Του Δημήτρη Γκιώνη

«Η κακοδαιμονία του Ελληνα χωράει σε δυο λέξεις: Απουσία αγωγής», αποφαινόταν ο πιο ηλικιωμένος της παρέας: «Σκεφθείτε πόσο καλύτερη, πόσο πιο υποφερτή θα ήταν η ζωή μας αν κυριαρχούσε αυτή η αρετή, αυτή η αξία, που στις περισσότερες των περιπτώσεων η τήρησή της δεν στοιχίζει τίποτα». Ιδού ενδεικτικά, χωρίς αξιολόγηση, μια μικρή… ανθολογία συμπεριφορών που αναπτύχθηκαν στη συνέχεια της κουβέντας –συμβολή, αν αγαπάτε, στην (εκπνέουσα) αυγουστιάτικη ραστώνη:

• Υπάρχουν ολόκληροι δρόμοι που δεν μπορείς να καταλάβεις ποιοι είναι, αφού δεν αναφέρονται ούτε οδοί ούτε αριθμοί που, αν δεν κάνω λάθος, είναι υποχρέωση –αγωγή– των δήμων.

• Οι κάδοι των σκουπιδιών δηλώνουν για τι προορίζεται ο καθένας: Γενικά, χαρτικά, ανακύκλωση. Πόσοι τα τηρούν; Ρίξτε μια ματιά…

• Μολονότι σε πολλούς χώρους απαγορεύεται η αφισοκόλληση, κανένας δεν το σέβεται, ειδικότερα σε προεκλογικές περιόδους, όπου τις κολλάνε όπου να ’ναι και τις εγκαταλείπουν –ακόμα και τα λεγόμενα προοδευτικά κόμματα.

Των ασεβών

• «Για ηλικιωμένους και άτομα με ειδικές ανάγκες», αναγράφεται στα ασανσέρ του μετρό.

Οι περισσότεροι που τα χρησιμοποιούν δεν ανήκουν ούτε στη μία ούτε στην άλλη κατηγορία.

• Σπανίζει το φαινόμενο των νεότερων να προσφέρουν τη θέση τους σε πρεσβύτερους ή πάσχοντες (αν και στην πρώτη περίπτωση υπάρχει το ενδεχόμενο το πρόσωπο στο οποίο προσφέρεται η θέση να παρεξηγηθεί –τον πέρασαν για γέρο ή γριά!)

• Συχνό το φαινόμενο νέων, αλλά και μεγαλύτερων, που απευθύνονται ο ένας στον άλλο με το κοινό όνομα που αρχίζει από μ. (Εχει συμβεί κι αυτό: «Βρε μαλάκα;» ακούστηκε να φωνάζει από μακριά κάποιος σε μια παρέα παιδιών. Και γύρισαν όλα.)

• Αγνωστες στο λεξιλόγιο πολλών το «ευχαριστώ» και το «παρακαλώ». Και ο πληθυντικός (αν και κάποιος αποστόμωσε μια κυρία που του ζήτησε να της μιλάει στον πληθυντικό, όπως κι αυτή: «Εμένα μου αρέσει να μιλάω στη δημοτική!)

• Αγνωστη και η ανάληψη ευθύνης για οτιδήποτε, καθώς πάντα φταίει κάποιος άλλος.

• Υπάρχουν ΙΧήδες που παρκάρουν όπου γουστάρουν: σε στενά πεζοδρόμια, σε θέσεις για ανάπηρους, ακόμα και δεξιά κι αριστερά σε δρομάκια -έτσι κι αλλιώς ο κώδικας οδικής κυκλοφορίας τούς είναι άγνωστος. Οπου εκεί πλέον θαυμάζεις τους οδηγούς των διπλών ιδιαίτερα λεωφορείων, που τα διασχίζουν τσίμα τσίμα.

• Είναι και ΙΧήδες που μόλις σταματάνε σε κόκκινο επωφελούνται και αδειάζουν τα τασάκια του αυτοκινήτου τους –και να βουνό τα αποτσίγαρα. Το περιβάλλον δεν τους αφορά.

• Πρωί και βράδυ κάποιοι σκύλοι βγάζουν τ’ αφεντικά τους βόλτα. Μόνο που οι δεύτεροι δεν θεωρούν απαραίτητο να μαζεύουν τις ανάγκες των ζωντανών τους (και αλίμονο σ’ αυτόν που θα πατήσει σ’ αυτές και γλιστρήσει).

Του τσαμπουκά

• Είναι μουσικόφιλος –κατά προτίμηση σκυλοτράγουδων ή σκληρού ροκ– και τα απολαμβάνει στη διαπασών, αδιαφορώντας αν ενοχλεί. Εκτός κι αν πιστεύει πως ό,τι αρέσει στον ίδιο αποκλείεται να μην αρέσει στον άλλο.

• Υπάρχει και ο ανεκτός τσαμπουκάς τού «Δεν πληρώνω» (που βέβαια κάποιοι άλλοι πληρώνουν). Φτάνει να μην αποτελεί ιδεολογικό άλλοθι των συστηματικών τζαμπατζήδων.

• «Πού είναι το κράτος;» φωνάζει ο άνθρωπος που μια νεροποντή τού ρήμαξε το σπιτικό, στην όχθη μιας ρεματιάς. Δίκαιο, αν ακουγόταν και η ερώτηση: «Καλά, εσύ πώς έχτισες εδώ;» Που δεν ακούγεται, καθότι αντιλαϊκή και δεν «πουλάει». (Μια διαπίστωση ωστόσο: Οντας παράνομος σ’ αυτό τον τόπο, έχεις λιγότερα προβλήματα απ’ ό,τι νόμιμος).

• Του αρέσει να γεμίζει τους τοίχους με γκράφιτι. Αν τουλάχιστον έκανε κάτι της προκοπής… Κι αυτοί που τα σβήνουν, σε κάποια «ευυπόληπτα» κτίρια, πώς δεν φρόντισαν να κρατήσουν λίγο από το χρώμα τους, ώστε να μην παρατηρούνται αυτά τα ακαλαίσθητα μπαλώματα;

Και σαν κατακλείδα, από τον άνθρωπο που προκάλεσε την κουβέντα:

«Ο Ελληνας είναι ανυπότακτος από τη φύση του –το άλλοθι. Στο είδος αυτό της… λεβεντιάς ακουμπάνε οι συμπεριφορές που αναφέρθηκαν. Δείτε όμως πόσο πειθαρχημένες είναι αυτές οι… λεβεντιές όταν ξέρει πως θα έχει συνέπειες. Ειδικότερα όταν βρίσκεται στο εξωτερικό».