- Εφημερίδα των Συντακτών - http://archive.efsyn.gr -

Ερωτευμένοι μέχρι το… κβαντικό πολυσύμπαν

01/12/13 ART,ΘΕΜΑΤΑ,ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ-ART

Μακης Παπαδημητρίου, Στεφανία Γουλιώτη [1]Η Στεφανία Γουλιώτη και ο Μάκης Παπαδημητρίου παίζουν στο έργο του Νικ Πέιν «Αστερισμοί» ένα συνηθισμένο ζευγάρι, που γνωρίζεται, αγαπιέται, μοιράζεται τη ζωή του, αλλά και μια κρίσιμη απόφαση. Μόνο που ο συγγραφέας ενδιαφέρεται για την επιστήμη και χρησιμοποιεί τη θεωρία των… παράλληλων συμπάντων. Οι δύο πρωταγωνιστές ευτυχώς μας καθησυχάζουν. Η παράσταση δεν είναι μια πραγματεία πάνω στη φυσική. Μιλάει για την τύχη, για την ελεύθερη βούληση, για τη χαρά αλλά και το βάρος της ζωής

 

 

Της Εφης Μαρίνου

 

Η Μάριαν και ο Ρόλαντ. Εκείνη θεωρητική φυσικός κι εκείνος μελισσοκόμος, συναντιούνται σ’ ένα φιλικό σπίτι και αρχίζει η ερωτική τους ιστορία. Ή τουλάχιστον μια από τις πολλές πιθανότητες αυτής της ιστορίας, αφού, σύμφωνα με το κβαντικό πολυσύμπαν, κάθε απόφαση που έχουμε ή δεν έχουμε πάρει στη ζωή, συνυπάρχει σ’ ένα αφάνταστα πολύπλοκο σύστημα από παράλληλα σύμπαντα.

 

Το έργο του Νικ Πέιν «Αστερισμοί» ανέβηκε στο Θέατρο του Νέου Κόσμου σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου. Η Στεφανία Γουλιώτη και ο Μάκης Παπαδημητρίου θέτουν στη σκηνή ερωτήματα για τον ρόλο της τύχης και της ελεύθερης βούλησης στη ζωή των ανθρώπων, για τη γιορτή και το πένθος της ύπαρξης. Μ’ έναν ξεχωριστό τρόπο..

 

Μάκης Παπαδημητρίου: «Το έργο στηρίζεται στη θεωρία των παράλληλων συμπάντων, αλλά δεν αποτελεί πραγματεία στη φυσική επιστήμη. Το να παραστήσεις μια τέτοια θεωρία είναι ανέφικτο. Εδώ δεν μπορούμε να παραστήσουμε τη δεδομένη πραγματικότητα. Μια παράσταση, όμως, μπορεί να σε υποψιάσει για το δύσκολα κατανοητό καλύτερα απ’ ό,τι η επιστήμη. Οι διαφορετικές εκδοχές που εκτυλίσσονται μέσα από συμφραζόμενα, επαναλήψεις ή τις θεωρίες της Μάριαν δεν είναι πιθανές εκδοχές καταστάσεων, δηλαδή τι θα γινόταν αν γυρίζαμε τον χρόνο πίσω, αλλά συνύπαρξη, γεγονότα που συμβαίνουν ταυτόχρονα. Σαν να πρόκειται για 50 κλώνους του συγκεκριμένου ζευγαριού, κάτι που φυσικά δεν γίνεται. Ισως μόνο στον κινηματογράφο».

 

Στεφανία Γουλιώτη: «Είναι μια ιστορία με αρχή, μέση και τέλος. Δύο 35άρηδες γνωρίζονται, ερωτεύονται, χωρίζουν, τα ξαναβρίσκουν. Το σίγουρο είναι ότι ανάμεσά τους υπάρχει μια δυνατή σχέση αγάπης και βαθιάς φιλίας. Δεν πρόκειται για έναν εξιδανικευμένο έρωτα τύπου «Ρωμαίος και Ιουλιέτα». Μου αρέσει που ο συγγραφέας χρησιμοποιεί μια απλή κοπέλα, που αν και επιστημόνισσα ζει την καθημερινότητα, χαίρεται τη ζωή της, κάνει χαζά αστεία. Κι όταν η ζωή τη φέρνει αντιμέτωπη με τα χειρότερα, αναθεωρεί τα πάντα».

