Και βέβαια θα ήταν ένα από τα μεγαλύτερα αρχαιολογικά ευρήματα διεθνώς, αν στις ανασκαφές της Αμφίπολης αποκαλυφθεί ο τάφος του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Αλλά σ’ ένα τέτοιο ενδεχόμενο δεν συνηγορεί κανένα από τα σχετικά αρχαία κείμενα, πλην κάποιων νεότερων εικασιών και ευσεβών εθνικοπατριωτικών πόθων.
Η Αλεξάνδρεια είναι, σύμφωνα με τις περισσότερες μαρτυρίες, η πόλη που φιλοξένησε τη σορό του ιδρυτή της. Οι ώς τώρα έρευνες, ωστόσο, δεν αποκάλυψαν τίποτε. Οι περιγραφές πάντως για τη χλιδάτη νεκροφόρα και τα συνοδευτικά θ’ αποτελούσε το όνειρο κάθε φιλότιμου τυμβωρύχου.
Από κοντά και η περίπτωση της αρχαιολόγου Λιάνας Σουβαλτζή, που πριν από είκοσι τόσα χρόνια είχε αναστατώσει το αρχαιολογικό σύμπαν με τον ισχυρισμό ότι ο αείμνηστος είχε ταφεί στην όαση Σίβα. Εκεί τα ερείπια του ναού του Αμμωνα Δία (μυθικός γονιός του δικού μας, που τον είχε επισκεφθεί και είχε μια αγνώστου περιεχομένου συνομιλία με τους ιερείς), όπου η ίδια διενεργούσε ανασκαφές.
Οι Αιγύπτιοι, όμως, κάπου κατάλαβαν ότι παρατράβηξε το πράγμα (δεν είναι ανόητοι να ξέρουν ότι υπάρχει κάτι και ν’ αφήσουν να το βρει κάποιος ξένος), απαγόρευσαν τις περαιτέρω ανασκαφές και η γυναίκα έμεινε με τον καημό του τάφου, που ακόμη και τώρα επιμένει ότι βρίσκεται εκεί. Αυτά εν αναμονή των ευρημάτων στην Αμφίπολη –μήπως και πάρει κομμάτι τ’ απάνω του το χαντακωμένο ηθικό μας.
ΚΑΙ… «Πέρσες» εκ ΚΘΒΕ στο φινάλε των Επιδαυρίων (με τις μνήμες της ανεπανάληπτης παράστασης του Θεάτρου Τέχνης). Αλλά Επίδαυρος, πάνω απ’ όλα, είναι η διαδρομή, το ίδιο το θέατρο, ο κόσμος.
