Ενας Αυστριακός και ένας Πακιστανός γνωρίστηκαν στην Ελλάδα πριν από δύο χρόνια και κατάλαβαν ότι δεν μπορούν να ζήσουν ο ένας χωρίς τον άλλο. Σε άλλη χώρα θα μπορούσαν να αναγνωρίσουν νομικά τη σχέση τους. Αν επίσης δεν παραβιάζονταν τα ανθρώπινα δικαιώματα, ο Μοχάμεντ θα είχε υποβάλει αίτημα ασύλου, καθώς στη χώρα του δεν μπορεί να ζήσει με αξιοπρέπεια λόγω του σεξουαλικού προσανατολισμού του

 

Του Δημήτρη Αγγελίδη

 

^[1]Θα μπορούσαν να βγαίνουν ξέγνοιαστοι για καφέ, όπως τα περισσότερα ζευγάρια, να κάνουν βόλτα στην Ακρόπολη, να οδηγούν χωρίς το άγχος μην τους ακολουθεί περιπολικό. Θα μπορούσαν να μην περνούν τις μέρες τους κρυμμένοι σ’ ένα διαμέρισμα με τον φόβο της σύλληψης. Θα μπορούσαν πολλά, αν υπήρχαν δύο προϋποθέσεις: τα ομόφυλα ζευγάρια να μην ήταν αποκλεισμένα από τα στοιχειώδη δικαιώματα που ισχύουν για τα ετερόφυλα, και η πρόσβαση στη διαδικασία ασύλου να μην ήταν τόσο δυσλειτουργική.

 

Τους συναντήσαμε πρόσφατα στο διαμέρισμα όπου κρύβονται από τα μάτια του «Ξένιου Δία». Φοβούνταν να έρθουν στα γραφεία της εφημερίδας, φοβούνταν να βρεθούμε έξω. Είναι ο Μισέλ Ε. και ο Μοχάμεντ Φ.

 

Αυστριακής καταγωγής ο Μισέλ. Πριν από 23 χρόνια αγόρασε ένα σπίτι έξω από την Αττική για να δραπετεύει τότε από το άγχος της δουλειάς του και τον καιρό της Βόρειας Ευρώπης και να μπορεί σήμερα να χαίρεται τα χρόνια της σύνταξης.

 

Στην ουρά τού Αλλοδαπών

 

«Ηταν από τα καλύτερα πράγματα που έχω κάνει στη ζωή μου» μας λέει. «Και, για να πω την αλήθεια, οι Ελληνες είναι οι φιλικότεροι άνθρωποι στον κόσμο. Τουλάχιστον απέναντι σε ξένους, αν και μάλλον όχι σε ξένους με διαφορετικό χρώμα στο δέρμα. Καμιά φορά νιώθω ενοχές που είμαι λευκός. Δεν ζήτησα το χρώμα μου, δεν ζήτησα το διαβατήριό μου. Μου δόθηκαν. Στον Μοχάμεντ δεν δόθηκαν. Εμένα μου φέρονται καλά, σ’ αυτόν όχι. Είναι δίκαιο;»

 

Πακιστανικής καταγωγής ο Μοχάμεντ. Εφυγε από τη χώρα του, όπου απαγορεύεται από τον ποινικό κώδικα η ομοφυλοφιλία, και αναζήτησε στην Ευρώπη ανθρώπινη ζωή. «Προσπαθούσα περισσότερο από δύο χρόνια να πάρω άσυλο. Περίμενα στην ουρά στο Αλλοδαπών στην Πέτρου Ράλλη, σε απάνθρωπες συνθήκες, βάζοντας σε κίνδυνο τη σωματική μου ακεραιότητα. Ζω σαν φάντασμα. Δεν μπορώ να πάρω τη ζωή στα χέρια μου, δεν μπορώ να επωφεληθώ από όσα δικαιούνται όσοι ζητούν άσυλο, δεν μπορώ να δουλέψω με αξιοπρέπεια» λέει.

 

Γνωρίστηκαν πριν από δύο χρόνια. Με τον καιρό κατάλαβαν ότι δεν μπορούν να ζήσουν ο ένας χωρίς τον άλλο. «Ο Μισέλ έφυγε τρεις βδομάδες στην Αυστρία για να επισκεφτεί την οικογένειά του. Με τρέλαινε η απουσία του. Κατάλαβα ότι μόνο αγάπη μπορεί να είναι αυτό που νιώθω. Οταν γύρισε, του είπα ότι νιώθω πως κάτι σοβαρό υπάρχει μεταξύ μας. Με ρώτησε τι. Νομίζω ότι είναι αγάπη, του είπα. Από τότε είμαστε συνέχεια μαζί», λέει ο Μοχάμεντ.

 

Εχει μιλήσει για τον Μισέλ στους φίλους του, έχουν γνωριστεί. Το ίδιο και ο Μισέλ. Σε άλλες χώρες, θα μπορούσαν να αναγνωρίσουν νομικά τη σχέση τους και τότε ο Μοχάμεντ θα μπορούσε να ζήσει χωρίς φόβο με τον σύντροφο της ζωής του. Ακόμα και στην Ελλάδα, αν είχε θεσπιστεί η πρόταση νόμου του ΣΥΡΙΖΑ για το Σύμφωνο Συμβίωσης με διευρυμένα δικαιώματα για ομόφυλα και ετερόφυλα ζευγάρια, το ζήτημα θα είχε λυθεί.

