Ο καλλιτεχνικός διευθυντής της ορχήστρας που κάνει θαύματα και έχει αρχίσει να αποκτά διεθνές κύρος, διευθύνοντάς την στο «Πικ νικ» του Θεόφραστου Σακελλαρίδη, ανακάλυψε τον τεράστιο πλούτο ενός μουσικού είδους που λάτρευαν οι Αθηναίοι των αρχών του προηγούμενου αιώνα. Μας μιλά, όμως, και για τα πολλά προβλήματα της Καμεράτας με τους αφοσιωμένους μουσικούς

 

Της Μαρίνας Κουβέλη

 

Το κυνήγι της τύχης. Η ψευδαίσθηση της ευτυχίας και η ελπίδα μιας ανέφελης ζωής. Η χαρούμενη αθωότητα και η παιδική αφέλεια. Ο αντεστραμμένος τρόπος που βλέπουμε τα πράγματα σε δύσκολους καιρούς κρίσης. Φαρσικές καταστάσεις, απίθανες παρεξηγήσεις, ερωτικές περιπλοκές. Γύρω από ένα πικ νικ σκιαγραφείται γοητευτικά η Αθήνα της δεκαετίας του 1920. Ή μήπως και του σήμερα; Αυτή η βόλτα στον «κήπο των απολαύσεων» της «μαγευτικής Κολοκυνθούς» των αρχών του 20ού αιώνα έχει στιγμές στις οποίες θα αναγνωρίσουμε μπόλικη από τη σημερινή παθογένεια. Η περίφημη οπερέτα του Θεόφραστου Σακελλαρίδη ανέβηκε στο Μέγαρο Μουσικής και θα συνεχίσει έως και την Παρασκευή 28 Φεβρουαρίου. Τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Στάθης Λιβαθινός, ενώ την Καμεράτα διευθύνει ο καλλιτεχνικός της διευθυντής Γιώργος Πέτρου.

 

Ακολουθώντας ένα εξαντλητικό -στο άκουσμα και μόνο- πρόγραμμα, αλλάζοντας καθημερινά πτήσεις, πόλεις και προορισμούς, ο Γιώργος Πέτρου διεύθυνε προχθές την Καμεράτα σε αυτή τη νέα της πρόκληση, έχοντας προσγειωθεί στην Αθήνα λίγες μόλις ώρες πριν από την πρεμιέρα. Βλέπετε, αυτές τις μέρες διευθύνει στην Οπερα της Νίκαιας τη «Σεμέλη» του Χέντελ.

 

«Το “Πικ Νικ”, η οπερέτα σε τρεις πράξεις του Θεόφραστου Σακελλαρίδη, παρουσιάστηκε στο Θέατρο “Πανελλήνιον” το 1915 σημειώνοντας τεράστια επιτυχία. Είχε ένα αδιανόητο ρεκόρ παραστάσεων, που νομίζω πως ακόμα δεν έχει καταρριφθεί. Επίσης, μας άφησε και κληρονομιά “σουξέ”, όπως το αγαπημένο βαλς “Σφίξε με”, το οποίο ελάχιστοι γνωρίζουν από πού προέρχεται. Συνειδητοποίησα ότι ο κόσμος της οπερέτας είναι ένας τεράστιος πλούτος, που παραμένει κλειστός σε κούτες και περιμένει να τον ξαναγαπήσουμε, να ξαναγελάσουμε με τα αστεία του, να τον δούμε με νέα ματιά», λέει ο Γιώργος Πέτρου. «Ολα στην παράσταση λαμβάνουν χώρα κατά τη διάρκεια ενός γαμήλιου πικ νικ, ή “δείπνο εκ συμβολής” κατά το ελληνικότερο, που διοργανώνει ο νικητής του λαχείου “υπέρ της αποξήρανσης της Μεσογείου” με αφορμή τους αρραβώνες της κόρης του. Είναι σαν να συναντιέται επί σκηνής ο κόσμος των ελευθέρων ηθών με αυτόν της μπουρζουαζίας».

 

Σε αυτήν την πρώτη του σκηνοθετική εμφάνιση στο λυρικό θέατρο ο Στάθης Λιβαθινός δεν εγκατέλειψε την γνωστή του τόλμη. «Κάθε άλλο. Σεβαστήκαμε πολύ το λιμπρέτο του Νικόλαου Λάσκαρη και το μουσικό κομμάτι, τις ενορχηστρώσεις του Σακελλαρίδη», σχολιάζει ο μαέστρος. «Αλλά ο Στάθης Λιβαθινός δημιούργησε έναν εξαίρετο καρτουνίστικο κόσμο, μέσα στον οποίο ανθίζει η αληθοφάνεια της οπερέτας. Είναι πολύ ιδιαίτερη η εικόνα που σχηματίζεται στη σκηνή και από τη σκηνοθετική άποψη, τη δισδιάστατη και όχι τρισδιάστατη εικόνα, τα φλατ κοστούμια που φορούν οι ηθοποιοί».

