- Εφημερίδα των Συντακτών - http://archive.efsyn.gr -

Με υπομονή και περηφάνεια

09/11/13 ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ

Εντάξει λοιπόν, τα είδαμε όλα και αυτή τη βδομάδα: από την απελευθέρωση των δυο τελευταίων «τρομοκρατών» της Χαλκιδικής μέχρι το μοναδικό δελτίο ειδήσεων στον κόσμο υπό το βλέμμα των ΜΑΤ. Πειστήκαμε ότι ζούμε σε χώρα του υπαρκτού σουρεαλισμού και εμπεδώσαμε πως όταν χτυπάει η πόρτα ξημερώματα, δεν είναι ο γαλατάς. Αναρωτιέμαι συχνά τι είναι αυτό που μας κρατάει ακόμα και δεν το βάζουμε στα πόδια τρέχοντας μακριά από τη σουρεαλιστική – κι απίστευτα σκληρή – πατρίδα. Νομίζω πως είναι ένας στίχος του Ρίτσου: «…πολύ αγαπιέται αυτός ο τόπος με υπομονή και περηφάνεια». Και κάτι άνθρωποι σαν και τούτους στα Μελίσσια.

 

Της Ντίνας Δασκαλοπούλου

 

Ο Βασίλης Θεοδώρου είναι ψυχολόγος. Και ως κοινωνικός επιστήμονας είναι ο πλέον κατάλληλος να μας ξεναγήσει στη γειτονιά του και την ανθρωπογεωγραφία της: «Τα Μελίσσια αναπτύχτηκαν από πρόσφυγες μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή. Την ίδια εποχή αρχίζει η εγκατάσταση νοσοκομείων – το κλίμα ήταν ευεργετικό. Από το 1949 τα σανατόρια ανεβαίνουν προς την Πεντέλη. Από το ’90 διαφαίνονται τα πρώτα ίχνη κορεσμού, ενώ στην πρώτη πενταετία του 2000 προστίθενται σχεδόν 16.000 κάτοικοι ανεβάζοντας τον συνολικό πληθυσμό στις 36.000. Ηταν και παραμένει ένα προάστιο–ξενοδοχείο για οικογένειες μικρομεσαίων. Μπορεί τις δυο τελευταίες δεκαετίες να δημιουργήθηκε μια μικρή τοπική αγορά, ωστόσο οι Μελισσιώτες συνηθίζουν να ψωνίζουν και να διασκεδάζουν σε άλλες περιοχές».

 

Στην Πεντέλη μάς ξεναγεί η Ειρήνη Ρήγου, νοικοκυρά: «Ο οικισμός δημιουργήθηκε περίπου το 1940 από εσωτερικούς οικονομικούς μετανάστες που δούλευαν στα νταμάρια. Ο σημερινός οικιστικός ιστός άρχισε να αναπτύσσεται μετά τους σεισμούς του ’80: ήταν η μεσαία τάξη που αγόραζε οικόπεδα και σπίτια, άνθρωποι με καλή οικονομική επιφάνεια. Τώρα πια όμως βλέπουμε τους κατοίκους με τα ακριβά σπίτια να μην μπορούν καν να τα συντηρήσουν. Το 1/3 των συμπολιτών μας είναι πια κάτω από το όριο της φτώχειας, ενώ μεγάλη μερίδα έχει χάσει περίπου το 50% των εισοδημάτων της: είναι κλεισμένοι σπίτι, καταβεβλημένοι και ντρέπονται να επικοινωνήσουν το πρόβλημά τους. Στην πόλη μας, που δεν έχει παράδοση στην επίλυση κοινωνικών προβλημάτων, οι τοπικοί παράγοντες σπεύδουν να το εκμεταλλευτούν πολιτικά: δημοσιοποιούν τις δράσεις τους άκομψα κι αυτό θίγει την αξιοπρέπεια των ανθρώπων».

 

«Από το 2010 ώς και σήμερα έχουμε μια αγορά που χαρακτηρίζεται εντελώς καθηλωμένη», μας λέει ο ελεύθερος επαγγελματίας Κώστας Τζουμάκας. «Δεν γίνεται σχεδόν καμία αγοραπωλησία ακόμα και στο 40-50% των προ κρίσης τιμών, ούτε νοικιάζονται πια τα ακίνητα. Οι μισθοί των ιδιοκτητών έχουν μειωθεί κατά 50% ώς 100%, ενώ καλούνται να πληρώσουν δάνεια, υψηλότατα χαράτσια, δημοτικά τέλη και αντιμετωπίζουν πολύ σοβαρό πρόβλημα θέρμανσης των σπιτιών τους, αφού η περιοχή έχει υψηλό υψόμετρο. Είναι πολύ λίγα τα σπίτια στην περιοχή που θερμαίνονται στο σύνολό τους τις μέρες με χαμηλή θερμοκρασία».

