- Εφημερίδα των Συντακτών - http://archive.efsyn.gr -

«Ο πόλεμος για το νερό έχει ξεκινήσει στην Ελλάδα πολύ πριν τα μνημόνια»

14/01/14 ΕΛΛΑΔΑ,ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

ΝΕΛΛΗ ΨΑΡΡΟΥ [1]

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

«Η προκλητικά αλαζονική δήλωση του προέδρου της «Ακτωρ» δείχνει απροκάλυπτα πλέον ποιος ακριβώς κυβερνά. Ομως το τρωτό σημείο των ισχυρών βρίσκεται ακριβώς εκεί που η υπεροπτική τους στάση δημοσιοποιείται χωρίς σύνεση

 

«Η γενιά των σαραντάρηδων είναι η μόνη, ίσως, που έχει την τεχνική και επιστημονική κατάρτιση για να αμυνθεί απέναντι στη λεηλασία

 

Συνέντευξη στην Ντίνα Δασκαλοπούλου

 

• Πώς ερμηνεύετε αυτή τη δήλωση;

 

«Ενα κράτος που βρίσκεται στη διαδικασία εκφασισμού, όπως η Ελλάδα, χαρακτηρίζεται από ακραίο κυνισμό και αδιαφορία για την εικόνα ή κατακραυγή των αντιπάλων του/πολιτών. Απεναντίας, αρέσκεται να τονίζει την απόλυτη κυριαρχία του, κυριαρχία έναντι όλων, έναντι και των ίδιων του των νόμων. Ο πρόεδρος της “Ακτωρ”, της εταιρείας που βρίσκεται μέσα σε κάθε μεγάλο ή μικρό έργο στην Ελλάδα και ωφελείται τα μέγιστα από τις κρατικές “διευκολύνσεις”, γνωρίζει τη δύναμή του και θέλει να την επιδείξει στους πάντες: είμαστε κυρίαρχοι και δεν μπορείτε να μας κάνετε τίποτα. Λέει επίσης το πολύ σημαντικό: και να μην ιδιωτικοποιηθεί η ΕΥΑΘ δεν μας νοιάζει, γιατί εμείς παίρνουμε όλες τις εργολαβίες της και τώρα. Η προκλητικά αλαζονική δήλωσή του δείχνει απροκάλυπτα πλέον ποιος ακριβώς κυβερνά. Ομως το τρωτό σημείο των ισχυρών βρίσκεται ακριβώς εκεί που η υπεροπτική τους στάση δημοσιοποιείται χωρίς σύνεση».

 

• Ταξιδέψατε σε Θεσσαλονίκη, Αποπηγάδι Χανίων, ανατολική Χαλκιδική, Ασωπό και Βόλο. Ισχυρίζεστε ότι ο πόλεμος του νερού έχει ήδη ξεκινήσει. Πού στηρίζετε την άποψή σας;

 

«Αν ο πόλεμος έχει όπλα, χημικά, φυλακίσεις, αντίσταση, νίκες και ήττες, τότε ο πόλεμος για το νερό έχει ξεκινήσει στην Ελλάδα πολύ πριν τα μνημόνια. Μας διηγήθηκαν ιστορίες 50άρηδες, μας έδειξαν στοιχεία για τον πόλεμο που ζήσανε για να σώσουν τις πηγές τους 25 χρόνια πριν! Εκείνες οι μάχες -και άλλες νέες διεξάγονται σήμερα- επανέρχονται τώρα παρέα με το νέο τους όπλο, τον φασισμό. Δεν είναι άσχετο το ένα με το άλλο, σας διαβεβαιώνω».

 

• Στο Παρίσι, στην Ιταλία, οι μάχες που έδωσαν οι πολίτες για το νερό έχουν κερδηθεί. Στην Ελλάδα το κίνημα υπεράσπισης αυτού του δημόσιου αγαθού έχει τους όρους για να είναι νικηφόρο;

 

«Υπάρχουν πολλά κινήματα, είναι όμως κατακερματισμένα. Αυτό δεν είναι απαραιτήτως κακό, η τοπικότητα είναι ισχυρό ατού, όμως η αλληλεγγύη είναι ακόμη ένα ακόμη που δεν πρέπει να παραγνωρίζεται. Προσπαθούμε με τη δουλειά μας να δείξουμε ακριβώς αυτό: ο αγώνας που διεξάγεται σήμερα στις Σκουριές, στην ΕΥΑΘ, στον Ασωπό, στον Βόλο και στο άγνωστό μας Αποπηγάδι είναι κοινός με τους αγώνες που δίνονται σε πολλά άλλα μέρη στην Ελλάδα. Μόλις αυτό γίνει συνείδηση, θα έχει γίνει ένα πολύ καλό βήμα προς τη νίκη του αγώνα και προς τη διασύνδεση των κινημάτων -που δεν πρέπει όμως να χάσουν την αυτοτέλειά τους. Η νίκη των κινημάτων είναι πάντα η μεγαλύτερη πιθανότητα, φτάνει να αποφύγουν τις παγίδες. Στο ντοκιμαντέρ μας θα αποκαλύψουμε τους τρόπους που νίκησαν 20 χρόνια πριν οι παλαιότεροι».

