01/12/13 ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ

Weekend Stories

Η μετανάστευση ως μάρκετινγκ

Θα μπορούσε να μην είναι Ελληνας, όμως σήμερα πουλά Ελλάδα γιατί το σηκώνει η εποχή, όπως παλιά πούλαγε καμάκι.
      Pin It

Θα μπορούσε να μην είναι Ελληνας, όμως σήμερα πουλά Ελλάδα γιατί το σηκώνει η εποχή, όπως παλιά πούλαγε καμάκι

 

Της Μαριαλένας Σπυροπούλου*

 

Στην πολυκατοικία όπου μεγάλωσα στα Ανω Πατήσια μένουν ακόμη οι γονείς μου. Σήμερα εκεί ζουν μερικοί Αλβανοί με τις οικογένειές τους, στο ισόγειο κάποιοι Πακιστανοί και νέα είσοδο έχει κάνει μια οικογένεια Ρομά από τη Ρουμανία. Ανάμεσά τους και μερικοί παλιοί Αθηναίοι, όπως οι γονείς μου, εσωτερικοί μετανάστες και αυτοί της δεκαετίας του ’50 και του ’60. Δεν είναι πάντα ρόδινα στη συνύπαρξη. Οι πιο φτωχοί, και δεν είναι πάντα οι αλλοδαποί, δεν μπορούν να πληρώσουν τα κοινόχρηστα και γι' αυτό δεν βάζουν πετρέλαιο. Οι Πακιστανοί είναι πολλοί άνδρες μαζί και τηρούν τους δικούς τους κανόνες. Οι Ρομά, ευγενικοί, αλλά δεν έχουν μάθει να ζουν δυτικότροπα, με αποτέλεσμα το διαμέρισμά τους να επεκτείνεται και στον κοινόχρηστο διάδρομο ή στην είσοδο της πολυκατοικίας. Σε όλους αυτούς τους ενοικιαστές οι ιδιοκτήτες είναι Ελληνες. Ζουν σε άλλες γειτονιές, στις οποίες δεν θα ήθελαν Ρομά και Πακιστανούς και άλλους αλλοδαπούς στη συνέλευση της πολυκατοικίας τους. Αλλά το σπίτι που νοικιάζουν δεν το πονάνε και δεν τους νοιάζει τίποτε άλλο, εκτός από το να εισπράττουν το ενοίκιο, ακόμα και αν χρειαστεί να νοικιάζουν 30 τ.μ. σε δέκα άνδρες. Ο πατέρας μου δεν θέλει να μετακομίσει. «Αυτό είναι το σπίτι μου», λέει, «και δεν το αλλάζω». «Αλλωστε, τελικά δεν σου κάνουν τίποτα οι άνθρωποι…», συνηθίζει να επαναλαμβάνει. Εκείνος τα τελευταία πενήντα χρόνια δεν έχει αλλάξει συνήθειες ζωής, δεν έζησε τη φούσκα της ελληνικής κοινωνίας και δεν μεγαλοπιάστηκε με φαντασιώσεις. Αγαπά τη χώρα του χαμηλόφωνα.

 

Πρόσφατα έγινε μεγάλος ντόρος με όλους αυτούς τους νυχτερινούς τραγουδιστές που ο ένας έγινε φασίστας και η άλλη μετανάστρια. Θυμήθηκα ένα ντοκιμαντέρ με την εν λόγω τραγουδίστρια περίπου το 2004 και τη ζωή της, τότε που ήθελαν οικογενειακώς να κάνουν καριέρα στην Ισπανία. Νομίζω, έχει μετανιώσει γι' αυτό το βίντεο. Προσπάθησε να λανσάρει τον εαυτό της και τον άντρα της ως τους Ελληνες Μπέκαμ. Η εμφάνισή της και ο τρόπος που χειριζόταν τον φακό δεν θύμιζαν σε τίποτα κόρη μετανάστη που προσπαθεί να τα βγάλει πέρα. Παρ' όλο που έχει ζήσει στο πετσί της φτώχεια και εσωτερική μετανάστευση. Θύμιζε όμως μετανάστρια διψασμένη να πετύχει με κάθε τρόπο. Βάζοντας στόχο όχι την επιβίωση αλλά την ευμάρεια, τον εύκολο πλουτισμό. Θύμιζε όλους αυτούς τους ανθρώπους ανεξαρτήτως εθνικότητας, που ξεχνούν το παρελθόν τους γιατί δεν αντέχουν να το κουβαλήσουν. Γιατί είναι μια κηλίδα στο καλοσιδερωμένο σατέν της νέας τους εμφάνισης. Σήμερα είναι ξανά κόρη μεταναστών. Τέλειωσε το πάρτι της φούσκας. Και παίζει με τους νέους όρους του μάρκετινγκ.

