Της Γεωργίας Τριανταφυλλίδου

Συνήθως, χρειαζόμαστε κάτι νέο να μας τραβήξει από την πλήξη. Αλλοτε είναι αρκετή η νέα ματιά πάνω στην παλιά συνθήκη. Οπως στις ταινίες του Σαρλό.

To βιολοντσέλο, ο μπουφές, μια σκάλα που διπλώνει, είναι το βιολοντσέλο, ο μπουφές, η σκάλα. Απλώς, έρχεται εκείνος και τα ζωντανεύει: τα πιο κοινά αντικείμενα μετατρέπονται σε μαγικά ευρήματα. To ίδιο ισχύει για τις γεύσεις, τη μόδα, τους ρυθμούς, τις αναγνώσεις. Πάντα θα υπάρχει κάποιος «πραματευτής», που παίρνοντας ένα εμπόρευμα κοινής χρήσης τού προσθέτει αίφνης μια πινελιά π.χ. πολυτέλειας. Ολα αρχίζουν αλλιώς. Η αναγεννημένη μας θεώρηση έχει τότε λιγότερη σχέση με τα γεγονότα που εκτυλίσσονται γύρω και τα αισθήματα που αυτά προκαλούν και περισσότερη με την ψυχική ποιότητα εκείνου που επιλέγει να τα «πρωτοδεί» εκ νέου. Kι ας είναι κάποιος που πιθανότατα βαριέται κι αυτός. Η Coco Chanel είχε «βαρεθεί» να παρατάει την τσάντα της και να μην τη βρίσκει μετά. Ετσι, της έβαλε λουρί. Και κάπως έτσι δημιούργησε μια νέα μόδα και τροφοδότησε μια τεράστια βιομηχανία.

Παίρνοντας στα χέρια μου το πρώτο τεύχος του περιοδικού «Νέο Πλανόδιον», είναι αλήθεια πως ήμουν προετοιμασμένη για μια καινούργια λογοτεχνική σύναξη… από τα παλιά. Σαν ρούχα βαλμένα αλλιώς. Ασε που μερικές φορές δεν υπάρχει τίποτε πιο παλιοκαιρίσιο από την αναγγελία του νέου: αυτό που επείγει είναι να μην αλλάξει τίποτε, επιτέλους, και λίγοι, δυστυχώς, το κατανοούν. Το νέο τεύχος με τη μισή παλιά ονομασία έχει ό,τι έχουν τα άλλα λογοτεχνικά περιοδικά με μία βασική «διαφορά»: την εμφανή ανησυχαστική του τάση. Τα πράγματα πρέπει καταρχήν να ονομάζονται, μας λέει.

Αλλά ούτε να θρονιάζονται στο όνομά τους, ούτε να παραιτούνται ταπεινωτικά από το υπερασπιστικό τους δικαίωμα. Το «Νέο Πλανόδιον» επιθυμεί να παίξει τον ρόλο του σημαιοφόρου ενός χειραφετημένου «λυρικού» ιδανικού. Μακάρι! Αρκεί να μην ξεχάσει στην πορεία ότι γράφοντας, όλοι ανεξαιρέτως, επαληθεύουμε τη «φαρσική στόφα της ύπαρξης».