Του Ν. Ασημακόπουλου

Το «όχι» του Μίτσελ ήταν η καλύτερη απάντηση στην πρόσκληση του υφυπουργού Αθλητισμού Γιάννη Ανδριανού να πάει στο γραφείο του και να συναντηθεί με τον Αναστασίου για να στείλουν όλοι μαζί… «θετικά μηνύματα, έπειτα από όσα έγιναν στο “Καραϊσκάκης”, στη διάρκεια του ντέρμπι».

Κανένας σοβαρός άνθρωπος δεν θα δεχόταν να βρεθεί σ ένα ραντεβού της πλάκας που είχε μοναδικό σκοπό να βοηθήσει τον υφυπουργό να κάνει τη λεζάντα του και να βγάλει μερικές ωραίες φωτογραφίες ανάμεσα στους δύο προπονητές.

Αν θέλαμε να χάσουμε για λίγο κι εμείς τη σοβαρότητά μας και να δούμε σε τι θα εξυπηρετούσε μια τέτοια συνάντηση από πλευράς ουσίας, θα φθάναμε εύκολα στο συμπέρασμα ότι μια κουβέντα γύρω από την κάθε μορφής ποδοσφαιρική βία θα είχε νόημα μόνο αν γινόταν με τους προέδρους του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού.

Αυτοί είναι που τσακώνονται κάθε λίγο και λιγάκι για ψύλλου πήδημα, αυτοί φροντίζουν να τσιτώνουν τους οργανωμένους τους με την παραμικρή αφορμή, αυτοί δεν έχουν προχωρήσει μέχρι στιγμής σε κανενός είδους αυτοκριτική για τις δικές τους ευθύνες και γενικά αυτοί συντηρούν τις κοκορομαχίες που γίνονται αφορμή για να σφάζονται οι ανεγκέφαλοι φανατικοί στρατοί. Αρα διάλογος ουσίας θα μπορούσε να γίνει μόνο μαζί τους.

Από την ώρα, λοιπόν, που ο Ανδριανός δεν τολμά ούτε καν να σκεφτεί να φέρει δίπλα του τον Μαρινάκη με τον Αλαφούζο και να τους βάλει στο ίδιο τραπέζι, οι προπονητές περισσεύουν και περιττεύουν.

Αλλωστε, το μόνο που θα μπορούσε να εξηγήσει ο Μίτσελ στον Ανδριανό είναι… πως έγινε κι έχασε το ντέρμπι, ακούγοντας από την άλλη πλευρά τον Αναστασίου να αναλύει τον τρόπο με τον οποίο παγίδευσε τα συστήματα του Ισπανού και τον νίκησε.

Αλλά αυτή δεν είναι η δουλειά του υπεύθυνου της κυβέρνησης για τον αθλητισμό…