Της Βένας Γεωργακοπούλου
* Εθνικό Θέατρο και Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου. Δύο θεσμοί που πρέπει να τους παρακολουθούμε με προσοχή, γιατί, ο καθένας για διαφορετικούς λόγους, κάνει εσχάτως νερά.
* Εντάξει, κατάπιαμε το ασυνάρτητο ρεπερτόριο του Σωτήρη Χατζάκη. Είπαμε, «μπορεί και να προκύψει ένα ενδιαφέρον μείγμα εμπορικότητας και τέχνης». Ο πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται. Κι άλλωστε, το αγαπάμε πολύ το θέατρο της Αγίου Κωνσταντίνου, τα βήματά μας σχεδόν αυτόματα θα μας οδηγήσουν εκεί κι αυτόν τον χειμώνα.
*Αλλά να μαθαίνουμε ότι «σκοτώθηκε» ο νέος καλλιτεχνικός διευθυντής με επιφανή, επιφανέστατη σκηνογράφο γιατί δεν του άρεσε η αισθητική μιας δουλειάς της; Ανέκδοτο. Και να πεις ότι φημίζεται ο ίδιος για την αψεγάδιαστη εικόνα των παραστάσεών του για να «δικαιούται» τέτοιον αυταρχισμό; Α, μπα. Πολύ συχνά μας πληγώνουν τα μάτια -οι κριτικοί το λένε, όχι εγώ.
* Για την ώρα, πάντως, επικρατεί ηρεμία στο Εθνικό. Μακάρι η δημοσιοποίηση της σύγκρουσης του Χατζάκη με την Ελλη Παπαγεωργακοπούλου να λειτούργησε σαν μάθημα.
* Πάμε, τώρα, στο Κέντρο Κινηματογράφου. Ακούω με σεβασμό τις διαφωνίες πολλών στον χώρο (κυρίως νέων παραγωγών και σκηνοθετών) για την τοποθέτηση του Τώνη Λυκουρέση στη θέση του Γιώργου Παπαλιού, που παραιτήθηκε με ηχηρές καταγγελίες για παρέμβαση του ΥΠΠΟ υπέρ Σμαραγδή.
* Φοβάμαι ότι ο σκηνοθέτης της «Χρυσομαλλούσας» (1978) πληρώνει δύο πράγματα. Το ότι ανήκει στην παλιά γενιά, κάτι που το θεωρώ ασήμαντο. Και, κυρίως, το ότι δεν φρόντισε σε άγριες και δύσκολες στιγμές να αποστασιοποιηθεί από την Εταιρεία Ελλήνων Σκηνοθετών. Τότε που αυτή τα έβαζε με όποιον τολμούσε να διανοηθεί ότι οι συνδικαλιστές θα έφευγαν ποτέ από τα όργανα των κινηματογραφικών θεσμών.
* Εβριζε η Εταιρεία τον Γαβρά, που πρώτος εισηγήθηκε την απομάκρυνση των συντεχνιών από το ΕΚΚ, με βάση τη γαλλική του εμπειρία. Πέταγε φρικτή λάσπη στον Παπαλιό, που μπαϊλντισμένος από τα σωματεία την επιθυμούσε επίσης σφόδρα. Εβριζε και τους νέους σκηνοθέτες, που την εγκατέλειψαν τότε ομαδικά.
* Πλάκα πλάκα, το 'χασε το παιχνίδι η Εταιρεία Σκηνοθετών με τον νόμο Γερουλάνου. Αυτόν που τώρα κάθε νέος υπουργός Πολιτισμού ονειρεύεται να αλλάξει! Το σημερινό Κέντρο Κινηματογράφου, εκεί όπου ο Τώνης Λυκουρέσης αναλαμβάνει δουλειά ως πρόεδρος του Δ.Σ., είναι διαφορετικό. Κανείς δεν θα 'θελε ο αντιπρόεδρος μέχρι χθες της ΕΕΣ να λειτουργήσει ως Δούρειος Ιππος για να ξαναβάλουν πόδι τα σωματεία. Γιατί τα βλέπουμε εσχάτως, να 'ναι καλά και οι ηγεσίες τού ΥΠΠΟ, να ξανασηκώνουν κεφάλι.
* Το ένστικτό μου, όμως, μου λέει ότι ο Τώνης Λυκουρέσης έχει τις καλύτερες προθέσεις. Παρακολουθώ χρόνια τη δουλειά του. Θυμάμαι πόσο θερμά στήριξε τον Μισέλ Δημόπουλο όταν εκπαραθυρώθηκε από το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Γνωρίζω τη μετριοπάθεια του χαρακτήρα του, αλλά και του πολιτικού του λόγου. Μακάρι να μη διαψευστώ.
