Eίμαστε με τα καλά μας; Υπάρχει κανένας σταρ του Χόλιγουντ που δεν θα μας πει, αν τον ρωτήσουμε δημοσίως, «ναι, να σας δώσουν οι Αγγλοι τα Ελγίνεια»; Και δεν αναφέρομαι σε αυτούς τους καλλιτέχνες που αυθορμήτως έχουν πυκνώσει τις γραμμές του εθνικού μας τάματος – να ’ναι καλά οι άνθρωποι, και είναι πολλοί, σοβαροί και συμμετέχουν χρόνια τώρα σε καμπάνιες. Λέω γι’ αυτούς που πέφτουμε επάνω τους τυχαία, σε διακοπές, σε φεστιβάλ ή στον δρόμο και αμέσως να τους παγιδέψουμε. Σαν τον Τζορτζ Κλούνεϊ, καλή ώρα, που δέχτηκε σχετική ερώτηση στο Βερολίνο και απάντησε με το γνωστό του χαλαρό και άνετο υφάκι κάτι σαν «νομίζω ότι είναι ωραία ιδέα…». Κι εμείς πιάσαμε τα πανηγύρια.

 

Εγώ, πάλι, λέω, γιατί είμαι και σε αντιδραστική διάθεση, ότι μπορεί ο ωραίος και δημοκράτης Τζορτζ να μην το είχε ξανασκεφτεί το θέμα. Να μην τον είχε καν απασχολήσει. Και ότι είχε την ευστροφία να απαντήσει χωρίς να προδοθεί. Με τον πιο εύκολο και ευχάριστο, για την Ελληνίδα που τον ρώτησε, τρόπο. Εχει, λοιπόν, καμιά σημασία η στήριξή του;

 

Μα, θα μου πείτε, έγινε παγκόσμιο θέμα. Το άκουσαν εκατοντάδες ξένοι δημοσιογράφοι. Πόσοι, όμως, το αναμετέδωσαν; Μα θα μου πείτε, έγραψαν κομμάτια η «Guardian» και η «Independent». Η δεύτερη, όμως, που θεωρείται και προοδευτική, είχε τον προβοκατόρικο τίτλο: «Ο Τζορτζ Κλούνεϊ πιστεύει ότι η Βρετανία πρέπει να χάσει τα Μάρμαρά της». Μην προσπεράσετε την κτητική αντωνυμία, παρακαλώ.

 

Οσο για τους ανθρώπους του British Museum, α, αυτοί έχουν ακούσει και χειρότερα χωρίς να ιδρώσει το αυτάκι τους. Aπανωτούς μύδρους από τα μεγαλύτερα αστέρια τους και τους σημαντικότερους διανοούμενούς τους – και από μερικούς πολιτικούς του Εργατικού Κόμματος. Δεν θα ταραχτούν από ξενομερίτες, όσα Οσκαρ και αν έχουν πάρει. Ασε που ειδικά στον Τζορτζ τα έχουν εσχάτως μαζεμένα. Στο «Monuments Men» ξέχασε εντελώς να αναφερθεί στον Βρετανό ιστορικό Ρόναλντ Εντμουντ Μπάλφουρ, που έχασε τη ζωή του το 1945 προσπαθώντας να σώσει από γερμανικά εκρηκτικά μια μεσαιωνική αγία τράπεζα.

 

Βένα Γεωργακοπούλου