Του Πέτρου Θ. Πιζάνια*
Αχ αυτή η ΔΗΜΑΡ. Δεν ξέρει κανείς αν πρέπει να την νουθετήσει αυστηρά ή να αρχίσει να ουρλιάζει. Ο λόγος είναι ότι τα λάθη της είναι τόσο πολλά, που εύκολα θα μπορούσε να κατηγορηθεί για καιροσκοπισμό. Ας τα δούμε από την αρχή.
Στις διπλές εκλογές του 2012 συγκέντρωσε το 6% ψήφων πολιτών και σε ελάχιστες ημέρες το πρόσφερε στο δίδυμο Ν.Δ. – ΠΑΣΟΚ. Υποστηρίζουν ότι αυτή η βίαιη μετατόπιση του νοήματος της έκφρασης των πολιτών που την ψήφισαν έγινε ύστερα από παραχώρηση των κυβερνητικών εταίρων ενός Μνημονίου της πολιτικής που θα εφάρμοζαν, και φυσικά από υπευθυνότητα. Αλλά και οι εταίροι της, παλιές καραβάνες της φαυλότητας, ξήλωσαν στα γρήγορα το Μνημόνιο, χειραγώγησαν τον πρόεδρο της ΔΗΜΑΡ και τους υπουργούς της σαν να ήταν αθώα παιδάκια. Το αποτέλεσμα ήταν ότι το κόμμα που είναι υπεύθυνο και νοιάζεται για τη δημοκρατία, πέταξε τη βούληση των ψηφοφόρων του στα πολιτικά σκουπίδια του καθεστωτικού δικομματισμού. Θα μπορούσε να πει κανείς πως επιδίωξε, επιπλέον, να έχει αντισταθμιστικά ωφελήματα, όπως εκείνο το ανατριχιαστικό 4 – 2 – 1 στη διανομή των θέσεων στο Δημόσιο. Αραγε αγνόησαν πως αυτό ακριβώς συνιστά το πλιάτσικο που γίνεται στο κράτος επί δεκαετίες από ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ.;
Τελικά, προσπαθώντας να αντιδράσει (στον εαυτό της άραγε;), η ΔΗΜΑΡ τα έκανε ακόμη πιο σαλάτα. Μετά τον καθεστωτικό σκουπιδοφάγο της Ν.Δ. – ΠΑΣΟΚ που κατάπιε το 6% της ΔΗΜΑΡ σε ελάχιστες ημέρες, το κόμμα αυτό διένυσε τον πρώτο χρόνο της κοινοβουλευτικής του ζωής ως κόμμα κυβερνητικό κατάστικτο από την τρομερή στρατηγική του που εκφραζόταν με «Παρών» (ίσως, μάλλον, ενδεχομένως, θα δούμε, μπορεί, πιθανόν), κατορθώνοντας επιπλέον να ενταχθεί στην παλαιά κομματική φαυλότητα χωρίς κανέναν απολύτως λόγο. Το ένα χειρότερο από το άλλο. Στη συνέχεια απαιτήθηκε ένας ολόκληρος χρόνος για να αντιληφθούν ότι όχι μόνο στηρίζουν τα μνημόνια, αλλά μαζί και την κατάλυση της πολιτικής κυριαρχίας της χώρας, την καλπάζουσα ανεργία, την αποπτώχευση, την προστασία της παραοικονομίας των ισχυρών, τον πολιτιστικό εκμαυλισμό του λαού από τα κανάλια κ.ά.
Όπως και να το κάνουμε, ένας χρόνος είναι υπερβολικά μεγάλο διάστημα για την πολιτική αντιληπτικότητα ακόμη και δεινοσαύρων. Στο μεταξύ, το κόμμα αυτό γινόταν ένα πεδίο ατελείωτου φραξιονισμού χωρίς αντικείμενο, διέγραφε, ασφαλώς τους σοβαρότερους, από την κοινοβουλευτική του ομάδα και σώρευε τις αποτυχίες των υπουργών που προέρχονταν από τους κόλπους του. Ολα αυτά τα απολύτως ασυνάρτητα έγιναν στο όνομα της υπεύθυνης Αριστεράς. Που μεθερμηνεύεται σε διάσωση της χώρας από την πτώχευση, όντας ήδη πτωχευμένη, και την παραμονή στο ευρώ τη στιγμή που μόνο περιθωριακές ομάδες διεκδικούσαν την έξοδό μας από την ευρωζώνη.
