Της Πηγής Ασυνειδήτου
-Καλημέρα, Guten Μorgen, όπως λέμε και στη Γερμανία. Η φήμη σας κυκλοφορεί μέχρι το Ευρωκοινοβούλιο, γι' αυτό μόλις προσγειώθηκα στην Ελλάδα ζήτησα να σας δω.
- Σας ακούω…
- Για την ακρίβεια, τέθηκε σαν όρος από τους ανωτέρους μου να σας επισκεφτώ. Είχαν αρχίσει να πιστεύουν ότι δεν είμαι πολύ καλά.
- Εσείς τι αισθάνεστε;
- Περίφημα. Πιο καλά από ποτέ. Νομίζω ότι ένας νέος κύκλος έχει ξεκινήσει για τη ζωή μου. Και είμαι έτοιμος να ριχτώ στη μάχη.
- Οι υπεύθυνοί σας τι βλέπουν;
- Λένε ότι κάνω πράγματα που δεν είναι φυσιολογικά…
- Οπως;
- Εγώ όμως έχω πολιτική συνείδηση. Υπάρχει concept από πίσω. Το βήμα είναι ένας θεατρικός χώρος. Πρέπει να δώσεις μια μικρή παράσταση για να σε προσέξουν, για να περάσεις το μήνυμά σου.
- Δηλαδή;
- Οι πολιτικοί είναι σαν τους ηθοποιούς. Αλλά από κάτω υπάρχει η αλήθεια. Η πολιτική συνείδηση. Δεν υπάρχει ένα θεατρικό κείμενο. Αλλά υπάρχει και η θεατρικότητα στην πολιτική.
- Τι θεωρούν μη φυσιολογικό;
- Οτι εγώ σωματοποιώ, φέρνω τα σύμβολα του λόγου μου στο σώμα μου. Να, για παράδειγμα, όταν μίλαγα για τη Συρία, δεν μπορούσα να μη φορέσω αντιασφυξιογόνο μάσκα στο βήμα του Ευρωκοινοβουλίου…
- Φοβόσασταν και εκεί μην πέσετε θύμα χημικών;
- Οχι, αλλά ο χρόνος και ο χώρος είναι σχετικές έννοιες, ήθελα να κάνω μια demonstration, ένα protest, μια διαμαρτυρία που λέμε auf deutsch… Προχθές όμως επενέβησαν γιατί είπαν ότι κάτι δεν πάει καλά με μένα…
- Γιατί, τι κάνατε;
- Ηθελα να μιλήσω για τα χιλιάδες λουκέτα των μικρών επιχειρήσεων, όλη αυτή την ανεργία που μαστίζει τους νέους, την κατάσταση της ανέχειας, της φτώχειας, του αδιεξόδου, έπρεπε να γίνει κατανοητό. Να μείνει στη μνήμη τους, να κάνω εύληπτη την εικόνα…
- Και τι κάνατε, βάλατε λουκέτα πάνω σας;
- Ναι, πού το ξέρετε;
- Δεν το ήξερα…
- Ναι, είδατε πόσο έντονη είναι η εικόνα. Τώρα αισθάνομαι ότι πέτυχα τον στόχο μου. Μπορώ να φύγω από την αγαπημένη μου Deutschland. Πρέπει να σας ομολογήσω ότι θέλω να επιστρέψω in Griechenland.
- Να κάνετε τι; Να κατέβετε στην εδώ πολιτική σκηνή;
- Δέχομαι προτάσεις. Αλλά τις τελευταίες ημέρες έχω κάποιες προτάσεις να συμμετάσχω σε κάτι άλλο διαφορετικό. Που με εξιτάρει.
- Δηλαδή;
- Να, με είδαν οι συντελεστές μιας ελληνικής τηλεοπτικής εκπομπής και είπαν ότι ταιριάζω γάντι σε αυτούς. Γιατί, λέει, αναγκάζονται, στους πολιτικούς στο βήμα όταν μιλάνε, να προσθέτουν σφουγγάρια, πιάτα στα χέρια τους ή να τους κάνουν με μοντάζ να χορεύουν κ.λπ., ενώ εγώ είμαι τόσο έτοιμος που δεν χρειάζομαι καν μοντάζ. Αυτό, λέει, με τα λουκέτα δεν το είχαν σκεφτεί. Ξέρετε πόσο κολακευτικό είναι αυτό για μένα…
- Πόσο;
- Πολύ. Και αναρωτήθηκα μήπως το σύμβολο του λουκέτου δεν σχετίζεται μόνο με τη μικρομεσαία επιχείρηση, αλλά και με τον πολιτικό…
- Τον μικρομεσαίο;
- Οχι, εμένα, μήπως ήρθε η ώρα να βάλω λουκέτο και να περάσω στο θέαμα…
- Πρέπει όμως να προσέξετε πώς θα φορέσετε τα αγκάθια στα πόδια σας, έτσι γυμνός που θα είστε…
- Ωραία ιδέα, σας ευχαριστώ. Δεν την είχα σκεφτεί…
