Της Πηγής Ασυνειδήτου
-Πήρα το τηλέφωνό σας από έναν γνωστό μου. Είναι πολύ μεγάλη ανάγκη να σας δω. Είμαι εξαιρετικά ταραγμένος.
-Τι σας συνέβη;
-Εγώ δεν έχω ιδιαίτερα ψυχολογικά προβλήματα. Μια κανονική ζωούλα ζω. Εχω τη γυναίκα μου, τα παιδάκια μου, τη μανούλα μου. Μεγαλώσαμε με λίγη φτώχεια, αλλά, δεν βαριέστε, και ποιος Ελληνας δεν έχει μεγαλώσει με φτώχεια. Δουλεύω από μικρό παιδί. Τώρα τα τελευταία χρόνια εργάζομαι σ' αυτό το ξενοδοχείο. Κατάγομαι από ένα χωριό των Σερρών και ούτε ποτέ είχα σκεφτεί να πάω σε ψυχολόγους και ψυχιάτρους. Αφήστε που το κόστος για την τσέπη μου είναι μεγάλο…
-Τι σας έφερε μέχρις εδώ;
-Να, όπως όταν μπλέκεις σε μια υπόθεση πας σε κατάλληλο δικηγόρο, έτσι ένιωσα ότι πρέπει να έρθω να μιλήσω γι' αυτό που μου συνέβη σε σας, που έχετε όλους αυτούς τους πολιτικούς πελάτες. Φαντάζομαι ότι ο κ. Στρος Καν μετά το επεισόδιο που έγινε σε εκείνο το ξενοδοχείο δεν πήγε σε έναν οποιοδήποτε δικηγόρο, δεν πήγε σε έναν οποιοδήποτε ψυχίατρο. Ετσι κι εγώ, ρώτησα και έμαθα για εσάς. Αφήστε που από τύχη γλίτωσα τα δικαστήρια…
-Δηλαδή;
-Τι δηλαδή; Δεν σας είπα για τον Στρος Καν; Κάπως έτσι…
-Μπορείτε να γίνετε πιο σαφής; Εγινε κάτι στο ξενοδοχείο που δουλεύετε;
-Ναι, ντε…
-Φαντάζομαι ότι δεν ήρθε και εκεί ο Στρος Καν;
-Οχι, αυτή την τιμή δεν την είχαμε. Ηρθε ένας δικός μας. Πολιτικός κι αυτός και λίγο στρουμπουλούλης επίσης. Νεότερος και πιο συμπαθητικός. Ετσι κάπως καρντάσης ήταν, ανοιχτός, λαϊκός άνθρωπος. Ετσι τον έκοψα όταν πρωτοπάτησε το πόδι του στο ξενοδοχείο. Αν και αρχηγός κόμματος, ήταν κοντά στον λαό, μίλαγε από καρδιάς. Ετσι μου φάνηκε τουλάχιστον. Μέχρι που την πάτησα. Αχ, τρέμω τώρα που σας τα λέω. Τι έπαθα, Παναγιά μου.
-Τι πάθατε;
-Δεν έπρεπε να μπω στο δωμάτιό του. Ποτέ, ποτέ, ποτέ. Μεγάλο λάθος. Αλλά αυτός μου το ζήτησε. Είχαν έρθει όλοι εκεί οι σύμβουλοί του, έκαναν περιοδεία, ανήκει σε αυτό το κόμμα, ξέρετε, που θέλει να ανέβει στην εξουσία, να μας κόψει το Μνημόνιο, να φέρει τη δραχμούλα μας, όχι ο cool Αλέξης, ο άλλος. Αχ, δεν μπορώ ούτε το όνομά του να προφέρω… Εχω καεί, έχω καεί στον χυλό και τώρα φυσάω και το γιαούρτι…
-Δεν έπρεπε, λοιπόν, να μπείτε…
-Δεν έπρεπε, δεν έπρεπε. Αλλά μου λέει: «Ξύπνα με στις 6.30 το πρωί, έχω βαρύ πρόγραμμα». Και χτυπά η ρεσεψιόν, μία, δύο, τρεις. Τίποτα. Χτυπάμε την πόρτα, τίποτα. Ξαναχτυπάμε κι άλλο. Πάλι τίποτα. Τότε άρχισα να ανησυχώ. Ανησύχησαν και οι σύμβουλοί του, που ήταν μαζεμένοι όλοι στη ρεσεψιόν… Και τότε σκέφτηκα το κλειδί-πασπαρτού…
-Είπατε να πάτε να δείτε μήπως έπαθε τίποτα…
-Ακριβώς, καλή μου κυρία. Από απλό ενδιαφέρον. Οχι από περιέργεια. Δεν κρατούσα κάμερα, δεν ήθελα να εκθέσω τον εν λόγω κύριο. Μήνυση είπε θα μου κάνει, μήνυση… Τι θα κάνω;
-Γιατί θα σας κάνει μήνυση;
-Γιατί μόλις μπήκα στο δωμάτιο που εκείνος κοιμόταν, τι να δω; Χαμός. Ντράπηκα…
-Κάτι ανάλογο με τον Στρος Καν;
-Οχι, καλέ. Πού πήγε ο νους σας; Γυναίκες… όχι. Ο κύριος κοιμόταν βαριά. Αλλά γύρω του είχε παντού ψεκαστήρια. Τον ψεκάζανε αυτόματα πιστόλια για να έχει πιο ήρεμο ύπνο. Είχε γίνει εκεί κουκούλι. Χαμάμ, σας λέω. Τρόμαξα. Αισθάνθηκα ότι ήμουν σε θερμοκήπιο… Του φώναξα «ξυπνήστε», τίποτα αυτός. «Ξυπνήστε», ξανά. Πάλι τίποτα. «Σας ψεκάζουν»… Τότε μόνο ξύπνησε…