Φεύγοντας, επιτέλους, από την κυβέρνηση το εν λόγω κόμμα, κατόρθωσε να χειροτερέψει. Συγκρούσεις για τη δεξιότερη προοπτική της ΔΗΜΑΡ βύθιζαν αυτό το κόμμα στην ακαταληψία. Κάποια στελέχη στην άνευ σημασίας κίνηση των «58» μαζί με άλλους, αντί να σταλούν ως δώρο απευθείας στο ΠΑΣΟΚ, όπως εμφανώς και διακαώς επιθυμούν, παρέμειναν διαμορφώνοντας μια εσωκομματική κατάσταση τύπου κουλουβάχατο. Γιατί ταλαιπωρούνται όλοι μαζί; Φταίει η φθίνουσα δημοσκοπική επιρροή; Προσωπικά νομίζω ότι η ΔΗΜΑΡ πάσχει από μια ιστορική πολιτική ασθένεια ονομαζόμενη ασχετίτιδα. Αυτή εμφιλοχωρεί στα ιστορικά συμφραζόμενα και τα συμπτώματά της εκδηλώνονται ως πολιτικός καιροσκοπισμός. Η ασθένεια αυτή ξεκίνησε στο ιθαγενές σώμα του τότε ΚΚΕ εσωτερικού, τη δεύτερη μέρα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου το 1973. Η αείμνηστη ηγεσία, κυρίως, ο Λεωνίδας Κύρκος, εξέδωσε μια ανακοίνωση μαζί με ορισμένους νεολαίους του κόμματος τότε, με την οποία κατήγγειλε τους εξεγερμένους ως προβοκάτορες (όπως και το ΚΚΕ), επειδή χαλούσαν την απόπειρα διαμόρφωσης στρατιωτικά ελεγχόμενης δημοκρατίας από τη χούντα και τους Αμερικανούς. Το αποτέλεσμα ήταν πραγματικά σπουδαίο: κατόρθωσαν να πολυ-διασπάσουν σχεδόν όλες τις οργανώσεις του ΚΚΕ εσωτερικού, της μόνης σχετικά υπολογίσιμης αριστερής αντιστασιακής δύναμης. Με την πτώση της χούντας η ίδια ηγεσία γέννησε την Ενωμένη Αριστερά, ακυρώνοντας έτσι την απελευθερωτική διάσπαση του ενιαίου ΚΚΕ, που είχε γίνει μόλις έξι χρόνια πριν, και δίνοντας πολιτική ζωή στο ημιθανές τότε φιλοσοβιετικό ΚΚΕ. Η διάβρωση της ασθένειας είχε συνέχεια με την τραγελαφική εκλογική συμμαχία του 1977 και κατέληξε στη συντριβή του 1981.
Ακολούθως η ασθένεια εκδηλώθηκε ως αντίστροφη κάμψη του ραβδιού. Η Ελληνική Αριστερά, γνωστότερη ως Ε.ΑΡ., ήταν προϊόν διεργασιών κυρίως στελεχών του εναπομένοντος ΚΚΕ εσωτερικού και ανένταχτων αριστερών, κυρίως διανοουμένων, και κατέληξε το 1988 σε μια μορφή νέας ριζοσπαστικής αριστεράς. Ηταν ανεξάρτητη από κάθε άποψη και από τα τότε σοβιετικά καθεστώτα, φιλοευρωπαϊκή και αρκετά δυναμική ιδεολογικά και πολιτικά και υποσχόταν μια εκλογικά αξιοπρεπή παρουσία. Τότε, όμως, ακριβώς έξι μήνες πριν πέσει το Τείχος του Βερολίνου και αρχίσουν να καταρρέουν όλα τα σοβιετικά καθεστώτα μαζί και τα φιλοσοβιετικά κομμουνιστικά κόμματα, ο Λ. Κύρκος, με την υποστήριξη της ηγεσίας που εν πολλοίς σύστησε τη ΔΗΜΑΡ, παρέδωσαν την ΕΑΡ στη συμμαχία με το ΚΚΕ, και από εκεί με την τότε Ν.Δ. Αν φαίνεται σαν αδιανόητη πολιτική βλακεία, σκεφτείτε πόσο τρομερές παρενέργειες προκαλεί αυτή η ασθένεια. Από αυτή την περιπέτεια διασώθηκε ευτυχώς ο Συνασπισμός και περαιτέρω ο ΣΥΡΙΖΑ.
Τώρα η ΔΗΜΑΡ σχοινοβατεί, με το βάραθρο της ανυπαρξίας να της χαμογελάει. Μολοντούτο, εξακολουθεί να ελπίζει ότι θα διασωθεί από τους νυν και πρώην κυβερνητικούς παλιάτσους της πλατείας, υποστηρίζοντας μαζί τους, απλά και μόνο επειδή τη συμφέρει, ότι είναι αντίθετη με τις εκλογές. Αφεριμ, παλικάρια της ευθύνης και της δημοκρατίας, και εις ανώτερα.
……………………………………………………………………………………………………………….
* Καθηγητής Νεότερης Ελληνικής Ιστορίας, Τμήμα Ιστορίας, Ιόνιο Πανεπιστήμιο.
