27/11/13 ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ

Ματέι Βίσνιεκ: «Ζητείται κλόουν ηλικιωμένος» στη Β΄Σκηνή του Κεφαλληνίας

Ολοι σε μια αίθουσα οντισιόν περιμένουμε

Οταν πρωτοπαίχτηκε στη Ρουμανία, το 1987, το καθεστώς Τσαουσέσκου το απαγόρευσε. Θέμα του έργου η υπαρξιακή αγωνία, η εργασία, ο χρόνος που περνά, η ανάγκη συμφιλίωσης με τον άλλο. Τρεις κλόουν ανταγωνίζονται σκληρά για τον ίδιο ρόλο.
      Pin It

Οταν πρωτοπαίχτηκε στη Ρουμανία, το 1987, το καθεστώς Τσαουσέσκου το απαγόρευσε. Θέμα του έργου η υπαρξιακή αγωνία, η εργασία, ο χρόνος που περνά, η ανάγκη συμφιλίωσης με τον άλλο. Τρεις κλόουν ανταγωνίζονται σκληρά για τον ίδιο ρόλο

 

Της Εφης Μαρίνου

 

Η αγγελία έγραφε: «Ζητείται κλόουν ηλικιωμένος». Τρεις άνεργοι κλόουν έσπευσαν. Και τώρα τους βλέπουμε στην αίθουσα αναμονής αγωνιώντας για την οντισιόν τους. Ο καθένας προσπαθεί να πείσει ότι είναι ο επικρατέστερος, επιδεικνύοντας το ταλέντο του, πάντα ακμαίο παρά τα χρόνια. Θέλουν να βρουν επιτέλους μια δουλειά, γιατί η ανάγκη της επιβίωσης είναι μεγάλη. Και ο ανταγωνισμός αναμένεται σκληρός…

 

Το ξεχωριστό έργο του Ρουμάνου συγγραφέα Ματέι Βίσνιεκ «Ζητείται κλόουν ηλικιωμένος» ανέβηκε στη Β΄ Σκηνή του Θεάτρου της Οδού Κεφαλληνίας σε σκηνοθεσία της νεαρής Μαρίας Ξανθοπουλίδου. Τραγικό, αστείο, παράλογο, φιλοσοφικό, τρυφερό, μιλάει για την υπαρξιακή αγωνία, τον χρόνο που περνά, την εργασία και την κοινωνική μας θέση μέσα σε μια δύσκολη καθημερινότητα, τον τρόπο να συνυπάρχεις συμφιλιωμένος με τον άλλον.

 

Η πρώτη παράσταση του έργου στη Ρουμανία, το 1987, απαγορεύτηκε από το καθεστώς Τσαουσέσκου, επειδή ασκούσε πλάγια κριτική στο σύστημα. Μιλούσε για τον κοινωνικά ισοπεδωμένο άνθρωπο, γρανάζι μιας παράλογης μηχανής που πολτοποιεί την προσωπικότητα. Ο συγγραφέας εγκατέλειψε την πατρίδα του και βρήκε πολιτικό άσυλο στο Παρίσι.

 

Οι τρεις κλόουν είναι παλιοί γνώριμοι αλλά έχουν καιρό να δουλέψουν. Εκεί, μέσα στην αίθουσα αναμονής, θα διαγωνιστούν για το ποιος θα πάρει τη δουλειά και ποιοι θα μείνουν απέξω. Θα υπονομεύσουν ο ένας τον άλλον, με σκοπό να εξοντώσουν ψυχολογικά τον πιθανό ανταγωνιστή. Αλλά όσο ο χρόνος κυλά, η αναμονή τούς μαλακώνει. Αρχίζουν να δείχνουν ο ένας στον άλλον κόλπα από παλιά, να παίζουν, να κλαίνε, να γελούν σαν παιδιά, να θυμούνται, να αγκαλιάζονται. Τα ρολόγια βρίσκονται παντού γύρω τους να θυμίζουν πόσο γρήγορα περνά ο χρόνος αλλά και τι σημασία που αποκτά όταν είσαι με κάποιον παρέα.