 

«Πλέον δείκτης για το βιοτικό σου επίπεδο δεν είναι η περιοχή που ζεις, αλλά η οικονομική κατάσταση που βρίσκεσαι» λέει η Ειρήνη. «Οι συμπολίτες μας, που είχαν υψηλότερο οικονομικό επίπεδο από άλλες περιοχές, είχαν δημιουργήσει πολλές ανάγκες που σήμερα είναι αδύνατο να καλυφτούν. Αυτό φαίνεται κι από τη μετεγγραφή μαθητών από τα ιδιωτικά σχολεία προς τα δημόσια. Η πίεση που δημιουργείται και στα σχολεία και τους παιδικούς-βρεφικούς σταθμούς είναι μεγάλη. Πριν από ένα μήνα είδα έναν καλοντυμένο νέο να ψάχνει στα σκουπίδια. Υπάρχουν μαθητές που δεν έχουν δυνατότητα να αγοράσουν ούτε καν βιβλία, νέοι άνεργοι οικογενειάρχες που δεν δύνανται να καλύψουν τις ανάγκες των μωρών τους».

 

Ετσι λοιπόν, σε μια πρωτόγνωρη συνθήκη για όλους μας, οι Μελισσιώτες αποφάσισαν να φτιάξουν το δικό τους δίκτυο αλληλεγγύης. Για τα γεννητούρια του βρέφους μας μιλάει ο αρχιτέκτονας Βασίλης Τσολακίδης: «Είμαστε μια πολύ καινούργια συλλογικότητα, μετράμε περίπου ένα μήνα ζωής. Εχουμε έναν πυρήνα 10 ατόμων κι άλλους 10 που έχουν πολύ πιο χαλαρή σχέση μαζί μας. Δεν είμαστε οργάνωση, ούτε έχουμε ένα συγκεκριμένο οργανωτικό σχήμα. Ανάμεσά μας υπάρχουν νοικοκυρές, άνεργοι, συνταξιούχοι, επιστήμονες και νέοι. Ανθρωποι με ανησυχίες, που αμφισβητούν το θέσφατο πως τάχα δεν μπορούμε να αντισταθούμε στην κρίση, πως δεν μπορούμε να έχουμε θετικά συναισθήματα για το μέλλον και τους συνανθρώπους μας».

 

«Εχουμε διαπαιδαγωγηθεί στο να περιμένουμε να μας λύσουν άλλοι τα προβλήματα, στο να ελπίζουμε σε «από μηχανής θεούς». Ομως, κατά κάποιο τρόπο, αυτή η νοοτροπία συνιστά από μόνη της μορφή κρίσης» λέει ο Βασίλης Θεοδώρου. «Η ελληνική κοινωνία επιβίωσε στην πορεία του χρόνου με ισχυρές κοινοτικές λογικές και θεσμούς λαϊκής συμμετοχής. Αυτά που μας έρχονται ως νεωτερισμοί από τις δυτικές μητροπόλεις αποτελούσαν σε πολλές περιόδους της ιστορίας της Ελλάδας αυτονόητα πράγματα. Στην απόφασή μας να καταπολεμήσουμε την απάθεια, την απόσυρση και την απραξία συμφωνήσαμε να φτιάξουμε αυτό το δίκτυο. Το να κάνεις κάτι για όσους έχουν ανάγκη είναι, όπως δείχνουν επιστημονικές έρευνες, ένα από τα σημαντικότερα συστατικά της ευτυχίας. Μακροπρόθεσμα οι πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι είναι αυτοί που έχουν φίλους και αφιερώνουν κάποιες ώρες στο να βοηθούν άλλους ανθρώπους – αυτό είναι το συμπέρασμα μιας υπερδεκαετούς έρευνας στη Μεγάλη Βρετανία για το «μυστικό της ευτυχίας». Ομως εμείς δεν θέλουμε απλώς να κάνουμε φιλανθρωπία, θέλουμε να βοηθήσουμε τους ανθρώπους να αλλάξουν τον τρόπο που βλέπουν τον εαυτό τους, το πώς χρησιμοποιούν την ενέργειά τους. Τους θέλουμε όλους συμμέτοχους, δηλαδή να βοηθούν και εκείνοι με όποιο τρόπο μπορεί ο καθένας στη συλλογική μας προσπάθεια».

 

Ή απλούστερα, όπως το λέει ο θετικός επιστήμονας της συντροφιάς, ο Βασίλης Τσολακίδης, «θέλουμε να κάνουμε τον κόσμο έναν πιο φιλόξενο τόπο για όλους μας».

 

Οι σελίδες μας είναι ανοιχτές σε ομάδες, δράσεις, οργανώσεις που προωθούν την ιδέα της αλληλεγγύης. Επικοινωνείτε μαζί μας στο [email protected] και στο 69 74 73 33 23

 

Δίκτυο Αλληλεγγύης Μελισσίων Πεντέλης

http://damelpen.blogspot.gr/

Email: [email protected] – τηλέφωνο: 6975 52 66 61

 


Σύνδεσμος άρθρου : http://archive.efsyn.gr/?p=146448