01/12/13


Aντίλογοι

Είναι τα ΑμεΑ τα μεγαλύτερα θύματα της κρίσης;

Σύγκρουση ιδεών: 1. «Δεν κοστίζει τίποτα η σωστή και αποτελεσματική οργάνωση των Κέντρων Πιστοποίησης Αναπηρίας. Αλλα πράγματα κοστίζουν. Αλλά σε αυτά κρίνονται το περιεχόμενο, τα χαρακτηριστικά της πολιτικής που ασκείται σε μια χώρα και τελικά οι προτεραιότητες» 2. «Είναι η πρώτη φορά που τα δικαιώματα των ΑμεΑ αμφισβητούνται. Είναι.
      Pin It

Η εφαρμογή των μνημονιακών πολιτικών έχει πλήξει τα πιο ευαίσθητα κοινωνικά στρώματα. Ανάμεσά τους και τα ΑμεΑ. Σήμερα οι πάντες συμφωνούν. Ακόμη και αυτοί που ψήφισαν και εφάρμοσαν αυτούς τους νόμους

 

Σύγκρουση ιδεών:
1. «Δεν κοστίζει τίποτα η σωστή και αποτελεσματική οργάνωση των Κέντρων Πιστοποίησης Αναπηρίας. Αλλα πράγματα κοστίζουν. Αλλά σε αυτά κρίνονται το περιεχόμενο, τα χαρακτηριστικά της πολιτικής που ασκείται σε μια χώρα και τελικά οι προτεραιότητες»
2. «Είναι η πρώτη φορά που τα δικαιώματα των ΑμεΑ αμφισβητούνται. Είναι ανάγκη οι φορείς να ανακτήσουν την κινηματικότητά τους και μπροστά στο αβέβαιο μέλλον να πορευτούν με πυξίδα την πίστη στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια»

 

Δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε μοιρολατρικά το γεγονός

 

Η ανεργία συνιστά πολλαπλό πλήγμα για έναν ανάπηρο και τον καθιστά δύο φορές ανάπηρο

 

ΑΠΟΔΟΜΕΙΤΑΙ ΤΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ

Πρέπει να αποκατασταθούν οι αδικίες

 

Του Γιώργου Κουτρουμάνη*

 

Είναι γεγονός ότι τα μέτρα που πάρθηκαν τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας, στο πλαίσιο μιας βίαιης δημοσιονομικής προσαρμογής, οδήγησαν σε μια μεγάλη υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου για τη συντριπτική πλειονότητα των πολιτών. Η δραματική αύξηση της ανεργίας, οι μειώσεις στους μισθούς, στις συντάξεις και στα κοινωνικά επιδόματα, σε συνδυασμό με τις μεγάλες αυξήσεις στους έμμεσους και άμεσους φόρους έχουν μειώσει το διαθέσιμο εισόδημα και τη δυνατότητα των νοικοκυριών να καλύψουν βασικές ανάγκες.

 

Σε τέτοιες συνθήκες, η καθημερινότητα γίνεται πιο σκληρή για τις ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού μεταξύ των οποίων στις πρώτες θέσεις με πραγματική αδυναμία, βρίσκονται τα άτομα με αναπηρία.

 

Για πολλά χρόνια, οι πόροι που διατέθηκαν σε πολιτικές στήριξης και ενίσχυσης των αναπήρων σίγουρα δεν ήταν επαρκείς. Σε πολλές περιπτώσεις σπαταλήθηκαν πόροι, χωρίς να έχουν την ανάλογη κοινωνική αποτελεσματικότητα, με τις πελατειακές και ευκαιριακές πρακτικές να κάνουν και στον συγκεκριμένο τομέα έντονη την παρουσία τους.

 

Η ανάγκη για εξορθολογισμό, επομένως, σε ένα σύστημα που θα πρέπει να λειτουργεί με διαφάνεια, αντικειμενικότητα, συνεχή αξιολόγηση και έλεγχο, είναι επιτακτική.

