Pin It

Του Τάσου Παππά

 

Ενα πλαστικό μπουκάλι που εκτοξεύθηκε κατά του πρώην υπουργού Π. Παυλόπουλου και μερικές βρισιές στην κ. Φώφη Γεννηματά ήταν αρκετά για να κάνει ξανά την εμφάνισή του το κίνημα «comme il faut». Ξέρετε, πρόκειται για όλους αυτούς τους δημοσιολόγους που κατακεραύνωναν τους αγανακτισμένους όταν προπηλάκιζαν πολιτικούς και συνδικαλιστές του συναινετικού δικομματισμού τον πρώτο καιρό των μνημονίων. «Είναι ντροπή αυτό που έγινε» υποστήριξαν οι εκφραστές του ρεύματος της πολιτικής ευπρέπειας και καλούσαν με ιερή οργή τους συνδικαλιστές να αποδοκιμάσουν τις συγκεκριμένες πρακτικές. Στον αντίλογο, ότι πρόκειται βεβαίως για αποδοκιμαστέες ενέργειες, οι οποίες ενδεχομένως να προέρχονται από απελπισμένους ανθρώπους επειδή νιώθουν να απειλούνται από το φάσμα της ανεργίας, η απάντηση είναι κοφτή: «Προηγείται ο στιγματισμός της πράξης, γιατί είναι ζήτημα δημοκρατίας».

 

Σύμφωνοι, η δημοκρατία έχει κανόνες. Ωστόσο, σεβασμό στους κανόνες οφείλουν οι πάντες. Και οι πολίτες και όσοι υπηρετούν τους θεσμούς. Μάλιστα, το παράδειγμα πρέπει να το δίνουν οι δημόσιοι λειτουργοί. Αλλωστε, γι’ αυτό εξελέγησαν ή τοποθετήθηκαν σ’ αυτές τις θέσεις. Αν τους παραβιάζουν με ωμό τρόπο, στέλνουν το μήνυμα στους «από κάτω» να πράξουν το ίδιο. Επίσης, η νομιμότητα δεν είναι μια ελαστική έννοια. Δεν την επικαλούμαστε μόνο όταν μας συμφέρει.

 

Το «κίνημα της πολιτικής ευπρέπειας», που καταγγέλλει στεντορείως κάθε απεργία ως άκαιρη, συντεχνιακή, λαϊκιστική, κομματικά υποκινούμενη και είναι πολύ αυστηρό απέναντι στις ακραίες συμπεριφορές διαδηλωτών, δεν δείχνει την ανάλογη αυστηρότητα όταν η κυβέρνηση σπρώχνει πολίτες στην ανεργία και την κατάθλιψη, μειώνει μισθούς και συντάξεις, καταργεί επιδόματα, υπονομεύει τα ασφαλιστικά ταμεία, στηρίζει επιχειρηματίες-τρακαδόρους, πουλάει κοψοχρονιά τη δημόσια περιουσία και υποχρεώνει αξιοπρεπείς ανθρώπους να πέσουν στα νύχια των τοκογλύφων για να παρατείνουν τη λειτουργία των ρημαγμένων μικροεπιχειρήσεών τους. Δεν το είδαμε να αποδομεί τις πολιτικές που διαλύουν υπηρεσίες του κοινωνικού κράτους ούτε να αποκαλύπτει τις αλχημείες του οικονομικού επιτελείου που κατασκευάζει πλεονάσματα, κόβοντας από παντού και αφού έχει κηρύξει στάση πληρωμών στο εσωτερικό. Προφανώς, όλα αυτά τα θεωρεί αναγκαία προκειμένου να σωθεί η πατρίδα από την καταστροφή. Αλλωστε, μας λέει, δεν υπάρχει εναλλακτική λύση. Το γνωστό παραμύθι όλων των κυβερνήσεων που διοίκησαν τη χώρα από το 1974. Στις δημοκρατίες όμως δεν υπάρχουν μονόδρομοι. Οποιος το ισχυρίζεται αντίθετο φλερτάρει με τον ολοκληρωτισμό.

 

Scroll to top