Της Μαριαλένας Σπυροπούλου*
Η Μ. έζησε μόλις έναν έρωτα που τέλειωσε. Τον έζησε παράλληλα με τον γάμο της. Κλεμμένες στιγμές. Τώρα που τέλειωσε, η ζωή της φαίνεται άδεια. Και εκείνη στέκει ανικανοποίητη και εκτεθειμένη. Ξαφνικά μετά από αυτό το σοκ, της έχει αποκαλυφθεί η πραγματική εικόνα της ζωής της. Και δεν της αρέσει. Δεν της είναι αρκετή. Αναρωτιέται εάν υπάρχουν γυναίκες που τόλμησαν. Που διεκδίκησαν για τον εαυτό τους το πάθος. Σκέφτεται ότι εάν ήταν πιο νέα, εάν ήταν πιο όμορφη, εάν ήταν οικονομικά πιο ανεξάρτητη, ίσως να μη δείλαζε.
Ο Χ. πασχίζει να γίνει συγγραφέας. Μέχρι στιγμής δεν τα καταφέρνει. Οσο και εάν προσπαθεί, ο αγώνας του δεν στέφεται με επιτυχία. Νιώθει ότι δεν υπάρχει κάτι να πιαστεί. Σαν το μόνο νόημα για τη ζωή του να άρχιζε και να τέλειωνε σε μια έκδοση. Στηρίχτηκε σε κάτι που ονειρεύτηκε και τώρα, εάν αυτό καταρρεύσει, αυτός τι θα απογίνει. Κάνει πρωινά όνειρα με ζήλια. Σκέφτεται όλους τους μεγάλους συγγραφείς με ένα κρυφό παράπονο ότι εκείνοι μάλλον ήταν ευτυχισμένοι.
Η Κ. είναι έφηβη. Θέλει να γίνει μοντέλο. Η ζωή της χτίζεται κάθε μέρα μέσα από τις φαντασιώσεις της πασαρέλας και των ευκαιριών που θα της δώσει μια διεθνής καριέρα. Δεν κάνει τίποτα άλλο παρά να ονειρεύεται. Τη ζωή μιας άλλης. Τη ζωή της Ζιζέλ.
Πάντα υπάρχει στον κινηματογράφο το σωστό soundtrack να δένει μουσικά τη ζωή των ηρώων. «Ζούμε τις μικρές μας ιστορίες, στο κέντρο και στις συνοικίες», ακούγεται από το ραδιόφωνο ο στίχος των Κατσιμιχαίων. Σκέφτομαι ότι το πιο βασανιστικό ερώτημα για όλους εμάς είναι εάν η ζωή που ζούμε είναι η καλύτερη δυνατή. Συγκρίνουμε τη δική μας με τη φαντασίωση και μας φαίνεται μικρή, ταλαιπωρημένη, μίζερη, με θλίψη, προβλήματα, στερήσεις. Ποτέ δεν τα έχουμε όλα. Ποτέ δεν είναι αρκετά αυτά που έχουμε. Και το πιο οδυνηρό από όλα: μόλις φτάσουμε να ακουμπήσουμε κάτι που μας γεμίζει, αυτό αίφνης εξαφανίζεται, γίνεται σκόνη και αχός που μεταφέρεται στη σφαίρα του παρελθόντος. Ετσι είναι η ζωή για όλους;
Εκεί έξω υπάρχει πάντα το ιδανικό. Το τέλειο. Να συντηρείται στις προβολές και στις εξιδανικεύσεις μας. Το ιδανικό των αστέρων του Χόλιγουντ. Των μοντέλων. Των ανθρώπων που διέπρεψαν στον τομέα τους. Που έσπασαν το φράγμα της ανωνυμίας. Που διακρίθηκαν ακόμα και στο στενό πλαίσιο της επαρχίας που λέγεται Ελλάδα. Μικρά κατορθώματα, ίσως και μεγαλύτερα, όλα μεγεθυσμένα στον νου εκείνου που τα φαντασιώνεται και τα επιθυμεί. Σκέψεις και εικόνες διανθισμένες με στρας, κόκκινα χαλιά, Οσκαρ, επιβραβεύσεις. Και ό,τι αυτά συνεπάγονται. Φήμη, ομορφιά, νεότητα, χρήματα, ταξίδια, επιλογές. Κυρίως αυτό. Πολλές επιλογές. Να μην είσαι καταδικασμένος να μένεις με τον μέτριο σύντροφο, τη μέτρια δουλειά, τον αγώνα της επιβίωσης.