 

• Επιλέξατε για την παραγωγή σας τη μέθοδο του crowd funding. Σας στηρίζει ο κόσμος; Είναι η χρηματοδότηση του κοινού επαρκής ώστε, όχι μόνο να βγαίνουν οι έρευνες, αλλά και να επιβιώνουν οι δημοσιογράφοι;

 

«Η ανταπόκριση είναι πολύ μικρή μέχρι στιγμής, αν κι αυτό ήταν αναμενόμενο, δεδομένης της οικονομικής κατάστασης. Γι’ αυτό όμως είπαμε, λίγα από πολλούς. Τέτοια εγχειρήματα δεν μπορεί να διαρκέσουν για πολύ αν οι συντελεστές δεν μπορούν να επιβιώσουν. Προς το παρόν πειραματιζόμαστε. Πάντως, επειδή μιλάμε για πόλεμο, στον πόλεμο δεν προβλέπεται να βγάζεις λεφτά, κι αυτό είναι συνείδησή μας. Εχουμε αρνηθεί χρήματα από κομματικά ιδρύματα, έχουμε αφήσει δουλειές που μας πλήρωναν, οπότε πραγματικά στηριζόμαστε στην υποστήριξη του κόσμου».

 

• Μια τέτοια αλλαγή στη χρηματοδότηση (αντί των διαφημίσεων ή των επενδυτών) μπορεί να αποκαταστήσει την πληγωμένη αξιοπιστία της δημοσιογραφίας;

 

«Ναι, αυτά τα εγχειρήματα μπορούν να αποκαταστήσουν την πληγωμένη αξιοπιστία της δημοσιογραφίας. Αυτό φυσικά εξαρτάται πάντα από τη δεοντολογία του ίδιου του δημοσιογράφου, καθώς ελλοχεύει και ο εξής κίνδυνος: να προβάλλεται μια προσπάθεια ως συνεργατική και “από τα κάτω”, επειδή αυτό προστάζουν οι καιροί, χωρίς πραγματικά να είναι».

 

• Ολοι οι συντελεστές της ομάδας είναι σαραντάρηδες, η κατεξοχήν χτυπημένη από την κρίση γενιά. Πιστεύετε ότι η γενιά σας έχει αρθρώσει τον δικό της λόγο; Τη βλέπετε ενεργή στα κινήματα και τους αγώνες; Μετά από όλο αυτό το οδοιπορικό και τους εκατοντάδες ανθρώπους που συναντήσατε, είστε αισιόδοξη;

 

«Σαραντάρηδες, ε; Δεν το είχα σκεφτεί, συνέβη από μόνο του, από τις κοινές μας παρέες και επαφές. Η γενιά μας δεν είναι η κατεξοχήν χτυπημένη -τα πραγματικά χτυπήματα δεν έχουν έρθει ακόμη. Εχω μελετήσει την παγκοσμιοποίηση, έχω εκδώσει κι ένα βιβλίο. Αυτό που συμβαίνει σήμερα είναι απλώς ένα deja vu. Η γενιά μας έχει ευθύνη απέναντι στις επόμενες γενιές: αν εμείς δεν αμυνθούμε, δεν θα ζήσουν ούτε τις λίγες χαρές που ζήσαμε εμείς, δεν θα ξέρουν τι σημαίνει παρθένο δάσος, καθαρή παραλία, σωστή δημοσιογραφία, δημοκρατία… Αλλωστε, η δική μας η γενιά είναι η μόνη, ίσως, που έχει την τεχνική και επιστημονική κατάρτιση για να αμυνθεί απέναντι στη λεηλασία. Γνωρίζουμε καλά και τους αντίπαλους και τα όπλα τους. Ωρα είναι να τα στρέψουμε πάνω τους. Αυτό δεν είναι αισιόδοξο;»

 


Σύνδεσμος άρθρου : http://archive.efsyn.gr/?p=165880