 

Μ. Παπαδημητρίου: «Είναι θέμα αντιμετώπισης της ίδιας της ζωής. Δρούμε εγωιστικά γιατί πιστεύουμε ότι ο άνθρωπος είναι το κέντρο του σύμπαντος. Η μαχητική διάθεση να συνεχίσουμε να υπάρχουμε ως είδος έχει ξεπεράσει τα όρια. Για παράδειγμα, δεν καταλαβαίνω τον προσηλυτισμό του τύπου: «ελάτε να αυτοκτονήσουμε όλοι μαζί για να σωθούμε». Ή τους πολέμους στο όνομα της ιδεολογίας, της θρησκείας ανάμεσα σε λαούς, έθνη, οικογένειες. Δεν είναι παραλογισμός, αφού στην τελική σε 5 δισεκατομμύρια χρόνια δεν υπάρχεις ούτε εγώ ούτε εσύ;»

 

Σ. Γουλιώτη: «Η ανάγκη να καταφύγουμε στη λογική, στην τάξη, εγκλωβίζει, αποπροσανατολίζει. Γίνεται βάρος, εμποδίζει να νιώθουμε ελεύθεροι, να αφεθούμε στο τυχαίο. Ο άνθρωπος είναι το μόνο ζώο που μάχεται το ίδιο του το είδος. Κανένα λιοντάρι δεν τρώει ένα άλλο λιοντάρι. Θεωρούμε εαυτούς σημαντικούς, μοναδικούς. Δεν σκεφτόμαστε ότι είμαστε μια κουκκίδα, απειροελάχιστα σωματίδια στην άκρη του σύμπαντος. Αν παρακολουθήσεις σχετικά ντοκιμαντέρ, βλέπεις ότι όλα είναι απρόβλεπτα και πιθανά. Στο συγκεκριμένο έργο το θέμα δεν είναι αν το ζευγάρι θα είναι μαζί, αλλά τι συμβαίνει τη συγκεκριμένη στιγμή».

 

• Και κάποτε έρχεται ο φόβος του θανάτου.

 

Μ. Παπαδημητρίου: «Το καθαυτό θέμα δεν είναι ο θάνατος, αλλά η επιλογή. Η Μάριαν θέλει να έχει τον έλεγχο της ζωής της, το πάνω χέρι. Ως επιστήμονας ξέρει ότι η ζωή δεν τελειώνει ποτέ. Δεν νοιάζεται για τη θρησκεία που απαγορεύει την αυτοκτονία, δεν νοιάζεται που θα λείψει στον έρωτά της, για την κοινωνία που την θέλει αγωνίστρια μέχρι το τέλος ή για τους γιατρούς που επιμένουν στη χημειοθεραπεία. Κι έπειτα τι σημασία έχει ένα χρόνο νωρίτερα; Ο χρόνος για τον καθένα δημιουργείται από τη στιγμή που αντιλαμβάνεται την ύπαρξή του. Και γεννημένοι να είμαστε, ο χρόνος δεν έχει σημασία –όπως στα παιδιά– αν δεν έχουμε αποκτήσει συνείδηση. Ως κομμάτια ενέργειας δεν φέρουμε τη μνήμη τού τι έγινε πριν από τον άπειρο χρόνο. Αποκτήσαμε μνήμη όταν φτιάξαμε τους όρους του χωροχρόνου. Ε λοιπόν, όλο αυτό θα τελειώσει. Και μετά θα είναι ένα άλλο, ίδιο. Η ζωή μας είναι ένα πυροτέχνημα σε μια άλλου είδους κανονικότητα. Δηλαδή είναι μια ανωμαλία με όρους σύμπαντος. Εγώ ας πούμε, με δυσκολία θυμάμαι τα δισεκατομμύρια χρόνια πριν γεννηθώ»…

 

Σ. Γουλιώτη: «Υπάρχει μια ιδιαιτερότητα σε κάποιους ανθρώπους που αποφασίζουν να φύγουν με ευθανασία. Είναι εκείνοι που πάσχουν από εγκεφαλικό πρόβλημα. Πρέπει να αποφασίσουν πριν η κατάστασή τους φτάσει σε οριακό επίπεδο, όταν θα έχουν ακόμα τη δυνατότητα πρωτοβουλίας. Η Μάριαν, όταν αποφασίζει να φύγει, λέει στον Ρόλαντ :»Εμείς έχουμε στη διάθεσή μας όσο χρόνο είχαμε πάντα». Κι αυτό ακούγεται παρηγορητικό, καθησυχαστικό».

 

• Ο θεός άραγε υπάρχει στους «Αστερισμούς» και τι σχέση έχετε εσείς μαζί του;

 

Σ. Γουλιώτη: «Οπως λέει η ηρωίδα, παλαιότερα οι άνθρωποι αποφάσιζαν οι ίδιοι. Μετά ήρθε ο θεός να το κάνει. Με αυτή την έννοια η επιλογή μας λογοκρίνεται από τον θεό, την κοινωνική συμπεριφορά».

 

Μ. Παπαδημητρίου: «Πιστεύω ότι η σωστή ερώτηση δεν είναι αν υπάρχει θεός αλλά «σε νοιάζει να υπάρχει θεός;»»

 

Σ. Γουλιώτη: «Εγώ νιώθω δυνατή προς το παρόν για να με νοιάζει αν υπάρχει θεός. Αν μεγαλώσω και νιώσω αδύναμη μπροστά σε όλο αυτό, μπορεί να με απασχολήσει».

