Του Πέτρου Θ. Πιζάνια*
Γκεσέμια είναι τράγοι που οδηγούν το κοπάδι, ενώ τα μαντρόσκυλα φυλάνε όλη τη στάνη, τη μάντρα. Τα γκεσέμια είναι πάντοτε ευνουχισμένα ζώα, όχι όμως τα μαντρόσκυλα. Αυτή η ποιμενική ονοματολογία της φύλαξης του κοπαδιού ήρθε στο μυαλό μου καθώς παρακολουθούσα τον διασυρμό του πρύτανη του Πανεπιστημίου Αθηνών, καθηγητή κ. Πελεγρίνη, από τους δημοσιογράφους μεγάλων καναλιών και εφημερίδων. Τον χαρακτηρισμό των εν λόγω δημοσιογράφων ως γκεσεμιών -πολύ εύστοχος σε κάθε συμφραζόμενο της συμπεριφοράς τους- τον οφείλω στον κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ Δ. Παπαδημούλη. Τον χαρακτηρισμό τους ως μαντρόσκυλων στον παλαιό Γάλλο κομμουνιστή διανοούμενο Paul Nizan. Πρόκειται για μια αυθεντική δυσκολία επιλογής μεταξύ των δύο ονομάτων. Και τούτο επειδή το είδος των δημοσιογράφων στους οποίους αναφέρομαι (αποτελούν την πλειονότητα στο επάγγελμα και αντιπροσωπεύουν το πνεύμα σκουπιδότοπων αυτών των ΜΜΕ), διαθέτουν μεικτά χαρακτηριστικά. Το πνεύμα τους αντιπροσωπεύεται στο μεγαλόσωμο κριάρι οδηγό με τα πολυπλόκαμα κέρατα, επίφοβα για κάθε κατσίκι ή πρόβατο που ξεφεύγει από τη δεδομένη κατεύθυνση, αλλά το ίδιο είναι ευνουχισμένο ώστε να παραμένει αιχμάλωτο, αυτό πρώτο, καθηλωμένο στον ρόλο του και την κατεύθυνση που όρισε ο τσοπάνος ιδιοκτήτης του ΜΜΕ. Ωστόσο, αυτού του τύπου δημοσιογράφοι όταν αμφισβητούνται δείχνουν τους κοφτερούς κυνόδοντες μαζί με τα πυρωμένα μάτια, εκτοξεύοντας τα αναγκαία για την περίσταση απειλητικά γαβγίσματα και σάλια.
Τι πρόβλημα μπορεί να έχουν αυτά τα υβριδικά είδη μεταξύ δημοσιογράφου, κριαριού και σκύλου με τους καθηγητές ΑΕΙ, ώστε να ξεσπάνε τόσο χυδαία σε βάρος ενός πρύτανη, αλλά και γενικώς στους Ελληνες καθηγητές και τα πανεπιστήμια με κάθε ευκαιρία; Οφείλεται στον ρόλο τους ως πολιτιστικών και πολιτικών εκμαυλιστών του λαού και στις πολύ παχυλές αμοιβές και άλλα προνόμια που τον συνοδεύουν (όπως τα κέρατα το γκεσέμι); Σίγουρα έχει τη σημασία του αυτό. Αλλά, νομίζω ότι πρέπει να δούμε τη σημασία αυτή από το γεγονός ότι προνόμια και αμοιβές συνιστούν ανταπόδοση εκ των υστέρων, όχι μόνο για τον ρόλο τους ως προπαγανδιστών, αλλά επιπλέον για όσα εγκατέλειψαν κατά την πορεία της καριέρας τους ώστε να γίνουν τα υβρίδια που προανέφερα. Ισως, λοιπόν, οι καθηγητές ΑΕΙ, ακόμη και οι απλώς τεχνικά επαρκείς (έχουν πολλούς όλα τα ΑΕΙ του κόσμου, και τα ελληνικά) να τους θυμίζουν τον ευνουχισμό που δέχτηκαν μαζί με τον ρόλο του κοινού προπαγανδιστή και τα πλουμιστά κέρατα που μόνοι τους επέλεξαν να φορέσουν. Ακόμη, ξέρουν ότι έχουν άδεια να γαβγίζουν αλλά όχι να δαγκώνουν, αυτό μόνο στα αφεντικά τους επιτρέπεται. Πρόκειται για υπάρξεις πλουμισμένες με χρήμα και άδεια δημόσιου γαβγίσματος, που αναλαμβάνουν extra άλλες εκπομπές εκτός ζώνης υψηλής τηλεθέασης ή στις μέσα σελίδες, προσωπικές συνεντεύξεις κ.ά. Σε αυτές προσπαθούν να αποδείξουν (στον εαυτό τους προφανώς, ίσως και στα παιδιά τους) ότι δεν είναι μόνο τα υβρίδια που είπαμε, αλλά διαθέτουν στοιχεία μόρφωσης, πολιτισμού, κοινωνικής συνείδησης. Αλλά, δυστυχώς, οι εκπομπές αυτές δηλώνουν τον καλό εαυτό τους τόσο όσο και τα αλυχτίσματα των μαντρόσκυλων μες στη νύχτα ή το σκυμμένο κεφάλι του γκεσεμιού να πορεύεται πρώτο και ευνουχισμένο.
……………………………………………………………………………………………………………………………………
* Καθηγητής Νεότερης Ελληνικής Ιστορίας, Τμήμα Ιστορίας, Ιόνιο Πανεπιστήμιο
