Της Λήδας Γαλανού

Marina

Σκηνοθεσία: Στιν Κόνινξ

Ηθοποιοί: Ματέο Σιμόνι, Κριστιάν Καμπάνια, Λουίτζι Λο Κάσιο

1948, ο δεκάχρονος Ρόκο πρέπει ν’ αποχαιρετήσει τον ιταλικό Νότο όπου μεγαλώνει, τα ζεστά καλοκαίρια, την όμορφη φύση, την ελευθερία, γιατί ο πατέρας του αποφασίζει να φύγει μετανάστης στο Βέλγιο, να δουλέψει στα ορυχεία. Μεγαλώνοντας, ο Ρόκο είναι αποφασισμένος να γεμίσει το δικό του μέλλον με ευτυχία κι επιτυχία: τον τρόπο θα τον βρει με τη μουσική, με τον έρωτά του για ένα φωτεινό κορίτσι και μ’ ένα τραγούδι που θα γράψει και που θα τον κάνει διάσημο σ’ όλον τον κόσμο: Marina, Marina, Marina…

Με τους αδελφούς Νταρντέν ως executive producers, ο Κόνινξ κάνει μια ταινία, βασισμένη όχι σε μια, αλλά σε δυο πραγματικότητες. Από τη μια πλευρά, εξερευνά μια ιδιαίτερη πτυχή του Βελγίου των περασμένων δεκαετιών, τη στενή σχέση της χώρας με την Ιταλία και τις χιλιάδες μεταναστών που έζησαν στα εργοστάσια και στα ορυχεία του, δύσκολα και φτωχικά. Από την άλλη, καταπιάνεται με την αληθινή (ελαφρώς μυθιστορηματοποιημένη), ιστορία του Ρόκο Γκρανάτα, του μουσικού που ξεκίνησε από την Καλαβρία μ’ ένα αβέβαιο μέλλον κι έφτασε μέχρι το Κάρνεγκι Χολ και το φεστιβάλ του Σανρέμο κι έγινε διάσημος στην Ευρώπη και την Αμερική. Μ’ αυτές τις αφορμές, το «Marina» είναι κατά βάθος ένα ρομάντζο, με συνεπή και τυπική την αναπαράσταση της εποχής όπου εκτυλίσσεται, κατά στιγμές γλυκανάλατο, λιγότερο σβέλτο απ’ ό,τι θα ήταν καλό, αλλά ελαφρύ, εύπεπτο και χαριτωμένο. Μεγαλύτερο αβαντάζ, ότι βγαίνοντας από τη (θερινή, προφανώς) αίθουσα, θα σιγοτραγουδάτε το Marina για μέρες.

Parker

Σκηνοθεσία: Τέιλορ Χάκφορντ

Ηθοποιοί: Τζέισον Στέιθαμ, Τζένιφερ Λόπεζ, Μάικλ Τσίκλις, Μπόμπι Καναβάλε, Γουέντελ Πιρς, Νικ Νόλτε

Ο Πάρκερ είναι ένας σκληροτράχηλος απατεώνας που, ωστόσο, ακολουθεί ένα δικό του κώδικα τιμής (λέμε τώρα…). Οταν η ίδια του η ομάδα λωποδυτών θα τον πουλήσει, ο Πάρκερ θ’ αναζητήσει εκδίκηση στο Παλμ Μπιτς και θα προσπαθήσει να τους κλέψει την επόμενη μπάζα, με τη βοήθεια της τοπικής κτηματομεσίτριας που έχει τις καμπύλες της Τζένιφερ Λόπεζ.

Ο σκηνοθέτης ταινιών σαν το «Ray» ή τον «Συνήγορο του Διαβόλου» κι ο σεναριογράφος του «Μαύρου Κύκνου» βασίζονται σ’ ένα απ’ τα νουάρ μυθιστορήματα του Ντόναλντ Ε. Γουέστλεϊκ (του «Grifters») για να κάνουν μια σέξι περιπέτεια δράσης με πρωταγωνιστές τον mister muscle (αλλά του πάει και το κοστούμι) Τζέισον Στέιθαμ και τη μις καμπύλες Τζει Λο. Και καταλήγουν με μια διεκπεραιωτική ταινία όπου από το πρώτο τέταρτο παύει να σε αφορά η πλοκή και η δράση. Και μένουν τα muscles και οι καμπύλες.

