Της Γεωργίας Τριανταφυλλίδου*
Το φετινό καλοκαίρι έχει και πάλι αυτή την έντονη «οσμή νεκροθαλάμου». Κάπως τα έφερε η σκληρή ζωή και τα αεροπλάνα πρωταγωνιστούν: στρατιωτικά βομβαρδίζουν αμάχους, πολιτικά καταρρίπτονται από στρατιωτικούς ή χάνονται ξαφνικά από τα ραντάρ για να επιβεβαιωθεί λίγο αργότερα η συντριβή τους. Σε όλες τις περιπτώσεις ο θάνατος είναι επίγειος και επέρχεται ακαριαία. Σε όλες τις περιπτώσεις τα θύματα είναι ανυποψίαστα για το επερχόμενο τέλος. Πώς μπορεί ένα παιδί να φανταστεί ότι για κάποιο λόγο το εχθρεύονται, ότι είναι το ίδιο θανάσιμη απειλή καθώς παίζει αμέριμνο στην αυλή του προσφυγικού καταυλισμού; Πώς μπορεί ένας ταξιδευτής να διανοηθεί ότι η θέλησή του για ύπαρξη, αυτή η επιθυμία του για την τουριστική, έστω, πραγμάτωσή της, δεν θα φτάσει ποτέ στον σκοπό της λόγω κακοκαιρίας ή εξαιτίας του ανθρώπινου φανατισμού; Ολα τα θύματα μοιάζουν ανυποψίαστα αλλά τα παιδιά είναι τα αθωότερα μες στους αθώους. Τα αεροπλάνα του φετινού καλοκαιριού τυραννούν τις σκέψεις των κατοίκων του πλανήτη καθώς μετατρέπονται χωρίς διάκριση από θύτες σε θύματα, σπέρνουν από αέρος τον όλεθρο και την άλλη στιγμή αφήνουν και τα δικά τους σμπαραλιασμένα κομμάτια επί γης.
Τα στρατιωτικά αεροσκάφη επιχειρούν τον διατεταγμένο αφανισμό. Τα πολιτικά πέφτουν στις πλαγιές ειρηνικών συνόρων. Αλλοτε γίνονται στόχος ανειρήνευτων παθών. Οι επιβάτες πεθαίνουν σα να μην υπήρξαν ποτέ. Τα πιθανά κενά αέρος που συνάντησαν κατά τη διάρκεια της μοιραίας πτήσης τους, δεν ήταν γραφτό να «εξανθρωπιστούν» με την επάνοδό τους στο έδαφος. Το κενό τούς καλύπτει. Οι συγγενείς είναι παντού απαρηγόρητοι. Ομως ο κόσμος, όσοι ακόμη νιώθουν ντροπή για την ψυχρή δολοφονία των ανυπεράσπιστων, συνειδητοποιεί έντρομος ότι πρέπει να είναι πλέον ευχαριστημένος με την ηρεμία της πιο δικής του, αυστηρά κοντινής του μέρας και με όσες νύχτες δεν καταλήγουν άυπνες από τη διασπορά των φρικτών ειδήσεων. Οταν χάνεται ένα πολιτικό αεροσκάφος, χάνεται μαζί του το ακριβό φορτίο της ανθρώπινης ζωής. Και η ευζωία. Οταν ένα πολεμικό ξερνάει πάνω από αμάχους, κάποιοι χάνουν επίσης τη ζωή τους επειδή άλλοι περιφρόνησαν εξαρχής και την παραμικρή της πιθανότητα. Εδώ ο θάνατος είναι προαποφασισμένος.
«Το καλοκαίρι όλα τ’ αλέθει / σκοτώνει όλων των γιατί τα βρέφη» λέει ένα δίστιχο του Κώστα Κουτσουρέλη. Το σκληρό θέρος συντρίβει τα ερωτήματα εν τη γενέσει τους. Φανταζόταν, άραγε, ο ποιητής ότι θα μπορούσε να σκοτώσει και τα ίδια τα βρέφη, έτσι, χωρίς γιατί;
………………………………………………………………………
* Η Γ. Τριανταφυλλίδου είναι ποιήτρια
