυπητερό σκοπό… σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Και ΤΟΤΕ είδα πως με λιγότερα των 10 ευρώ μπορώ να μπω σε μια σκοτεινή αίθουσα και να θαυμάσω την Κέιτ Μπλάνσετ να παίζει κάτι ανάμεσα σε Γούντι Αλεν και «Λεωφορείον ο Πόθος». Για την ιστορία, αναφέρω ότι η εξαίσια Κέιτ πριν από μερικά χρόνια είχε ερμηνεύσει την Μπλανς Ντιμπουά του «Λεωφορείου» στο Μπρόντγουεϊ, και αλλού, σε σκηνοθεσία της παλιάς μας φίλης Λιβ Ούλμαν. Να λοιπόν που η ζωή διέθετε ερείσματα παρηγοριάς και ΕΚΤΟΣ φεστιβαλικών δεισιδαιμονιών, τραγωδιών και χασαποειδών δραμάτων της αντίστοιχης Οικογένειας Ανταμς, οικογένειας των Ατρειδών.

 

Βέβαια, ο Γούντι Αλεν είναι (και ουαί κι αλίμονο αν δεν ήταν) πάντα ο νευρικότατος εραστής της Νέας Υόρκης, αλλά στη «Θλιμμένη Τζασμίν» ξαναγυάλισε τα παράσημά του για να μας παρηγορήσει με τον τρόπο του, σ' αυτή την ελεεινή εποχή… των ούριων -εντελώς όμως ούριων, άνευ καζανακίου- ανέμων και σχετικών ρευμάτων…

 

Κι επειδή ΟΛΑ είναι αλυσιδωτά κι επειδή ο Σεπτέμβρης των ποιητών, των τουριστών, της μουσταλευριάς και του τηλεοπτικού σκουπιδαριού ξανάρθε συνεπής στο ραντεβού του και ΦΕΤΟΣ, είπα να ψάξω στα σκονισμένα συρτάρια μου για να αερίσω κάποιες απ' τις πάμπολλες εκδοχές του «September song» του Κουρτ Βάιλ (της αμερικανικής του περιόδου). Το άσμα αυτό είχε, αν θυμάστε, ο Γούντι Αλεν χρησιμοποιήσει, ορχηστρικά, για να δένει τις ιστορίες του «Radio days» το 1987… Βρήκα μπόλικα καταχωνιασμένα βινίλια με το συγκεκριμένο «September song». Ανάμεσά τους και τη μούσα του Παζολίνι, τη Λάουρα Μπέτι, τον Μπράιαν Φέρι, τη Σάρα Βον, αλλά και τη Δήμητρα Γαλάνη σε ενορχήστρωση Λένας Πλάτωνος… Κάπου και η ωραία ραγισμένη φωνή της Λότε Λένια…

 

Και η βελόνα του πικάπ κατάπληκτη ξαναγραντζούνισε την τρυφερή μαύρη άβυσσο… προσκαλώντας με σ' ένα τετράλεπτο ταξιδάκι… επιστροφής.

 

 

Scroll to top