 

Η διαμόρφωση ενός νέου πλαισίου προστασίας είναι περισσότερο αναγκαία σήμερα από κάθε άλλη φορά σε μια χώρα αλλά και σε όλες τις χώρες που μαστίζονται από την κρίση και τη διεύρυνση της φτώχειας. Η Ευρώπη για δύο αιώνες περίπου ήταν πρωτοπόρα στην οικοδόμηση του κοινωνικού κράτους.

 

Σήμερα οι νέοι συσχετισμοί δυνάμεων που έχουν δημιουργηθεί κάνουν οτιδήποτε για να το αποδομήσουν.

 

Ωστόσο δεν μπορούμε να αντιμετωπίζουμε μοιρολατρικά το μεγάλο αυτό θέμα, χωρίς τις απαραίτητες ενέργειες που μπορούν να προστατεύσουν και να βελτιώσουν το επίπεδο ζωής, ειδικά για τα άτομα με αναπηρία.

 

Υπάρχουν πράγματα που δεν κοστίζουν και όμως έχουν μεγάλη αξία.

 

Για παράδειγμα, δεν κοστίζει τίποτα η σωστή και αποτελεσματική οργάνωση των Κέντρων Πιστοποίησης Αναπηρίας, αντιμετωπίζει όμως το μεγάλο πρόβλημα ταλαιπωρίας και καθυστέρησης στην απονομή των παροχών.

 

Υπάρχουν άλλα πράγματα που κοστίζουν αλλά σε αυτά κρίνονται το περιεχόμενο, τα χαρακτηριστικά της πολιτικής που ασκείται σε μια χώρα και τελικά οι προτεραιότητες. Σε μια χώρα που νοιάζεται περισσότερο για τους οικονομικά αδύναμους και ανήμπορους δεν μπορείς να καταργείς το ΕΚΑΣ των αναπήρων και τις προνοιακές συντάξεις των ανασφάλιστων υπερηλίκων.

 

Και εάν μέσα από τη δημιουργία πρωτογενούς πλεονάσματος, που είναι αποτέλεσμα των μεγάλων θυσιών, δημιουργούνται οι συνθήκες να αποκατασταθούν αδικίες, το πρώτο που πρέπει να γίνει είναι η κατάργηση τέτοιων ακραίων ρυθμίσεων.

 

* Ο Γιώργος Κουτρουμάνης είναι βουλευτής του ΠΑΣΟΚ και πρώην υπουργός Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης

 

…………………………………………………………………………………………………………………………………..

 

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΘΑ ΤΟΥΣ ΚΡΙΝΕΙ ΑΥΣΤΗΡΑ

Ο νέος κοινωνικός δαρβινισμός

 

Του Παναγιώτη Κουρουμπλή*

 

Η οικονομική κρίση και η κοινωνική ανασφάλεια που διευρύνονται με εκρηκτικούς ρυθμούς αποτελούν τη μήτρα του ρατσισμού, του κοινωνικού αποκλεισμού και των κοινωνικών διακρίσεων. Οταν, μάλιστα, η κοινωνία διαπιστώνει την αδυναμία και απροθυμία του επικρατούντος πολιτικού συστήματος να εμπεδώσει αίσθημα κοινωνικής δικαιοσύνης, δηλαδή δίκαιη κατανομή των βαρών που παράγει η κρίση, τότε δημιουργείται σύγχυση και στις ενδοκοινωνικές σχέσεις. Το πολιτικό σύστημα που αποδυναμώνει την κοινωνική άμυνα, κατεδαφίζοντας βασικά κοινωνικά δικαιώματα που αποτελούσαν ανάχωμα στη διεύρυνση των ανισοτήτων, θα κριθεί αυστηρά από την ιστορία.

 

