Ο πρωταγωνιστής της ιστορίας μας δεν ζει πια. Ο άνθρωπος που καμάρωνε πως ο εχθρός τον επικήρυξε -ως «Σατανά του Ραμάντι»- μ’ ένα ποσό «που ακόμη κι η γυναίκα μου μπορεί να έμπαινε στον πειρασμό να με δώσει» (σ.317), ενώ οι συμπολεμιστές του τον αποκαλούσαν «Ο Θρύλος» (σ.261), βρήκε στις 2 Φεβρουαρίου 2013 τον πιο άδοξο θάνατο: από τις σφαίρες ενός διαταραγμένου πρώην πεζοναύτη, παρασημοφορημένου βετεράνου του Ιράκ, με τον οποίο είχε βγει για κυνήγι. Η διακομιδή της σορού του μετατράπηκε πάντως σε δημόσιο προσκύνημα για μερικές χιλιάδες πατριώτες, που παρατάχθηκαν με σημαίες στα χέρια κατά μήκος της εθνικής οδού.
Ακολούθησε η αναγόρευσή του σε ήρωα της λαϊκής αμερικανικής Δεξιάς. Τέσσερις τουλάχιστον «βιογραφίες» του διακινούνται ηλεκτρονικά μέσω του δημοφιλούς amazon.com, μαζί μ’ ένα ψυχογράφημα του δολοφόνου του με τον εύγλωττο τίτλο «Ο εσωτερικός εχθρός». Η αυτοβιογραφία του γυρίζεται ταινία από τον Κλιντ Ιστγουντ, το Tea Party και η Εθνική Ενωση Καραμπίνας διοργανώνουν εκδηλώσεις στη μνήμη του κι ένας στρατευμένος γλύπτης φιλοτέχνησε τον μπρούντζινο ανδριάντα του.
Εκτός από τη δημοσιότητά του ως συγγραφέα, οι ρίζες της υστεροφημίας του Κάιλ πρέπει ν’ αναζητηθούν σε δύο κυρίως παράγοντες. Ο πρώτος είναι η διττή ιδιότητά του, ως «ήρωα» του δημόσιου και συνάμα «πρωτοπόρου» του ιδιωτικού τομέα. Οταν απέτυχε να τοποθετηθεί από το Ναυτικό σ’ ένα (ακίνδυνο) πόστο στρατολόγου στο Τέξας, ο Κάιλ παραιτήθηκε το 2009 και, μαζί με «πατριώτες» επιχειρηματίες, ίδρυσε ιδιωτική εταιρεία «συμβουλών και εκπαίδευσης στον τομέα της ασφάλειας» με την ονομασία Craft International, έμβλημα τη νεκροκεφαλή των «Τιμωρών» και το σύνθημα «Παρ’ όλα όσα σου έχει πει η μαμά σου, η βία όντως λύνει προβλήματα». Μεταξύ των πελατών της συγκαταλέγονται επιχειρηματίες, αστυνομικοί και στρατιωτικοί, οι δε απόφοιτοί της απορροφώνται στον σκληρό πυρήνα του κράτους αλλά και σε αδιευκρίνιστες «αποστολές» στο εξωτερικό, σύμφωνα με το μοντέλο ΣΔΙΤ που χάραξε προ δεκαετίας η Blackwater.
Ο δεύτερος λόγος της υστεροφημίας του είναι η ανοιχτή απέχθεια των κηρυγμάτων του για «την πολιτική» και τους φορείς της, ακουμπώντας τις βαθύτερες χορδές ενός υφέρποντος αντικοινοβουλευτικού λαϊκισμού. Ως «πολιτική» νοείται, βέβαια, αποκλειστικά και μόνον ο αυτοπεριορισμός της υπερδύναμης από κάποιους (διεθνείς) κανόνες: «Αφού μας στέλνεις να κάνουμε μια δουλειά, άσε μας να την κάνουμε», ξεσπά στο βιβλίο του. «Γι’ αυτό έχεις ναυάρχους και στρατηγούς: άσε να μας επιτηρούν αυτοί κι όχι κάποιος χοντροκώλης κοινοβουλευτικός που καπνίζει πούρα αραχτός στη δερμάτινη πολυθρόνα του, σ’ ένα γραφείο με αιρκοντίσιον πίσω στην Ουάσινγκτον, να μου λέει πότε και πού μπορώ ή δεν μπορώ να πυροβολήσω κάποιον» (σ.341).
Φυσικά, η απέχθεια αυτή έχει και τις εξαιρέσεις της. Οπως διαβάζουμε στο περιοδικό «New Yorker» (3/6/2013), ο Κάιλ χρημάτισε για ένα διάστημα σωματοφύλακας της υποψήφιας αντιπροέδρου των ΗΠΑ, Σάρα Πέιλιν. Στην προσωπική πάλι σελίδα της τελευταίας στο facebook, παραμένουν ακόμη αναρτημένα τα συλλυπητήριά της για τον εκλιπόντα – «έναν υπέροχο άνθρωπο, καλό φίλο κι αληθινό Αμερικανό ήρωα, που δεν θα ξεχαστεί ποτέ».
ΦΟΡΕΙΣ ΤΟΥ ΙΟΥ: Τάσος Κωστόπουλος, Αντα Ψαρρά, Δημήτρης Ψαρράς. [email protected]