 

Ή πάλι, αν δεν παραβιάζονταν τα ανθρώπινα δικαιώματα, ο Μοχάμεντ θα είχε υποβάλει αίτημα ασύλου, καθώς στη χώρα του δεν μπορεί να ζήσει με αξιοπρέπεια λόγω του σεξουαλικού προσανατολισμού του.

 

«Περιμέναμε ώρες στην ουρά στην Υπηρεσία Ασύλου» λένε. «Οταν τελικά μπήκαμε, μας είπαν “αυτό είναι για σήμερα, κλείσαμε. Ελάτε την επόμενη”. Αλλά την επoμένη συνέβη το ίδιο. Τα πράγματα δεν λειτουργούν».

 

Στην πρεσβεία της Αυστρίας

 

Είδαν κι απόειδαν και επισκέφτηκαν με τη δικηγόρο τους Ηλέκτρα Λήδα Κούτρα την αυστριακή πρεσβεία. Οπως προβλέπει ο κανονισμός Δουβλίνο ΙΙ, θα μπορούσαν να υποβάλουν εκεί αίτημα ασύλου, ακόμη και αν ο Μοχάμεντ ζει στην επικράτεια άλλης χώρας, όπως η Ελλάδα. Τα πράγματα εξελίχθηκαν διαφορετικά.

 

«Μου γύρισαν πίσω το έγγραφο, ήταν αδύνατο να μας δώσουν απόδειξη ότι το καταθέσαμε. Ο πρόξενος μιλούσε στον Μισέλ δείχνοντας να αγνοεί τη δικηγόρο κι εμένα μ’ έναν τρόπο περιφρονητικό. Εμαθα ότι προσέβαλε την τιμή μου στα γερμανικά, μια γλώσσα που δεν καταλαβαίνω. Ηθελε να αποτρέψει τον Μισέλ από το να ζητήσει να συνάψουμε γάμο στην πρεσβεία ή να ζητήσουμε βίζα για να πάμε στην Αυστρία και να παντρευτούμε εκεί. Μου ζήτησαν να υποβάλω γραπτώς τα παράπονά μου, αν το επιθυμώ. Κάθισα κι έγραψα 8 σελίδες αναφορά. Αλλά ο πρόξενος δεν τη βρήκε του γούστου του και μου την πέταξε στα μούτρα. Φαίνεται ότι το αυστριακό προξενείο έχει κι αυτό τον δικό του τρόπο να χειρίζεται αιτήσεις: χωρίς να τις πρωτοκολλεί, απλά σαν να μην υπήρχαν. Στο τέλος μάς ζήτησαν απειλητικά να φύγουμε» λέει ο Μοχάμεντ.

 

Τέτοια συμπεριφορά δεν την περίμενε ο Μισέλ από το ίδιο του το κράτος. Επαθε κρίση πανικού και λίγο έλειψε να χρειαστεί ασθενοφόρο. «Είναι τρομερό να ζεις έτσι, με συνεχή πίεση» μας λέει. «Κάθε φορά που περνάω μπροστά από αστυνομικούς, χτυπάει δυνατά η καρδιά μου. Ακόμα και μόνος μου να είμαι, με πιάνει φόβος. Κάθε πρωί πρέπει να μου τηλεφωνεί ο Μοχάμεντ μόλις πάει στη δουλειά. Κάθε απόγευμα το ίδιο, μόλις γυρίζει σπίτι. Μια φορά να ξεχαστεί τρελαίνομαι από την αγωνία. Πρέπει να βρεθεί μια λύση. Δεν γίνεται να μας αναγκάζουν να ζούμε έτσι».

 

 

*Ζητήσαμε από την πρεσβεία της Αυστρίας τη θέση της για το περιστατικό με τον πρόξενο. Δεν μας δόθηκε απάντηση.

 

……………………………………………………………………………………………………………………………………….

 

Τι δηλώνει η δικηγόρος του ζευγαριού στην «Εφ.Συν.»

 

^[2]«Παρότι, σύμφωνα με την ελληνική και την ευρωπαϊκή νομοθεσία, κάθε υπήκοος τρίτης χώρας έχει δικαίωμα, εφόσον εμφανιστεί αυτοπροσώπως, να καταγραφεί το αίτημα ασύλου του αρμοδίως και παρότι υπήρχε η ζωηρή ελπίδα ότι η κατάσταση σχετικά με την πρόσβαση στο άσυλο θα άλλαζε με τη λειτουργία της Νέας Υπηρεσίας Ασύλου, η τελευταία παραβιάζει καθημερινά τον νόμο, εκθέτοντας χιλιάδες αιτούντες σε απάνθρωπες συνθήκες αναμονής, στον κίνδυνο σύλληψης και απέλασης, στερώντας τους τις λεγόμενες “συνθήκες υποδοχής”, για τις οποίες, σημειωτέον, υπάρχουν και ευρωπαϊκά κονδύλια. Ο Μοχάμεντ έχει πολλές φορές μπει μέσα στη Νέα Υπηρεσία Ασύλου, απ’ όπου φεύγει άπρακτος “γιατί δεν υπάρχει νούμερο”.

 

Ολη αυτή η απίστευτη περιπέτεια ετών γι’ αυτό το ζευγάρι αποδεικνύει, συν τοις άλλοις, ότι η μετακίνηση και εγκατάσταση των Ευρωπαίων πολιτών σε άλλες χώρες εντός Ε.Ε. δεν είναι καθόλου “ανεμπόδιστη” στην πράξη. Γι’ αυτό σκοπεύουμε, αν δεν γίνει άμεσα δεκτός στην Υπηρεσία Ασύλου, να καταθέσουμε μήνυση σε βάρος των υπαιτίων και αναφορά στα γραφεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στην Ελλάδα».