Pin It

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΑΝΟΣΤου Δημήτρη Μάνου*

 

Τα αποτελέσματα των πρόσφατων (διπλών) εκλογών ήδη προσφέρουν υλικό αναλύσεων τόσο από τις καθεστωτικές γραφίδες όσο και μέσα στην ποικιλώνυμη Αριστερά. Δύο διαστάσεις αυτών των αναλύσεων μπορούν να αξιολογηθούν: Τι αποτυπώνουν ως αποτέλεσμα και σε τι «προδιαθέτουν».

 

Ως προς το πρώτο. Μπορούμε να δούμε τα αποτελέσματα σαν αριθμητικά σύνολα. Με αυτή την έννοια μπορούμε να πούμε πως η ισορροπία ανάμεσα στη δεξιόστροφη και την «αριστερόστροφη» ψήφο σε μια εποχή της πλέον βάρβαρης επίθεσης του συστήματος, και με δεδομένο το «κάψιμο» του πολιτικού προσωπικού του συστήματος που έχει επιφορτιστεί την επιβολή και διαχείριση αυτής της βαρβαρότητας, οπωσδήποτε κάθε άλλο παρά ως επιτυχία της «Αριστεράς» μπορεί να οριστεί (στη δεξιόστροφη ψήφο προσμετρώνται, πέρα από τους «δύο», τα αναχώματα του Ποταμιού, του ΛΑΟΣ, ΝΕΛ, της Χρυσής Αυγής και όλου του εκείθεν της επίσημης Δεξιάς πολιτικού εσμού).

 

Πέραν αυτών, όμως, αν δούμε τα αποτελέσματα με την οπτική του νόμου της… συνεργίας, όπως λένε οι μαθηματικοί, σύμφωνα με τον οποίο ένα σύνολο είναι κάτι παραπάνω από απλό άθροισμα των μερών του, προκύπτουν εκτός των ποσοτήτων και ζητήματα αρνητικής… ποιότητας.

 

Ο διχασμός των ψηφοφόρων ανάμεσα στην ενίσχυση των υποψηφίων του συστήματος στις περιφερειακές και δημοτικές εκλογές και στην αντιπολιτευτική ψήφο στις ευρωεκλογές δημιουργεί αποθήκες μελλοντικών πολιτικών παραγόντων για το σύστημα και μόνο σαν ριζοσπαστική επιλογή δεν μπορεί να εκτιμηθεί επίσης. Επιπρόσθετα, η ψήφος στον ΣΥΡΙΖΑ είναι διαφορετική στις τελευταίες εκλογές. Δεν αποτυπώνει την έκφραση -έστω στρεβλά αλλά ωστόσο… υπαρκτά- μιας λαϊκής έκρηξης όπως το 2012 ή μιας ριζοσπαστικής πολιτικής μεταστροφής εν τη γενέσει της όπως το 2007. Είναι μια «ανόρεκτη» ψήφος, για αρκετούς του μικρότερου κακού, σε ένα πολιτικό σχήμα που πασχίζει εναγωνίως να πείσει τα ξένα -κυρίως- αλλά και τα ντόπια αφεντικά του τόπου ότι μπορεί να αποτελέσει κυβερνητική επιλογή και με εσωτερικές -εντός της Αριστεράς- πιθανές μετατοπίσεις σε ΚΚΕ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ, μικρές όμως για να μετατοπίσουν υπέρ των αντι-Ε.Ε. δυνάμεων συσχετισμό. Στον πάτο της γραφής είναι λιγότερες οι ψήφοι του ΣΥΡΙΖΑ από το 2012. Αλλά και η σταθερή υποστήριξη της Χρυσής Αυγής, αν και αποτυπώνει ένα ακροδεξιό εκλογικό σώμα που -για να μην ξεχνιόμαστε- πάντα υπήρχε στη νεοελληνική πολιτική πραγματικότητα ανοιχτά ή συγκαλυμμένα, ύστερα από αυτά που έχουν προηγηθεί και αποκαλυφθεί, και η μάλλον επιβεβαιωμένη διαπερατότητά τους σε νεολαιίστικα και λαϊκά ή εργατικά στρώματα, όλα αυτά είναι άλλη μια μαύρη πινελιά στον καμβά του εκλογικού αποτελέσματος. Θύμα αυτού του ιδιότυπου εκβιασμού των λαϊκών μαζών, η σχετική μείωση των λευκών-άκυρων και της -πάντα μεγάλης παρά τη σχετική μείωση- αποχής.

 

Συνεπώς, τα εκλογικά αποτελέσματα, εκτός του ότι αποτυπώνουν με στρεβλό τρόπο τη μεγάλη αγανάκτηση του ελληνικού λαού για τη βαρβαρότητα στην οποία τον έχουν καταδικάσει και δημιουργούν ένα προφανές πρόβλημα πολιτικής διαχείρισης για το σύστημα, ωστόσο αποτυπώνουν την αντιδραστικότερη τροπή και ροπή των πολιτικών εξελίξεων.

 

Σε ένα πολιτικό περιβάλλον επίθεσης του συστήματος για την αναπαραγωγή του, σε μια εποχή προφανούς -και πρωτοφανούς ιστορικά- αδυναμίας της Αριστεράς να εμπνεύσει τις αντιστάσεις των λαών και να επιβάλει άλλες ρυθμίσεις σε αυτή την «τυφλή» αλλά με σαφή ταξική κατεύθυνση επίθεση (να την ανακόψει καταρχάς, να θέσει τις νέες διεκδικήσεις των μαζών, να ιεραρχήσει τα νέα κοινωνικά προτάγματα της ανατροπής, να ξεκινήσει τη συζήτηση για τον σοσιαλισμό αυτόν που υπήρξε και αυτόν που επιβάλλεται να υπάρξει), αν η Αριστερά δεν βλέπει και δεν «διαβάζει» στα αποτελέσματα τούτη την -καταρχήν- αρνητική αποτύπωση, δεν θα μπορέσει να δημιουργήσει τους όρους της ανατροπής της.

 

Συνεπώς, πρέπει να πάμε πέραν των εκλογικών αποτελεσμάτων και να δούμε τι είδους προδιάθεση δημιουργούν. Πολύ περισσότερο στην όποια Αριστερά δεν καλύπτεται από κυβερνητισμούς κάθε είδους.

 

Να θέσει το δάχτυλο εις τον τύπον των ήλων και να αναζητήσει τα «γιατί» της τεράστιας υποχώρησης και αδυναμίας της ή να συνεχίσει στον ρυθμό των αβανταδόρικων -με «ολίγη» κινήματος- λύσεων κυβερνητικού χαρακτήρα;

 

Να οργανώσει την πραγματική αντίσταση και διεκδίκηση του πραγματικού κινήματος ή να πλάσει πιο περίτεχνα τον εικονικό κόσμο της «λαϊκής εξουσίας» και των «μεταβατικών προγραμμάτων»;

 

Η απουσία αυτής της επεξεργασίας ήταν το στοιχείο που καταγράφηκε με τον… λιγότερο στρεβλό τρόπο στα τελευταία εκλογικά αποτελέσματα. Οπως παλιότερα η… σιωπή στους φωνογράφους. Σχεδόν εκκωφαντικά…

 

*Μέλος του ΚΚΕ (μ-λ)

 

Scroll to top