Ηρθα στην Ελλάδα το 2006. Εφυγα από το Ιράν λόγω πολιτικών προβλημάτων. Tο πρώτο πράγμα που είχε διακηρύξει ο Χομεϊνί όταν πήρε την εξουσία ήταν ότι κάθε σπίτι πρέπει να λειτουργεί σύμφωνα με τους νόμους του Ισλάμ και πως αυτό πρέπει να το διασφαλίσει κάθε μέλος της οικογένειας. Που σημαίνει ότι ακόμα και ο αδερφός σου θα μπορούσε να σε προδώσει εάν έβλεπε ότι κινείσαι διαφορετικά. Βέβαια όλα αυτά δεν έχουν να κάνουν με τη θρησκεία, αλλά με τη νομιμοποίηση του καθεστώτος.

Είχαμε ιδρύσει εγώ και κάποιοι φίλοι μια ένωση εργαζομένων και κάποια στιγμή μάς πιάσανε. Το λάθος μας ήταν ότι δεν ονομάσαμε «ισλαμική» την ένωση και αυτό μας έκανε να φαινόμαστε στα μάτια των αρχών κομμουνιστές. Πήγαμε για ανάκριση. Εμένα με άφησαν, αλλά ήμουν πια σημαδεμένος. Δεν μπορούσα πια να δουλέψω. Ο εργοδότης μου αναγκάστηκε να με διώξει. Eίχε και δύο παιδιά που έπρεπε να αναθρέψει.

Μια μέρα, έτυχε να περάσω κοντά σε διαδήλωση έξω από ένα πανεπιστήμιο στην Τεχεράνη. Με σταμάτησαν, είδαν ότι είχα φάκελο και με ξαναπήγαν για ανάκριση. Με άφησαν βέβαια, όμως δεν μπορούσα να ζω κάτω από τέτοιες συνθήκες. Από τη μια δεν είχα δουλειά, από την άλλη είχα πρόβλημα με τα ναρκωτικά. Επινα από μικρός. Το Ιράν συνορεύει με το Αφγανιστάν κι από κει διοχετεύονται τόνοι στην αγορά.

Οταν έφτασα στην Ελλάδα, στη Σάμο, μας έπιασαν, μας κράτησαν έντεκα μέρες και μας έδωσαν χαρτί απέλασης. Ηρθα στην Αθήνα, έκανα αίτημα για άσυλο. Το πρόβλημά μου με τα ναρκωτικά δεν είχε λήξει. Εψαξα και βρήκα. Είναι πανεύκολο να βρεις στην Αθήνα. Θυμάμαι ότι έπαιρνα τηλέφωνο και μου τα φέρνανε σπίτι μου. Η αστυνομία εθελοτυφλεί. Ολα γίνονται μπροστά στα μάτια τους και δεν κάνουν τίποτα. Κυνηγούν τους μικροέμπορους που πουλάνε τσιγάρα και cd στους δρόμους. Τους άλλους υποτίθεται ότι δεν τους βλέπουν.

Τα ναρκωτικά με κούρασαν. Κατάλαβα ότι μόνος μου δεν θα μπορούσα να σταματήσω και ζήτησα βοήθεια. Τώρα συνεχίζω τη θεραπεία μου και νιώθω καλύτερα από ποτέ. Εάν πάρω άσυλο, θα μείνω, αλλιώς μάλλον θα φύγω.

Α. (Ιράν)