«Ισως δεν ήσουνα και εσύ ό,τι ονειρεύτηκα»… σιγοντάρει τις σκέψεις μου το τραγούδι.
Και τότε πέφτω στην είδηση του θανάτου του Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν. Αυτού του σπουδαίου ηθοποιού. Του τόσο προικισμένου. Του τόσο ταλαντούχου. Του τόσο νέου. Με την καλύτερη ανδρική φωνή που έχω ακούσει. Με τα παιδιά του. Τη δύναμή του, τις καλές προοπτικές του. Ολα τα είχε. Ετσι δεν είναι; Και τότε κάτι μέσα μου σπάει. Δακρύζω σαν να πέθανε δικός μου άνθρωπος.
Και δεν δακρύζω για τα Οσκαρ. Αλλά για αυτόν τον άνδρα που χάθηκε μέσα στις πολλές επιλογές. Που σήκωσε τον σταυρό του, ανάμεσα στα κόκκινα χαλιά και τα ακριβοπληρωμένα στούντιο. Που παρέμεινε μάλλον μόνος. Και ίσως και δυστυχής. Δεν θέλω να μιλήσω για αυτό που δεν ξέρω. Το σίγουρο είναι ότι κάθε φορά που πεθαίνει έτσι άδοξα κάποιος που μπορεί να είχε λειτουργήσει ως ιδανικό, ως ίνδαλμα, ο μέσος άνθρωπος προδίδεται. Προδίδεται γιατί κατέρρευσε ο μύθος. Το ιδανικό. Γιατί αυτός, εάν τα είχε όλα, δεν θα τα σπαταλούσε. Για την ύβρη, προδίδεται. Αλλά και λυτρώνεται. Γιατί το υλικό του ανθρώπου είναι καμωμένο από όνειρα και πολλές αδυναμίες. Με στρας ή όχι, οι αδυναμίες είναι ο πλούτος μας. Οπως μπορούν να γίνουν τα όνειρα φυλακή. Ο μέτριος όμως, ο κανονικός, ο ένας από εμάς μπορεί και να απελευθερωθεί. Μπορεί να ζήσει τη μέτρια ζωή του χωρίς κανείς να περιμένει τίποτα περισσότερο. Ο,τι βγάλει κέρδος είναι.
«Ετσι κι αλλιώς, όλα είναι προσωπικές οπτασίες»…
Ολοι σηκώνουμε τον Σταυρό μας. Ας τον φροντίσουμε. Τόσα χρόνια στις πλάτες μας. Και ό,τι έχουμε εξιδανικεύσει πάλι εμάς αφορά. Οχι το ιδανικό. Και τότε καμιά φορά συμβαίνει κάτι μαγικό. Μέσα από τον μύθο του άλλου, μαθαίνουμε κάτι για εμάς. Κάτι για τη θλίψη μας. Και για το τέρας της αναζήτησης του τέλειου. Που μπορεί να κατασπαράξει κάθε ιδανικό.
«Ομως θυμάμαι μια νύχτα, είδα τα μάτια της λύπης να μου χαμογελάνε. Το νιώθω πως σε χάνω. Γλυκιά μου αγάπη καληνύχτα»…
…………………………………………………………………………………………………
* Ψυχολόγος και ψυχοθεραπεύτρια