 

Αντιθέτως, σε ό,τι αφορά την εποχή που διαδραματίζεται η υπόθεση, εκεί τολμηρές αλλαγές δεν υπάρχουν. «Η παράσταση μας μεταφέρει στην εποχή της αθηναϊκής belle epoque, στην αισθητική του Μεσοπολέμου, παρόλο που σαφείς αναφορές σε εκείνη την περίοδο δεν έχουμε. Η χρήση της πρόζας απευθύνεται στον σύγχρονο θεατή, γιατί θέλαμε να δώσουμε νέα πνοή στο έργο χωρίς να επέμβουμε στη χρονική δράση. Οι λεπτές επεμβάσεις μας, λοιπόν, έχουν να κάνουν μόνο με τα σημεία εκείνα που το αστείο της πρόζας δεν γίνεται αντιληπτό λόγω γλώσσας. Τους σερβιτόρους, για παράδειγμα, που τότε τους έλεγαν μαρμετόνια, εμείς τους λέμε γκαρσόνια».

 

Ο Γιώργος Πέτρου πρέπει να είναι περήφανος για όσα έχει καταφέρει με τους μουσικούς της Καμεράτας. «Η Καμεράτα είναι για μένα ένα πάρα πολύ ακριβό χόμπι. Νιώθω ευτυχής που έχω τη δυνατότητα να συνεισφέρω σε μια ορχήστρα που το τελευταίο διάστημα έχει κάνει ένα μικρό θαύμα», παραδέχεται. «Πράγματι η ενέργεια που βάζω σε αυτήν την ορχήστρα είναι εκατονταπλάσια σε σχέση με οτιδήποτε άλλο κάνω. Είναι σαν να παίρνω ενέργεια από τις παράλληλες δραστηριότητές μου για να μπορώ να αντεπεξέρχομαι στην Καμεράτα. Το εύκολο, ξέρετε, θα ήταν να την εγκαταλείψω. Εχω δεκάδες αφορμές. Αλλά πώς να αφήσω τις μεγάλες θυσίες των μουσικών που συνεχίζουν παραβλέποντας τόσο προβλήματα; Πώς να αγνοήσω ότι αυτό το σύνολο έχει τόσες πρώτες εκτελέσεις έργων, έχει πραγματοποιήσει τόσο σπουδαίες ηχογραφήσεις, που κέρδισαν διεθνείς διακρίσεις, έχει εισπράξει τόση αγάπη από το κοινό;».

 

Ψαλιδισμένη επιχορήγηση

 

Από το κράτος, βέβαια, έμπρακτη αναγνώριση δεν έχει λάβει η ορχήστρα. Οι μισθοί των μουσικών, αφού πρώτα μειώθηκαν αισθητά, δίνονται πια με μεγάλη καθυστέρηση. Η διεθνής πορεία της Καμεράτας δεν μοιάζει να συγκινεί κανέναν, αφού η κρατική επιχορήγηση από 230.000 ευρώ, που ήταν το 2013, δεν θα ξεπεράσει φέτος τα 130.000. Δηλαδή ψαλιδισμένη κατά 40% περίπου. «Θεωρώ ότι μπορούμε ακόμα να διαπραγματευτούμε με το ΥΠΠΟ. Εχω δει ένα πράσινο φως και σε αυτό ελπίζω. Αν τελικά το φανάρι ανάψει κόκκινο, τότε ας αναλάβουν εκείνοι την ευθύνη να κλείσουν αυτό το σημαντικό κλασικό σύνολο. Να ξέρουν μόνο πως οι ξένοι δημοσιογράφοι θα χαρούν πολύ με αυτή τη δυσάρεστη εξέλιξη. Θα έχουν πολλά να γράφουν»…

 

*INFO: Σκηνικά- κοστούμια Ελένη Μανωλοπούλου. Χορογραφία–κινησιολογία: Ερση Πήττα. Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου. Δραματουργική επεξεργασία: Ελσα Ανδριανού. Τους ρόλους ερμηνεύουν: Μυρσίνη Μαργαρίτη (Λόλα), Ειρήνη Καράγιαννη (Νίνα), Δημήτρης Ναλμπάντης (Βερδελής), Χρήστος Κεχρής (Πανάγος, Ζουμερός), Χάρης Ανδριανός (Αργυρός), Λυδία Αγγελοπούλου (κυρία Φραμπαλά), Κωστής Ρασιδάκις (Φραμπαλάς), Δημήτρης Ημελλος (Μπρόουντ), Αννα Κουτσαφτίκη (Ευανθία), Στέλιος Ιακωβίδης (Πλούταρχος), Δανάη Σαριδάκη (Μπερλιναρή), Ινές Ζήκου (Ολια) κ.ά. Συμπράττει η Χορωδία των Μουσικών Συνόλων του Δήμου Αθηναίων σε διδασκαλία Σταύρου Μπερή. Αίθουσα Αλεξάνδρα Τριάντη. Τιμές εισιτηρίων: 11 – 20 – 28 – 40 € (Διακεκριμένη Ζώνη). Ειδικές τιμές: 6,5 € (φοιτητές, νέοι, άνεργοι, ΑμεΑ), 8,50 € (65+, πολύτεκνοι). Πληροφορίες: 210 72.82.333.