Του Λάκη Μπέλλου

 

^[1]Κυρίες και κύριοι, ζητώ συγγνώμην πολύ, αλλά δεν είμαι ζητιάνος. Με έχουν δημοσιέψει πρωτοσέλιδος όλες οι εφημερίδες, πολιτικές και αθλητικές, ξέρετε τη φάτσα μου, με αναγνωρίζετε, η ανάγκη με έκανε να με βλέπετε εδώ, κυρίες και κύριοι.

 

Ζητώ συγγνώμη για την ενόχλησις, αλλά έχω 42 παίκτες και δεν ξέρω τι να τους κάνω. Αλλους τους δίνω δανεικούς στον Εργοτέλης, άλλους στον Αρης και άλλους τούς δίνω στα ξένα, όπως τον Κώστα τον Μήτρογλου που δεν είχε στον ήλιο μοίρα και κυκλοφορούσε πέντε χρόνια με το ίδιο παπάκι.

 

Με τα λεφτά που παίρνει από το Φούλαμ, κυρίες και κύριοι, σώζεται. Αυτός παίρνει 20.000 παπάκια κι εγώ ούτε τα αμπάρια από ένα δεξαμενόπλοιο, κυρίες και κύριοι.

 

Γι’ αυτό σας θερμοπαρακαλώ πολύ μη φωνάζετε. Ο Κώστας μου έχει μεγάλη ανάγκη και πρέπει να πάει να θεραπευθεί -συγγνώμη, μεταγραφεί- στο Λονδίνο σε εξειδικευμένο κέντρο, συγγνώμην ομάδα.

 

Τα έξοδα είναι πολλά, γιατί πρέπει να μάθει ο Κώστας μου να κυκλοφορεί αριστερά γιατί θα τον πατήσουν και λιώσουν οι Αγγλοι οδηγοί, κυρίες μου και κύριοι.

 

Δεν είμαι ζητιάνος, κυρίες και κύριοι, αλλά δεν μπορούσε κόψει εγώ καριέρα Μήτρογλου και άλλο παιδί μου Βάις.

 

Μόλις μου λένε φύγουν πάνε στα ξένα, εγώ λέω ναι, με το αζημίωτο οι παίκτες, κι εγώ ζημιωμένος που τους χάνω. Ξέρετε πόσο μου λείπει Μιραλάς, πόσο λείπει Τοροσίδη, όλη τη μέρα κλαίω δάκρυ μαύρο.

 

Οσοι λένε βάζω λεφτά στο τσέπη μου να του γίνει το σπίτι σεισμός χειρότερος από το Ληξούρι και να τον καταραστεί ο Θεός να τον επισκεφθεί ο Μιχελάκης.

 

Διαλιέχτε και μαζί αυτή την ωραιότατη τσατσάρα, κυρίες μου και κύριοι. Και δώστε ό,τι έχετε. Μάζευε κι ας είν’ και ρώγες, που λέει ο λαός μας… τα παιδάκια μου, οι παικταράδες μου καλιέ.

 

Κυρίες μου και κύριοι, δεν είμαι ζητιάνος. Η ανάγκη με έφερε μέχρις εδώ να αποκατασταθούν -συγγνώμη, να μεταγραφούν- τα παιδιά και ζητάω συγγνώμην για την ενόχλησις. Ευχαριστώ καλιέ, ευχαριστώ κύριος, ευχαριστώ κυρία.