 

«Η ανθρώπινη μοίρα ορίζεται από τη συλλογικότητα», λέει η σκηνοθέτις Μαρία Ξανθοπουλίδου. «Οι άνθρωποι είμαστε καταδικασμένοι να ζούμε σε μικρές ή μεγάλες ομάδες τόσο πολύ, που πολλές φορές κινδυνεύουμε να παρασυρθούμε από συστήματα που ποντάρουν στη μαζοποίηση. Οσοι βρίσκονται στην ίδια ομάδα με μας είναι εξαιρετικά σημαντικοί, επειδή ακριβώς προσδίδουν νόημα στην ύπαρξή μας. Οσο πιο κοντινοί τόσο πιο σημαντικοί. Οσο πιο μεγάλοι στην ηλικία τόσο πιο απαιτητικοί. Οι διενέξεις και οι ανταγωνισμοί ανάμεσά μας είναι η απόδειξη ότι, για κάποιους, είμαστε παρόντες. Μπορεί να περιμένουμε μαζί πάνω σε μια σκηνή θεάτρου. Σ’ έναν χώρο που συναντηθήκαμε με απόφαση να επικοινωνήσουμε και, όπως οι κλόουν, να αφήσουμε τη φαντασία μας να ταξιδέψει και τα πόδια μας να σηκωθούν αυτό το ελάχιστο πάνω από τη γη».

 

Ο Φιλίπο είναι κυνικός, απαισιόδοξος, υπονομευτής, αλλά κατά βάθος ψυχούλα. Το αποδεικνύει κάποια στιγμή που συμβαίνει κάτι δυσάρεστο και σπεύδει να βοηθήσει. Ο Νικολό ίσως θα έπρεπε να πάρει τη δουλειά από έναν ακριβοδίκαιο εξεταστή. Ευαίσθητος, ευάλωτος και αφελής, κλαίει και εκνευρίζεται εύκολα, αλλά είναι ο καλύτερος κλόουν από τους τρεις. Ο Πεπίνο είναι «ψώνιο», φαντασιώνεται ότι είναι ηθοποιός του κλασικού θεάτρου.

 

«Λίγο έως πολύ, όλοι είναι κλόουν της κακιάς ώρας», λέει ο Αλέξανδρος Μυλωνάς ο οποίος ερμηνεύει τον Πεπίνο. «Ωστόσο, ο καθένας θέλει να αποδείξει ότι είναι ο καλύτερος. Το έργο έχει στοιχεία φάρσας αλλά και μπεκετικές στιγμές. Ο ελλειπτικός λόγος, οι διάλογοι, η υπονόμευση, η αναμονή, το αδυσώπητο πέρασμα του χρόνου. Καθένας θέλει να αποδείξει την αξία του και βγαίνει ανταγωνιστικά, επιθετικά. “Εγώ έκανα όλο τον κόσμο να γελάει”, περηφανεύεται ο ένας. Οσο περιμένουν την ακρόαση δοκιμάζονται μπροστά στους θεατές με τα νούμερά τους. Παρεξηγούνται μεταξύ τους, αλλά αυτό που τους ενώνει, η δουλειά, η τρυφερότητα, η ζεστασιά της φιλίας, τελικά επικρατούν. Φέρουν τη μελαγχολία της μοναξιάς, της τέχνης τους, που πάει πια να χαθεί, αλλά και τη χαρά της παιδικής αθωότητας. Οι κλόουν ζουν για το γέλιο του κόσμου και γι’ αυτό συνήθως δεν έχουν οικογένεια. Θέλουν να βρίσκονται κάτω από τα φώτα, να εισπράττουν την έγκριση, την αγάπη του κοινού. Ναι, η δουλειά τους δεν απέχει πολύ απ' αυτήν των ηθοποιών».

 

INFO: Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας (Κεφαλληνίας 16 Κυψέλη, τηλ.: 210.8838727), Μετάφραση: Ερση Βασιλικιώτη, Σκηνικά-κοστούμια: Κατερίνα Ζουράρη, Μουσική: Θοδωρής Οικονόμου, Επιμέλεια κίνησης: Μαριέλα Νέστορα, Φωτισμοί: Κατερίνα Μαραγκουδάκη. Παίζουν: Νίκος Αλεξίου, Γρηγόρης Γαλάτης και ο Αλέξανδρος Μυλωνάς. Τετάρτη , Κυριακή στις 19.00, Πέμπτη, Παρασκευή Σάββατο στις 21.00. Τιμές εισιτηρίων: 16, 13 (Πέμπτη), 10 (φοιτητικό).

 

[email protected]

 

Scroll to top