Pin It

Της Αντζελας Δημητρακάκη *

 

Το αρχικά στοιχεία της θεωρίας για το Νέο Κορίτσι είναι ένα κόκκινο βιβλίο κριτικής του σύγχρονου θεάματος, από τον εκδοτικό οίκο Semiotext(e), σειρά Παρέμβαση. Η επιτυχία της σειράς βασίζεται στο ότι τα βιβλία είναι μικρά και άτακτα, χωρίς υποσημειώσεις και κουραστικές αποδείξεις. Κάπου μεταξύ μανιφέστου και ποίησης, τα έχεις στην κωλότσεπη, τα κρύβεις μέσα σε άλλα, μεγαλύτερα βιβλία και τα αποδέχεσαι γιατί έχουν street credit.

 

Το συγκεκριμένο βιβλίο υπήρξε κάποτε άρθρο. Το διαβάζεις σε μια καθισιά, γρηγορότερα και από το πιο «γυναικείο» (βλ. άνευ περιεχομένου) περιοδικό. Στο λεωφορείο ή καθώς κοιτάζεσαι στον καθρέφτη, βάζοντας φέρ’ ειπείν το μέικ απ σου πριν πας στη δουλειά. Και αυτό που μαθαίνεις κατά την ανάγνωση είναι ότι, παρά τα χρόνια σου και την κούρασή σου, εκπροσωπείς κάτι νέο. Τερατώδες και ποταπό. Φτηνιάρικο και επικίνδυνο. Είσαι η ψυχή του βιοπολιτικού καπιταλισμού, αναπαράγοντας καθημερινά τον εαυτό σου ως επιφάνεια, απόσταση και μάχη τού sex appeal. Το βιβλίο το λέει καθαρά: έχεις κάτι κοινό με τον Μπερλουσκόνι. Το image σου. Που το προστατεύεις, το καλλιεργείς και το μεγαλώνεις. Γιατί δεν έχεις –δηλαδή δεν είσαι– τίποτε άλλο.

 

Εκατό σελίδες για να εμπεδώσεις τα παραπάνω, από την κολεκτίβα Tiqqun στη Γαλλία. Να 'ναι καλά τα παιδιά που μας υπενθύμισαν το θέ(α)μα, χωρίς καν να διατείνονται ότι είναι φεμινιστές. Γιατί, όχι, δεν είναι. Παρά την τρυφηλή αριστερότητα της επαναστατικής τους σκέψης, έτσι και πουν πως είναι θα πέσει φωτιά να τους κάψει. Αν μπορούσα, θα τους την έριχνα προσωπικά. Παρά το ότι συμφωνώ μαζί τους για το ότι το Νέο Κορίτσι -το οποίο δεν χρειάζεται να είναι, λέει, ούτε νέο ούτε κορίτσι- σχεδιάζει την αναπαραγωγή της υποταγής του σύμφωνα με τις μαλακίες που διαβάζει στις σελίδες με τα ζώδια.

 

Αλλά αφού, όπως ισχυρίζονται οι Tiqqun, το Νέο Κορίτσι είναι απλώς η συμπυκνωμένη υποκειμενικότητα του ενσώματου καπιταλισμού, η ευτέλεια που μπολιάζει θέαμα και ανθρώπινο ον, ποιος ο λόγος να το αποκαλέσουν Νέο Κορίτσι; Γιατί όχι Νέο Αγόρι; Γιατί να μην το πούνε Μπερλουσκόνι ή Πούτιν;

 

Ευχαριστούμε, λοιπόν, αγαπητοί Tiqqun, για τον κόπο των εκατό σελίδων, αλλά έλεος. Δεν θα μασήσουμε φρέσκο αριστερό μισογυνισμό: μας πνίγει περισσότερο από τον δεξιό. Δεν αντέχουμε άλλη θεωρία εις βάρος των κυρίως πληττόμενων από τις επιταγές τού Victoria Secret. Τα νέα κορίτσια, και τα όχι τόσο νέα, δεν είναι μια μεταφορά ελευθέρας χρήσεως. Δεν είναι η φόρμα της φαεινής σας ιδέας. Και η αγκαλιά τους δεν είναι, όπως γράψατε, το πιο μοναχικό μέρος στον κόσμο. Το πιο μοναχικό μέρος στον κόσμο είναι, ω τι έκπληξη, το μυαλό σας.

 

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………….

 

[Tiqqun, Preliminary Materials for a Theory of the Young Girl (Théorie de la jeune fille), Semiotext(e), 2012 (1999)]

 

…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

 

* Η Αντζελα Δημητρακάκη είναι συγγραφέας και πανεπιστημιακός

 

Scroll to top