Και ξαφνικά σε μια ευτυχισμένη στιγμή του ελληνικού σινεμά, με τη βράβευση του Αλέξανδρου Αβρανά στο Φεστιβάλ Βενετίας, έπεσε η βόμβα. Ο Γιώργος Παπαλιός παραιτήθηκε την Παρασκευή από πρόεδρος του Δ.Σ. του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου, αφήνοντας τον γενικό διευθυντή του, Γρηγόρη Καραντινάκη, σε δύσκολη θέση.

Ο Παπαλιός δεν είναι ένα τυχαίο πρόσωπο, που εύκολα μπορεί να στερηθεί ο κινηματογράφος μας. Είναι ο ιδεολόγος και σινεφίλ εφοπλιστής, που κατέθεσε την ψυχή και τα χρήματά του για να γεννηθεί το νέο ελληνικό σινεμά στηρίζοντας τη δεκαετία του ’70 τον Θόδωρο Αγγελόπουλο και πολλούς άλλους σκηνοθέτες. Αυτός ο σχεδόν μυθιστορηματικός αλλά σεμνός και διακριτικός άνθρωπος δέχτηκε το 2006, με προτροπή τού τότε υπουργού Πολιτισμου Γιώργου Βουλγαράκη, να αναλάβει τα ηνία του ΕΚΚ. Εκανε μια μικρή επανάσταση.

Δική του ήταν η πολιτική στήριξης της νέας φουρνιάς των σκηνοθετών (του Λάνθιμου και της μεγάλης πια παρέας του), ενώ την ίδια στιγμή, παθαίνοντας αλλεργία με τις αγκυλώσεις του Δημοσίου, πρωτοστάτησε στη σύγκρουση με τις συντεχνίες του χώρου, στην αποδυνάμωσή τους από τα κέντρα λήψης αποφάσεων και στη διαμόρφωση ενός νέου, σύγχρονου θεσμικού πλαισίου για το σινεμά, έχοντας στο πλευρό του τούς «Κινηματογραφιστές στην ομίχλη» και τον τότε υπουργό Πολιτισμού Παύλο Γερουλάνο.

Διαβάστε τη συνέντευξη στη Βένα Γεωργακοπούλου στη σελίδα 21 της Εφημερίδας των Συντακτών που κυκλοφορεί