06/07/14 ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ

Το μάθημα για το μέλλον

Στη φάση με 5 εναντίον 2 φάνηκε η αδυναμία μας να παίξουμε επιθετικά και η ανάγκη να δουλέψουμε πάνω σ' αυτό.
      Pin It

 

Του Ν. Ασημακόπουλου

 

Πολλοί λένε ότι το ματς με την Κόστα Ρίκα κρίθηκε προς το τέλος της παράτασης, τότε που βρέθηκαν πέντε δικοί μας με δύο Κοσταρικανούς κι ο Χριστοδουλόπουλος, αντί να δώσει την μπάλα σε κάποιον ξεμαρκάριστο, προσπάθησε να τελειώσει τη φάση και έθαψε το όνειρο. Οποιαδήποτε στοιχειωδώς δουλεμένη ομάδα, σε μια ανάλογη περίπτωση, θα έκανε πάρτι και θα 'βαζε εύκολο γκολ.

 

Εκεί φάνηκε το πρώτο και βασικό: ότι η ομάδα με τον Σάντος προπονητή δεν σκέφτηκε καν τα τελευταία χρόνια με ποιον τρόπο θα μπορούσε να παίξει επίθεση και ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας. Δυστυχώς, όλο το ενδιαφέρον έπεφτε στο πώς θα «χαλάσουμε» τον αντίπαλο και με ποια μέθοδο θα αξιοποιήσουμε τα κόρνερ και τα φάουλ που θα κερδίσουμε.

 

Κλασικά, προβλέψιμα και ξεπερασμένα πράγματα, που επειδή μας έφεραν αποτελέσματα και προκρίσεις, επιμέναμε να στηριζόμαστε πάνω τους, ξεχνώντας ποιο είναι το πραγματικό ποδόσφαιρο και μιλώντας για «μέταλλο», «χαρακτήρα», «ψυχή», «καρδιά» και άλλα τέτοια, που χρειάζονται για να συμπληρώνουν την ποιότητα και την αποτελεσματικότητα μιας ομάδας και όχι για να την υποκαθιστούν.

 

Ο Σάντος, με τη σύμφωνη γνώμη των παλιών παικτών που για να επιβιώσουν στη μετά Ρεχάγκελ πραγματικότητα έπρεπε να κρατήσουν την τακτική και τη φιλοσοφία της ομάδας δεμένη στο παρελθόν, κατάφερε να μπολιάσει και τους νέους στην ίδια λογική. Ωσπου χρειάστηκε, εκ των πραγμάτων, να αλλάξει το πλάνο. Το «μηδέν» μπροστά στα δύο πρώτα ματς δημιούργησε την ανάγκη για ένα τουλάχιστον γκολ στον αγώνα με την Ακτή Ελεφαντοστού. Εγιναν οι απρογραμμάτιστες, αλλά απαραίτητες κινήσεις, ήρθε το 2-1, περάσαμε στους 16 και φυσικά ο προπονητής θέλοντας και μη συνέχισε έτσι, χωρίς να το έχει σχεδιάσει και κυρίως χωρίς να το έχει δουλέψει στην προετοιμασία.

 

Εκεί, ο σχεδόν ξεχασμένος Χριστοδουλόπουλος έγινε σημαία από το πουθενά. Ηταν ο μόνος που στην καλή του μέρα θα μπορούσε, με το στιλ που χαρακτηρίζει το παιχνίδι του, να αλλάξει τα πράγματα και να δημιουργήσει ρήγματα στους απέναντι. Επαιξε όσο μπορούσε τον ρόλο. Μόνο που δεν έφτανε για να κερδίσουμε την παρτίδα, ακόμη και τότε που η Κόστα Ρίκα βρέθηκε με δέκα.

 

Αποτέλεσμα, οι φάσεις που βγάλαμε, και βάλαμε (στην περίπτωση με το γκολ του Παπασταθόπουλου) ή χάσαμε. Ολες χωρίς πρόγραμμα. Από ατομικές πρωτοβουλίες και μόνο. Κι όταν χρειάστηκε να αξιοποιηθεί η πραγματικά δουλεμένη επίθεση που περιγράφω στην αρχή, οι παίκτες που είχαν την ευκαιρία να την ολοκληρώσουν, έκαναν δύσκολο το εύκολο και την έχασαν.

 

Αυτό, νομίζω, είναι και το μεγαλύτερο μάθημα για το μέλλον.

 

Δεν λέω πως ο Ρανιέρι που θα έρθει, θα παίξει φουλ επιθετικά και θα αλλάξει με κάποιο… μαγικό τρόπο τα πράγματα. Ούτε παραμυθιάζεται κανείς πιστεύοντας ότι η ομάδα μας είναι σε θέση να… μαγέψει τα πλήθη με την μπάλα που θα προσφέρει. Ομως ο νέος κόουτς έχει, φαντάζομαι, την πείρα, τη διάθεση και τη γνώση να καταλάβει πως οι συγκεκριμένοι ποδοσφαιριστές δεν υπάρχουν μόνο για να καταστρέφουν αλλά και για να δημιουργούν.

 

Αν το καταφέρει, θα έχουμε κάνει πραγματικό βήμα μπροστά ως εθνική ομάδα…

 

Scroll to top