Τα τελευταία τέσσερα χρόνια η ελληνική κοινωνία βιώνει μια βίαιη κατάλυση των σταθερών εκείνων που συντηρούσαν την κοινωνική συνοχή. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να ανθούν σήμερα φαινόμενα όπως ο ατομοκεντρισμός, ο κοινωνικός αυτισμός και ο εγωταυρισμός. Τα φαινόμενα αυτά, που ενδημούν πλέον στη συμπεριφορά και στη στάση ζωής των πολιτών, κακοποιούν τις αξίες που παράγουν οι ανθρώπινες σχέσεις: την αλληλεγγύη, τον σεβασμό και τον αυτοσεβασμό, το δικαίωμα αλλά και την υποχρέωση του ενός προς τον άλλον. Η καύσιμη ύλη όλων αυτών των φαινομένων είναι η κατάρρευση του κοινωνικού και προνοιακού συστήματος, που προκαλεί άμεση και καταλυτική υποβάθμιση της ζωής των πιο ευπαθών ομάδων του πληθυσμού. Τα πρόσωπα με αναπηρία, οι μονογονεϊκές οικογένειες, οι μακροχρόνια άνεργοι, οι χαμηλοσυνταξιούχοι, οι πολύτεκνες και τρίτεκνες οικογένειες, οι Νεοπόντιοι πρόσφυγες και οι Βορειοηπειρώτες είναι το μεγάλο τμήμα της κοινωνίας που χειμάζεται και δοκιμάζεται βάναυσα από την άνιση κατανομή των βαρών αυτής της κρίσης.

 

Τις δεκαετίες 1970 και 1980, οι αγώνες των προσώπων με αναπηρία, οι διεκδικήσεις τους για «μόρφωση, δουλειά και όχι ζητιανιά», η απόφασή τους να απαιτούν και να μην επαιτούν λύσεις στα προβλήματά τους, η άρνησή τους να παρέχουν σε άλλους το δικαίωμα της προστασίας και η σθεναρή τους θέση να μην παραχωρούν σε κανέναν το δικαίωμα να αποφασίζει γι' αυτούς χωρίς αυτούς, έχτισαν ένα κίνημα αυτοπροσδιορισμού και απελευθέρωσης από τα διαχρονικά και αιώνια δεσμά της περιθωριοποίησης, της αυτοπεριθωριοποίησης και της κοινωνικής εξάρτησης. Η δεκαετία του 1980 έδωσε καρπούς σε αυτούς τους κοινωνικούς αγώνες. Πλέον, το ίδιο το πρόσωπο με αναπηρία, συμμετέχοντας στα κέντρα λήψης των αποφάσεων που το αφορούσαν, συμμετέχοντας στην παραγωγική διαδικασία, εξασφαλίζοντας πρόσβαση στην εκπαίδευση και κατακτώντας κοινωνικά δικαιώματα, περιόρισε την κοινωνική ανασφάλεια μέσα στην οποία ζούσε, υπερασπίστηκε την αξιοπρέπειά του και μετατράπηκε από παθητικός αποδέκτης καθορισμού της τύχης του από άλλους σε ενεργό και συμμετοχικό πολίτη.

 

Οι μέρες περνούν αργά και βασανιστικά για τα πρόσωπα με αναπηρία, που ζουν τις δραματικές επιπτώσεις της ακραίας φτώχειας, του κοινωνικού αποκλεισμού και των κοινωνικών διακρίσεων. Είναι τα φαινόμενα που πυροδοτούν έναν κοινωνικό αυτοματισμό που φτάνει ακόμα και στο σημείο ο πολίτης που δεν είναι ανάπηρος, αλλά που ζει το μαρτύριο της ανέχειας και της ανεργίας, να αμφισβητεί τα κοινωνικά δικαιώματα του αναπήρου. Ειδικά η ανεργία συνιστά πολλαπλό πλήγμα για έναν ανάπηρο. Τον καθιστά δύο φορές ανάπηρο και τον οδηγεί να σκέφτεται ότι η αναπηρία είναι η κύρια αιτία των προβλημάτων του και όχι η κυριαρχία των κοινωνικών ανισοτήτων.

 

Είναι η πρώτη φορά που τα δικαιώματα των ΑμεΑ, τα οποία κατακτήθηκαν με κοινωνικούς αγώνες δεκαετιών, αμφισβητούνται. Είναι ανάγκη οι φορείς των προσώπων με αναπηρία και αυτοί του γονεϊκού κινήματος να ανακτήσουν την κινηματικότητά τους και μπροστά στο αβέβαιο μέλλον να πορευτούν με πυξίδα την πίστη στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Ο αγώνας συνεχίζεται.

 

* Ο Παναγιώτης Κουρουμπλής είναι κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος και βουλευτής Β΄ Αθήνας του ΣΥΡΙΖΑ

 

Scroll to top