Μυστήρια άνοιξη η φετινή. Ανάποδη. Αργοπορεί να ντυθεί στα καλά της. Χαζεύω το Αιγαίο από έναν βράχο ψηλά στην ανατολική Νάξο. Κεραυνοβολημένος, άναυδος, δακρυσμένος. Ενα πικρό «γιατί» χάνεται στην ασάλευτη γραμμή των οριζόντων. Εμπρός μου πεντακάθαρη η Δονούσα. Μετράω τα σπίτια του ανατολικού οικισμού της. Αντίκρυ η Αμοργός με το μακρόσυρτο περίγραμμά της στεφανωμένο από σύννεφα.

 

Ισια μπροστά η Κέρος, κυρτή απολιθωμένη κόρη και δίπλα κοντοστούπικο, στις μύτες των ποδιών για να φανεί, το Κουφονήσι. Νομίζεις πως θ' απλώσεις το χέρι να ψηλαφίσεις τη μαγεία. Μια αφρίζουσα πινελιά που ολοένα πλησιάζει, σπάει τη μονοτονία του γαλάζιου. Θα 'ν' ο Μιχάλης που 'ρχεται, με ασθμαίνουσα τη δεκαπεντάρα μηχανή του φουσκωτού του, να πιούμε μπύρες στη Μουτσούνα και να τα πούμε όπως τον Αύγουστο.

 

Χαράζαμε αβέβαιες πορείες στο άναρχο πέλαγος, πάνω στον θρίαμβο των Μικρών Κυκλάδων στο σούρουπο. Ανέλυε σχέδια για καινούργια εγχειρήματα: περιοδικά, πολιτικά σχήματα, βιβλία. Εμπυρος ερασιτέχνης με τη φλόγα της πρώτης νιότης να τον πυρπολεί. Βάσιζε ελπίδες, τελευταία, στην Αναρχική Ευρώπη, συνδυασμό στις ευρωεκλογές, που θα ξανάπαιρνε πίσω απ' τους κρατιστές τα γενέθλια σημαινόμενα της Αναρχίας.

 

Αφότου έκδωσε τον Κόκορα που Λαλεί στο Σκοτάδι, πιτσιρικάς, στα μέσα σχεδόν της δεκαετίας του ’70, συνειδητοποίησε την αφυπνιστική δύναμη των εντύπων. Γνώρισα τον Μιχαήλ Πρωτοψάλτη, που έφυγε χθες πρόωρα κι άδικα, στις αρχές του ’80. Στο Τσαφ και τις καταλήψεις σπιτιών. Στον Ιπποπόταμο, την Αλληλεγγύη, την Αίτνα. Περπατήσαμε σε δύσκολες ατραπούς, χρόνια ζόρικα.

 

Η κορακίσια αφάνα και των δυο, τα σγουρά γένια και το μελαψό δέρμα μπέρδευε, ιδίως τα κορίτσια, που μας περνούσαν για αδελφούς. Διασκεδάζαμε με την αφελή παρεξήγηση. Βάλαμε στο κόλπο και τις μανάδες μας που καμώνονταν τάχα πως δεν μας ξεχωρίζουν. Στα μέσα του ’80 μια φευγάτη ομάδα αναπόδραστων κυκλοφορήσαμε τα Ανθη του Κακού, περιοδικό πρωτοπόρο στην εποχή του με ψυχή τον Μιχάλη. Ανατύπωνε μέχρι προχθές τα παλιά τεύχη που γίνονταν ανάρπαστα στις εκθέσεις βιβλίου.

 

Λαμπρών φιλολόγων μοναχογιός. «Δεν είναι που 'γινα αναρχικός η επανάστασή μου» μου 'λεγε. «Αλλά που σπούδασα Φυσική». Οι γονείς του, ωστόσο, τον εκδικήθηκαν με τον τρόπο τους καθώς αφοσιώθηκε ολοκληρωτικά στις εκδόσεις. Εξαιρετικός γραφιάς, επιμελητής και διορθωτής κειμένων, μας χάρισε από το Βιβλιοπέλαγος σημαντικό έργο. Η τραγική είδηση δεν αντέχεται. Ανάποδη άνοιξη η φετινή. Ατιμη. Χρωματικές ζώνες από ασπαρθιές, ασπάλαθρους, παπαρούνες οργιάζουν στις ναξιώτικες πλαγιές. Αργησαν ν' ανθίσουν, λες κι ήθελαν να τον αποχαιρετήσουν. Σήμερα τ' απόγευμα στις 5.30, που κηδεύεται από το Κοιμητήριο Αγίων Αναργύρων, θα κορφολογήσω τις ευωδιές και θα τις αποθέσω μπουκέτο στον όρμο της Μουτσούνας, να τις ταξιδέψει το μαϊστράλι στο καρντάσι μου, ίσαμε τις δαντελένιες ακτές του αγαπημένου του Κουφονησιού.

 

Μετέωρος [email protected]