^{[1] [2]}

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Στη σκιά μιας ναζιστικής δολοφονίας, όχι της πρώτης, αλλά της πιο κραυγαλέας ώς τώρα, είναι δύσκολο να μιλάς για αισιοδοξία. Παρ' όλα αυτά, «η ελπίδα δεν είναι λαχνός που κάθεσαι στον καναπέ σου και τον τραβάς, νιώθοντας την εύνοια της τύχης, αλλά ένα τσεκούρι με το οποίο γκρεμίζεις πόρτες σε κατάσταση ανάγκης». Η Ρεμπέκα Σόλνιτ, βραβευμένη δοκιμιογράφος, δημοσιογράφος και ιστορικός του πολιτισμού από το Σαν Φρανσίσκο, γράφει συστηματικά «για τις περίεργες χαρές που ανθούν μες στην καταστροφή». Αυτές τις χαρές επιβάλλεται να ψάξουμε σήμερα. Αυτές ακριβώς τις χαρές αναζητούν και οι δύο γυναίκες που συνάντησα στον Γέρακα. Ενεργά μέλη της Λαϊκής Συνέλευσης και του Στεκιού Αλληλεγγύης, η Ελένη και η Ζέλα μιλούν για το καινούργιο που γεννιέται σε γειτονιές που δεν θα σου περνούσαν καν από το μυαλό.

 

Της Ντίνας Δασκαλοπούλου

 

Συνυφασμένα με την άνοδο της μεσαίας τάξης από τα μέσα της δεκαετίας του ’90 και μετά, τα προάστια της Ανατολικής Αττικής έγιναν ο ιδανικός προορισμός για τον δημόσιο υπάλληλο και τον ελεύθερο επαγγελματία που ήθελε να φύγει από το κέντρο της πόλης. Μας αφηγείται η Ζέλα: «Σύμφωνα με την τελευταία απογραφή του 2011, η συντριπτική πλειονότητα στον «καλλικρατικό» Δήμο Γέρακα-Παλλήνης-Ανθούσας εργάζεται στο Δημόσιο. Νεαρά ζευγάρια με μωρά κυρίως, μετακόμιζαν μαζικά σε νεόδμητα διαμερίσματα που η τιμή τους μπορεί και να έφτανε τα 400.000 ευρώ.

 

Στο παλιό Χαρβάτι βρέθηκαν να συγκατοικούν Ελληνες και Αλβανοί μετανάστες πρώτης γενιάς, Πακιστανοί εργάτες γης και κάποιοι ελάχιστοι Ρομά. Παράλληλα, εκεί μεταφέρθηκαν και πολλά ιδιωτικά σχολεία που, μαζί με τα αμέτρητα παιδιά των δημόσιων, δίνουν έναν αέρα νιάτων στην περιοχή». «Ολα αυτά δυστυχώς χωρίς σχεδιασμό, χωρίς υποδομές, χωρίς δημόσιους χώρους», λέει η Ελένη. «Ακριβώς αυτή η έλλειψη δημόσιου χώρου έκανε πολλούς να χαρακτηρίζουν τις γειτονιές αυτές «υπνωτήρια των προαστίων». Οι περισσότεροι δεν γνωριζόμασταν μεταξύ μας», συνεχίζει η Ελένη. «Οι φίλοι μας ήταν από αλλού. Το κίνημα των πλατειών που ξεκίνησε από το Σύνταγμα μας έβγαλε στον δρόμο. Ετσι γεννήθηκε και η δική μας Λαϊκή Συνέλευση».

 

Η συνέλευση ακολούθησε την προβληματική και τις δραστηριότητες που έθεταν όλες οι συνελεύσεις των γειτονιών από τότε μέχρι σήμερα: κινητοποιήσεις ενάντια στο χαράτσι, χαριστικά παζάρια, συλλογικές κουζίνες, προβολές ντοκιμαντέρ, τράπεζα χρόνου κι ανταλλαγή υπηρεσιών και πολιτικές παρεμβάσεις σε όλα τα μείζονα της περιοχής και όχι μόνο. «Μπορεί να φαίνεται μικρό, αλλά το να κινητοποιηθούμε ενάντια σε απολύσεις στην περιοχή μας είναι σημαντικό», λέει η Ελένη. «Το να μοιράσουμε κείμενα κατά της Χρυσής Αυγής μπορεί να φαίνεται σταγόνα στον ωκεανό, φέρνει όμως τη συζήτηση στους δρόμους της πόλης μας, κουβεντιάζουμε ανοιχτά μεταξύ μας. Από τη συζήτηση προκύπτουν και οι δράσεις: τώρα αναζητούμε τρόπους να στηρίξουμε έμπρακτα τον αγώνα των εκπαιδευτικών».