 

Ο άλλος, παντρεμένος με αλλοδαπή, μεγάλωσε μέσα στην εκκεντρικότητα αλλά και τη δυσκολία. Γεννημένος από Μικρασιάτισσα μητέρα, βρέθηκε στην Κρήτη, μετά στην Κω, όπου τον μεγάλωναν η γιαγιά και ο παππούς και μετά για λίγο και στη Γερμανία, όπου ξαναπαντρεύτηκε η μητέρα του. Θα μπορούσε να μην είναι Ελληνας. Δεν θα είχε καμία σημασία. Σήμερα, όμως, πουλά Ελλάδα γιατί το σηκώνει η εποχή. Οπως παλιά πούλαγε καμάκι, όταν πρωτοέγινε dj στο «Καλούα» της Κω.

 

Και οι δύο δεν μεγάλωσαν τη δεκαετία του ’60 και του ’70 στην Αθήνα. Ηταν επαρχιώτες. Σήμερα όμως διαθέτουν μεγάλο κομπόδεμα. Ενδεχομένως να τους ανήκουν και μερικά διαμερίσματα στα Ανω Πατήσια, στο Παγκράτι, στη Φιλαδέλφεια και στα Πετράλωνα, σε μια από τις πολυκατοικίες όπου ζουν οι πατεράδες μας. Θα τα νοίκιαζαν όμως σε αλλοδαπούς, εάν μπορούσαν να εξασφαλίσουν μεγαλύτερο ενοίκιο. Θα έπαιρναν ενδεχομένως και μαύρα τα χρήματα, για να μην τα δηλώσουν στην Εφορία. Δεν θα καταδέχονταν να εμφανιστούν στις συνελεύσεις της πολυκατοικίας, για να ακούσουν τα παράπονα του κάθε άλλου ιδιοκτήτη, για τις επιλογές των ενοικιαστών. Θα ήταν απασχολημένοι. Ο ένας κοιμάται όλη μέρα και η άλλη φτιάχνει τα νύχια της.

 

Με ενοχλεί η ελληνική μπουζουκονύχτα. Πιο πολύ και από τον φασισμό που επικαλούνται εκείνοι. Γιατί αυτή η αισθητική δεν έχει εθνικότητα, χρώμα, ταυτότητα. Εχει το χρώμα της έκπτωσης, της φτήνιας, της αγοραίας ηθικής και του ξεπουλήματος. Ανθρωποι που μεγάλωσαν με άλλους τρόπους και συνήθειες (όχι ως Ρομά, που είναι ένας προικισμένος λαός), μετανάστες από ανάγκη αλλά και από εκπόρνευση, μετέτρεψαν, με τις ευλογίες και άλλων, μια ολόκληρη χώρα σε τσίτια και μασημένες τσίχλες. Και τώρα κάνουν και πολιτική από την πίστα. Αλλά δεν φταίνε αυτοί. Ούτε ο φασισμός ούτε η κρίση. Φταίνε οι άλλοι, που ενώ θα έπρεπε να κάνουν πολιτική, πίνουν και μεθούν στις πίστες. Και μάλιστα, μέρες που είναι, μπουζουκοκαταναλώνουν, όταν έξω σκοτώνονται παιδιά. Ανεξαρτήτως εθνικότητας.

 

 

* Ψυχολόγος και ψυχοθεραπεύτρια

 

[email protected]

 

Scroll to top