Φωτογραφίζει και σχολιάζει ο Τάσος Κωστόπουλος

Οι καιροί αλλάζουν. Πριν από 13 χρόνια, όταν τα τζάμπο της American Airlines έπεφταν αύτανδρα πάνω στους δίδυμους πύργους του Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου, παρασύροντας στον θάνατο πάνω από 3.000 ανυποψίαστους ανθρώπους, η μεγάλη πλειονότητα των συμπατριωτών μας δεν έκρυψε τη χαρά της: επιτέλους, οι κάτοικοι της υπερδύναμης ένιωθαν κι αυτοί στο πετσί τους τι θα πει τυφλή βία. Οι εθνικόφρονες ιδίως οπαδοί του «ορθόδοξου τόξου» απόλαυσαν μεγαλόφωνα την ουράνια «ανταπόδοση» για όσα -απείρως λιγότερα- είχαν υποστεί, δυόμισι χρόνια νωρίτερα, από τα ΝΑΤΟϊκά αεροπλάνα οι ομόδοξοι Σέρβοι˙ ακόμη κι ο προκαθήμενος της ελληνικής Εκκλησίας δεν δίστασε να αποδώσει το «απονενοημένο διάβημα» των ισλαμιστών στην «οργή του Θεού» – του δικού μας, εννοείται. Οσοι φρίκαραν με το θέαμα των απλών πολιτών που πηδούσαν στο κενό για να μην καούν ζωντανοί μπορούσαν να παρηγορηθούν με τη σκέψη ότι, παράλληλα με τους δίδυμους πύργους, χτυπήθηκε από την αλ Κάιντα και μια πτέρυγα τού (αποδεδειγμένα εγκληματικού) αμερικανικού Πενταγώνου. Οσοι -ελάχιστοι- υπενθύμιζαν πως οι τυφλές επιθέσεις αποτελούν χαρακτηριστικό της τρομοκρατικής δράσης φασιστικών κι όχι αριστερών ή προοδευτικών οργανώσεων αντιμετωπίζονταν με νευρικά σχόλια για την αδικαιολόγητη εμμονή τους σε «λεπτομέρειες». Δείγματα αυτής της διάχυτης ευφορίας παρέμειναν στους τοίχους για κάμποσα χρόνια – συνήθως ως αιμοχαρή καλαμπούρια (1-2), σπανιότερα ως ρητή επικρότηση (3).

Η αμερικανική εκδοχή της επίμαχης ημερομηνίας αναδείχθηκε πάλι σε σύνθημα από τους οπαδούς της ΑΕΚ. Θεωρητικά, η αναγραφή «9-11» παραπέμπει στη σκληροπυρηνική «σκεπαστή» θύρα του γηπέδου της ομάδας που κατεδαφίστηκε το 2003, οι συνδηλώσεις όμως με την αλ Κάιντα είναι οφθαλμοφανείς (4). Αμέσως μετά την 11η Σεπτέμβρη, οι ορίτζιναλ είχαν άλλωστε λανσάρει σχετικό τραγουδάκι («Ρε Μπιν Λάντεν, τι να κάνω // που δεν ξέρω να πετάω αεροπλάνο // να το ρίξω στο λιμάνι // και τους γαύρους να ξεκάνει»)˙ κατάλληλα παραλλαγμένο, το τελευταίο υιοθετήθηκε προς στιγμήν ακόμη κι από τα μέλη κάποιων αριστερών ομάδων.

Υπήρχαν, βέβαια, και οι άλλοι. Οσοι έσπευσαν εν είδει διαδήλωσης στην αμερικανική πρεσβεία για να διακηρύξουν την απροσχημάτιστη συστράτευσή τους στις «αντιτρομοκρατικές» μάχες τού τότε και τού σήμερα – και να υποβάλουν, κάποιοι απ’ αυτούς, διακριτικές δηλώσεις μετανοίας για το νεανικό τους αντιιμπεριαλιστικό παρελθόν. Αντικείμενο δημόσιου χλευασμού τότε, μάλλον θα αισθάνονται πολιτικά δικαιωμένοι σήμερα, παρακολουθώντας το θερμόμετρο μιας καλά ενορχηστρωμένης αντιμουσουλμανικής υστερίας να ανεβαίνει σταθερά τα τελευταία χρόνια (5), με αποκορύφωμα την τρέχουσα κινδυνολογία των φιλοκυβερνητικών ΜΜΕ για τους «τζιχαντιστές» που (υποτίθεται ότι) κρύβονται στους κόλπους των εδώ μεταναστευτικών κοινοτήτων. Δεν ξέρουμε πόσοι απ’ αυτούς νιώθουν άνετα με διάφορες εκφάνσεις του λαϊκού «αντιισλαμισμού», όπως ο γραφικός ακτιβισμός των ελληνορθόδοξων φονταμενταλιστών που «μολύνουν» προληπτικά τους μελλοντικούς χώρους μουσουλμανικής λατρείας με χοιρινά κεφάλια και ποδαράκια (6)˙ εκ των πραγμάτων ταξιδεύουν ωστόσο στην ίδια βάρκα, της σταδιακής μετατροπής της Ελλάδας σε προκεχωρημένο φυλάκιο μιας «χριστιανικής» Δύσης απέναντι στις «ορδές του Ισλάμ». Αιχμή του δόρατος αυτής της πολιτικοϊδεολογικής μετάλλαξης, η απροκάλυπτα θετική υποδοχή της καλοκαιρινής ισραηλινής βαρβαρότητας στη Γάζα από τον σκληρό πυρήνα της ντόπιας εθνικοφροσύνης (με πρώτο βιολί τον γνωστό Φαήλο) και η κατασυκοφάντηση του κινήματος αλληλεγγύης προς τους Παλαιστινίους ως πέμπτης φάλαγγας στην υπηρεσία του νέου εθνικού εχθρού.

Μειονότητα, τότε και τώρα, οι φωνές που αρνούνται να συνταχθούν κάτω από τα λάβαρα των επερχόμενων θρησκευτικών πολέμων. Υπενθυμίζοντας πως αυτή η «σύγκρουση πολιτισμών» δεν αποτελεί παρά το ιδεολογικό προκάλυμμα καθαρά ταξικών αντιθέσεων (7). Και προειδοποιώντας, εδώ και μια οκταετία τουλάχιστον, πως η τυφλή τρομοκρατία γεννιέται από (κι επικοινωνεί με) τον αθέατο κόσμο των μυστικών υπηρεσιών (8-9).