 

Η δράση είναι το μεγαλύτερο ζητούμενο για τις συλλογικότητες που συμμετέχουν στο κίνημα της αλληλεγγύης. Η στοχευμένη δράση, ακόμα μεγαλύτερο ζητούμενο. «Πολλές φορές μπορεί να γινόμαστε εξαντλητικοί συζητώντας για το πώς και πότε και γιατί πρέπει να κάνουμε μια κίνηση», λέει η Ζέλα. «Ομως είναι σημαντικό να συνειδητοποιήσουμε όλοι μας πως δεν υπάρχει ιστορικό προηγούμενο πάνω στο οποίο μπορούμε να πατήσουμε για να οργανωθούμε. Ετσι, είναι λογικό να περνάμε πολύ χρόνο ψάχνοντας τη λεπτή γραμμή που χωρίζει την αλληλεγγύη από τη φιλανθρωπία ή αναζητώντας τρόπους να κινητοποιήσουμε ακόμα περισσότερους συμπολίτες μας».

 

Αυτή η ανάγκη για ακόμα μεγαλύτερη συμμετοχή όλο και περισσότερων πολιτών, υπό την πίεση της πραγματικής και ολοένα αυξανόμενης ανάγκης, οδήγησε στη γέννηση του Στεκιού Αλληλεγγύης τον Μάρτιο. Και, καθόλου τυχαία, στους γραπτά διακηρυγμένους στόχους του θέτει ως πρώτο το «να μαθαίνουμε και να γνωστοποιούμε όλα αυτά που τα ΜΜΕ με λύσσα μάς κρύβουν». Αυτή ακριβώς η θέληση εκδηλώνεται μέσα από μια σειρά εκδηλώσεων: από προβολές ντοκιμαντέρ μέχρι κουβέντες για το κίνημα της Χαλκιδικής και από μαθήματα Ιστορίας μέχρι τη νεοσύστατη λέσχη ανάγνωσης. Ενα πλήθος δραστηριοτήτων στεγάζονται στον χώρο τους: κάθε Δευτέρα λειτουργεί τμήμα υποστήριξης δανειοληπτών, κάθε Τρίτη καφενείο ανέργων, σε μόνιμη βάση ανταλλακτήριο ρούχων και σχολικών ειδών. Τα μαθήματα είναι καθημερινά και καλύπτουν ένα εύρος που ξεκινά από τη ραπτική και φτάνει στη φωτογραφία. Οι εθελοντές ετοιμάζουν δίκτυο γιατρών και φαρμακοποιών και δίκτυο για την τροφή με τη συμμετοχή παραγωγών.

 

Κάτι μέρες σαν τη σημερινή, που ξημερώνουν έπειτα από μαύρες αυγές, είναι καθήκον όλων μας να κρατάμε ζωντανή την ελπίδα. Ή, όπως γλαφυρότερα το λέει η Σόλνιτ, «να αρπάξουμε το αρκουδάκι της απογοήτευσης από τη στοργική αγκαλιά της Αριστεράς. Η απογοήτευση είναι μια πολυτέλεια που δεν την έχουν οι απεγνωσμένοι. Αν το εναλλακτικό στην ελπίδα είναι να μουρμουράς για το μαύρο μέλλον και την αδυναμία μας να το αλλάξουμε και να γυρίσεις στο σπίτι σου, τότε έχεις πολλά να κερδίσεις από αυτή την γκρίνια, που δεν σου ζητάει τίποτα, αν και τελικά σου στερεί πολλά».

 

Οι άνθρωποι των κινημάτων αλληλεγγύης σε ολόκληρη τη χώρα, αθόρυβα κι εξόχως αποτελεσματικά, δίνουν καθημερινά τη μάχη απέναντι στην απογοήτευση. Κι αυτή η μάχη, εκτός από θεωρητικές αναζητήσεις, έχει ανάγκη από μια ζεστή σούπα, βιβλία, τετράδια και ζεστασιά στα σπίτια τον χειμώνα. Σύντροφοι, δεν πετάμε το αρκουδάκι μας να πιάσουμε όλοι δουλειά;

 

Λαϊκή Συνέλευση www.lspallinis.wordpress.com, τηλ. 6986-254552

Στέκι Αλληλεγγύης www.stekipallinis.blogspot.com, τηλ. 6987-117791