 

Μ. Παπαδημητρίου: «Κι αν αλλάξεις γνώμη, Στεφανία μου, θα είναι απολύτως έγκυρο… Κοίτα, μ’ έναν τρόπο, η πίστη στον θεό ταυτίζεται με την επιστήμη. Ο αστροφυσικός δεν είναι απαραίτητο να δηλώνει άθεος. Και στην τελική ποιος είναι ο θεός; Ο Μωάμεθ, ο Βούδας, ο Χριστός; Είναι αυτό που θα βρει ο καθένας. Οπως κάποτε ήταν ο ήλιος ή η σελήνη κι ό,τι άλλο προκειμένου οι άνθρωποι να νιώθουν ασφαλείς, γαληνεμένοι. Το κακό είναι τα συμφέροντα των θρησκειών. Στο όνομα του τάδε θεού πάμε να σκοτώσουμε αυτό τον άπιστο λαό. Η σοφία στον άνθρωπο υπήρχε πάντα. Αλλά συμβάδιζε και με την απόλυτη βλακεία».

 

• Κύριε Παπαδημητρίου, είστε σχεδόν… τρόφιμος στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, αλλά η Στεφανία παίζει για πρώτη φορά.

 

Σ. Γουλιώτη. «Ηταν ό,τι χρειαζόμουν αυτή τη στιγμή. Βαρέθηκα να πρέπει να βγάζω το φίδι από την τρύπα. Φταίει που μου φορέθηκε ο τίτλος της φοβερής τραγωδού – και ασυναίσθητα νόμιζα ότι έτσι με αγαπούσε ο κόσμος. Ενα μπλοκάρισμα: πιέσου να είσαι η καλύτερη. Οι σκηνοθέτες ζητούσαν από μένα να το επιβεβαιώνω. Κι αυτό με εγκλώβιζε ως ηθοποιό και ως ύπαρξη. Με κούρασε πολύ ψυχικά. Ο Βαγγέλης έχει επιτρέψει ένα επίπεδο επικοινωνίας που δεν έχω δει αλλού. Ξέρει να διαλέγει το ωφέλιμο. Δεν ζητά να σώσω την παράστασή του. Δεν με κάνει να νιώθω ότι πρέπει να αποδείξω στα μάτια του ότι είμαι αντάξια των προσδοκιών του. Και χαλάρωσα, μαλάκωσα, απελευθερώθηκα».

 

Μ. Παπαδημητρίου: «Για τέταρτη φορά συνεργάζομαι με τον Βαγγέλη Θεοδωρόπουλο, αλλά στον χώρο δουλεύω χρόνια. Συγκρουόμαστε κάθε μέρα. Είναι ισχυρογνώμων όπως κι εγώ. Συχνά, ένα θέμα άνευ σημασίας πυροδοτεί μια σύγκρουση που γιγαντώνεται γιατί κανείς δεν θέλει να κάνει πίσω».

 

• Κι εκείνη τη στιγμή κανείς δεν σκέφτεται την ασημαντότητά του στην απεραντοσύνη του σύμπαντος;..

 

Μ. Παπαδημητρίου: «Ακριβώς… Σκοπός μου και σκοπός του είναι η τελική επικράτηση. Σταματάμε μόλις βάλουν τις φωνές η Στελλάτου ή η Στεφανία. Πέρα από την πλάκα, το να θέλεις να αποδεικνύεις ότι είσαι καλός ηθοποιός είναι σε βάρος της παράστασης. Βαριέμαι να βλέπω καλούς ηθοποιούς, ωραία παιξίματα. Με ενδιαφέρει η συνδημιουργία κι όχι να είμαι εκτελεστής. Με τον Βαγγέλη νιώθω ελεύθερος ακόμα κι αν βάζει περιορισμούς. Από την άλλη, αν δούλευα το 1/10 από όσο έχει δουλέψει η Στεφανία, θα ήμουν πολύ καλύτερος ηθοποιός. Δεν αποκλείω ότι κάποτε μπορεί να μου αρέσει να δουλεύω και μ’ άλλο τρόπο, να θέλω δηλαδή να μου λέει κάποιος τι να κάνω. Αλλά τα τελευταία δέκα χρόνια -τίποτα μπροστά στην αιωνιότητα- επιδιώκω τη συνεργασία»…

 

Σ. Γουλιώτη: «Ο Μάκης και ο Βαγγέλης σφύζουν από υγεία. Κανείς τους δεν θέλει να αποδείξει ότι είναι ο γκουρού της τέχνης, ότι είναι τόσο σημαντικός ώστε να μην κάνει πίσω. Τι μεγάλη ανακούφιση…».

 

INFO: Θέατρο Νέου Κόσμου (Αντισθένους 7 και Θαρύπου, τηλ.: 210 9212900). Μετάφραση: Δημήτρης Κιούσης. Βίντεο – εικαστικό περιβάλλον: Παντελής Μάκκας. Μουσική: Σταύρος Γασπαράτος. Κίνηση: Αγγελική Στελλάτου.

 

[email protected]

 


Σύνδεσμος άρθρου : http://archive.efsyn.gr/?p=155376