Οσοι είχαμε διαβάσει πριν από χρόνια την ιστορία του Μάρκου και της αρραβωνιαστικιάς του, δύσκολα θα μπορούσαμε να τη φανταστούμε να ξεδιπλώνεται σε μια θεατρική σκηνή. Κι όπως έχει πει η συγγραφέας της «Περσινής αρραβωνιαστικιάς» Ζυράννα Ζατέλη, ο καθένας μας είχε ήδη σκηνοθετήσει μέσα του αυτό το παράξενα συναρπαστικό διήγημα.

Κι όμως η παράσταση των Δημήτρη Αγαρτζίδη και Δέσποινας Αναστάσογλου στον απολύτως αρμονικό χώρο που δημιούργησαν στο Δώμα του Θεάτρου Νέου Κόσμου, δικαιώνει τον στόχο της. Κυρίως χάρη στην πολλαπλασιασμένη επί τρία ηρωίδα, μια πρωτότυπη ιδέα που χαρίζει στη σκηνική αφήγηση την ποίηση, το χιούμορ, την έκπληξη του διηγήματος. Και με τα απλούστερα των σκηνικών υλικών. Με έμφαση στην κίνηση, τον λόγο, τη μουσική (Κωστής Ζουλιάτης), την ιδιαίτερη ερμηνεία των τριών γυναικών (Ξένια Θεμελή, Σύρμω Κεκέ, Τατιάνα-Αννα Πίττα).

Οι τρεις τους ως παραλλαγές ενός προσώπου ανατρέχουν στο παρελθόν του κοριτσιού που βιώνει την «πρώτη μοναξιά της ζωής του». Με μια φωνή, ίδια φωνή, αλλιώτικη φωνή, παράλληλη φωνή, διηγούνται το πώς μια κρύα παραμονή Πρωτοχρονιάς του 1961 δέθηκε με «όρκους» με εκείνο τον υπναρά αρραβωνιαστικό, τον Μάρκο. Πώς έζησε μαζί του στιγμές αγάπης, τρυφερότητας, ζήλιας, γεμάτες βουβή αλλά απόλυτη επικοινωνία.

Η αναψηλάφηση του παλιού πόνου είναι τόσο βαθιά και αλυσιδωτή στις εκφάνσεις της, που φέρνει στον νου τα μακρινά χρόνια της αθωότητας. Τη χαρά, τις κρυφές επιθυμίες, τη συγκεχυμένη γνωριμία με τον έρωτα, τον αιφνίδιο πόνο, το σοκ της πρώτης συνάντησης με την απώλεια και την αίσθηση παράλυσης που σου αφήνει. Τότε που όλα μοιάζουν αλλόκοτα και ακατανόητα, δεν ξέρεις τι ονειρεύεσαι και τι σου συμβαίνει στ’ αλήθεια. Τότε που μαθαίνεις ότι στη ζωή υπάρχει θάνατος και αγνοείς ότι ακολουθούν επόμενοι, αλλά κι άλλες τόσες παρηγορίες. Και δεν ξέρεις τι να κάνεις. Και πρέπει να βρεθεί κάποιος, όπως ο καφετζής στην προκειμένη περίπτωση, να σε μπουκώσει με λουκούμια για να μαλακώσει η γλύκα τους τον πόνο. Μια ωραία παράσταση. Μπράβο κορίτσια. Και αγόρια…

Εφη Μαρίνου