Το 2009 έφυγα από την Γκάνα λόγω της πολιτικής κατάστασης αναζητώντας μια καλύτερη ζωή. Πήγα στην Κωνσταντινούπολη. Οι Αφρικανοί που γνώρισα εκεί μου έλεγαν ότι τα πράγματα στην Τουρκία ήταν άσχημα και ότι στην Ελλάδα η ζωή είναι καλύτερη. Ετσι αποφάσισα να έρθω εδώ.
Τον Οκτώβριο οι διακινητές μάς πέρασαν στον Εβρο. Φτάσαμε στην Ελλάδα, μας μάζεψε η αστυνομία και την επόμενη μέρα άρχισαν λίγους λίγους να μας μεταφέρουν αλλού. Εμένα μαζί με καμιά σαρανταριά άλλους μάς μετέφεραν με βάρκα στην Πάτμο. Εμεινα εκεί για μια εβδομάδα και ύστερα με άφησαν, δίνοντάς μου ένα χαρτί να φύγω σε 30 ημέρες από την Ελλάδα. Μπήκα στο πλοίο και έφτασα στον Πειραιά. Δεν ήξερα κανέναν. Εκεί συνάντησα κάποιους Αφρικανούς που μου είπαν ότι υπάρχει σπίτι στην πλατεία Αμερικής να μείνω. Με πήγαν σε μια εκκλησία. Στην εκκλησία κοιμόμουν κι έτρωγα μέχρι το 2011, μέχρι που κάποιος φίλος με πήρε στο σπίτι του.
Το 2010 πήρα τη ροζ κάρτα του αιτούντος άσυλο. Ομως συνέντευξη για το άσυλο δεν μπόρεσα να δώσω, γιατί συνέχεια μου την ανέβαλλαν. Στο τέλος η αστυνομία μού κράτησε τη ροζ κάρτα και μου είπε να πάω σε δικηγόρο για να την πάρω πίσω. Δεν είχα λεφτά να πάω σε δικηγόρο. Ετσι έμεινα χωρίς χαρτιά.
Αρχισα να δουλεύω σαν μικροπωλητής, αλλά με συνέλαβαν πολλές φορές. Αναγκάστηκα να σταματήσω να δουλεύω. Ομως η ζωή ήταν αφόρητη. Φοβόμουν να κυκλοφορήσω, δεν μπορούσα να εργαστώ. Επρεπε να βρω έναν τρόπο να φύγω από την Ελλάδα. Ετσι με έναν φίλο αποφασίσαμε να φύγουμε για την Ευρώπη.
Βγάλαμε εισιτήριο για τη Θεσσαλονίκη κι από κει πήγαμε στη Φλώρινα. Εκεί οι ταξιτζήδες μάς ζητούσαν διαβατήριο για να μας πάνε μέχρι τα σύνορα. Οπως συζητούσαμε με τους ταξιτζήδες, ένα περαστικό αυτοκίνητο σχολής οδηγών σταμάτησε. Ο μαθητής μάς ρώτησε από πού είμαστε, το είπε στον δάσκαλο κι αυτός πήρε την αστυνομία που ήρθε και μας συνέλαβε. Από τότε μέχρι τον Ιούλιο 2013 έμεινα σε διάφορα αστυνομικά τμήματα. Στη Φλώρινα, στις Πρέσπες, στο Αμύνταιο, στην Κρυσταλλοπηγή.
Το να ζεις στην Ελλάδα είναι πρόβλημα. Οταν έφυγα από την Γκάνα, δεν φανταζόμουν ότι θα ήταν έτσι τα πράγματα για τους μετανάστες. Πολλές φορές όταν είμαι μόνος μου κλαίω. Η Ελλάδα δεν μου έχει φερθεί καθόλου καλά. Είμαι πέντε χρόνια στην Ελλάδα κι έχω μείνει κρατούμενος περίπου τα δύο. Αυτή η κατάσταση μου άφησε ψυχολογικά προβλήματα. Ακόμα και το φαγητό είναι πρόβλημα. Τώρα προσπαθώ τέσσερις μήνες να υποβάλω αίτημα για άσυλο στην Κατεχάκη, αλλά συνέχεια με διώχνουν γιατί δεν έχουν τον φάκελό μου από το Αλλοδαπών και κινδυνεύω να συλληφθώ πάλι. Θέλω να φύγω από την Ελλάδα. Εδώ δεν έχω καμιά ελπίδα.
Ε. (Γκάνα)