Ερωτας αλά ισπανικά

Σκηνοθεσία: Εμίλιο Μαρτίνεθ Λάθαρο

Ηθοποιοί: Κλάρα Λάγο, Ντάνι Ροβίρα, Κάρμεν Μάτσι, Κάρα Ελεχάλδε

Ο Ραφαέλ, βέρος Ισπανός απ’ την Ανδαλουσία, γνωρίζει κι ερωτεύεται την Αμάια, που κατάγεται όμως από τη χώρα των Βάσκων. Οταν ο Ραφαέλ αναζητήσει την Αμάια στην ιδιαίτερη πατρίδα της, η σύγκρουση μεταξύ Ισπανών και Βάσκων, οι διαφορές στη νοοτροπία, τη γλώσσα, τις παραδόσεις, τις πεποιθήσεις και… τις ερωτικές σχέσεις θα προκαλέσουν μια πολιτισμική χιονοστιβάδα που θα παρασύρει στο πέρασμά της το ζευγάρι κι όλο τους το σόι.

Το βασικό ατού αυτής της λαϊκής φαρσοκωμωδίας είναι ότι υπήρξε η μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία όλων των εποχών στην Ισπανία, μεγαλύτερη κι από τα αμερικανικά blockbusters.

Εάν η πλοκή και το ίδιο της το λεκτικό χιούμορ απευθύνεται σχεδόν αποκλειστικά στο ισπανικό κοινό, το ελληνικό βρίσκει εύκολα ομοιότητες με παρόμοιες αντιθέσεις κουλτούρας που διακωμωδούνται στερεοτυπικά και άγαρμπα.

Αλλωστε, το «Ερωτας αλά ισπανικά» έχει πολλά κοινά με μια ταινία σαν το «I Love Karditsa». Και με την απήχηση που είχε στο χαμηλών απαιτήσεων κοινό, που θέλει να γελάσει δυνατά, με τη λιγότερη δυνατόν εγκεφαλική λειτουργία.
 

Σουπερχόνδριος

(Supercondriaque)

Σκηνοθεσία: Ντάνι Μπουν

Ηθοποιοί: Ντάνι Μπουν, Αλίς Πολ, Καντ Μεράντ

Ο Ρομέν είναι ο πιο υποχόνδριος άνθρωπος που έχει υπάρξει ποτέ. Ο κολλητός του φίλος, γιατρός φυσικά, προσπαθεί να τον πείσει ότι αν δοκιμάσει μια ερωτική σχέση με μια γυναίκα, μπορεί και να γιατρευτεί από την ψυχοπάθειά του. Αλλά η προσπάθεια τον οδηγεί σε μια απίστευτη (πράγματι) περιπέτεια που φτάνει ως τους Βαλκάνιους τρομοκράτες.

Ο Ντάνι Μπουν, άνθρωπος-ορχήστρα, σκηνοθέτης, σεναριογράφος, πρωταγωνιστής, είναι για τη γαλλική κωμωδία λίγο ό,τι ήταν για την ελληνική ο Μουστάκας ή ο Ψάλτης, γι’ αυτό και η νέα του ταινία, όπως και οι προηγούμενες, έσπασε τα ταμεία στη χώρα του. Ο «Σουπερχόνδριος» έχει στιγμές πετυχημένης σωματικής φαρσοκωμωδίας κι όλες τις υπόλοιπες όπου ο Ντάνι Μπουν τρέχει, χοροπηδάει, φωνάζει, κλαψουρίζει, προσπαθεί απεγνωσμένα να προκαλέσει το γέλιο και, φυσικά, φυσάει τη μύτη του και βάζει θερμόμετρο. Αν ο θεατής παραδοθεί στη σαχλαμάρα, θα διασκεδάσει πριν κουραστεί από τις παρεκβάσεις της πλοκής που τελειωμό δεν έχουν.
 

Ελάτε να πάρετε τον καφέ σ’ εμάς

(Venga a prendere il caffè… da noi)

Σκηνοθεσία: Αλμπέρτο Λατουάντα

Ηθοποιοί: Ούγκο Τονιάτσι, Φραντσέσκα Ρομάνα Κολούτσι, Αντζελα Γκούντγουιν, Μιλένα Βούκοτιτς, Ζαν-Ζακ Φουργκό, Βαλεντίν

Τρεις πλούσιες αλλά άτυχες ορφανές αδελφές, όχι στην πρώτη νιότη τους, πολιορκούν τον τοπικό εφοριακό, άνδρα με ικανότητες στη λογιστική και… στην αποπλάνηση. Ο Εμερετσιάνο θα καπαρώσει τη μία με γάμο, αλλά δεν θ’ αφήσει και τις άλλες ν’ απομακρυνθούν πολύ από το κρεβάτι του, ανοίγοντας στην οικογένεια νέους ερωτικούς ορίζοντες.

Σε επανέκδοση η ιταλική σεξοκωμωδία του 1970, που δείχνει την ηλικία της, αλλά δείχνει ταυτόχρονα και την ιδιαίτερη γοητεία του Τονιάτσι στη μεγάλη οθόνη, όπως και μια διασκεδαστική σεμνοτυφία με σκανταλιάρικες προθέσεις.