Του Ν. Ασημακόπουλου
Δεν ξέρω αν ο Μίτσελ έχει κάτι από… Κόπερφιλντ, όπως έγραψε χθες ο Μορφονιός. Εκείνο όμως που δεν μπορεί κανένας να αμφισβητήσει είναι πως με το 3-2 κέρδισε ένα στοίxημα που είχε βάλει εδώ και περίπου ενάμιση μήνα, ειδικότερα από τη στιγμή που αναγκάστηκε να υπακούσει στον Μαρινάκη και να πουλήσει ένα μεγάλο κομάτι της ομάδας, αγοράζοντας ταυτόχρονα ένα άλλο, σχεδόν καινούργιο.
Δεν είναι απλό πράγμα να τελειώνεις τις μεταγραφές σου την τελευταία μέρα της προθεσμίας, να είσαι υποχρεωμένος με μισή προετοιμασία να χτίσεις ένα εντελώς νέο πράγμα που ψάχνει πατήματα για να μπορέσει να σταθεί όρθιο απέναντι στην πιο δύσκολα αντιμετωπίσιμη ομάδα στην Ευρώπη, και να τη νικάς χωρίς να κινδυνεύεις ούτε στιγμή να βγεις από το παιχνίδι…
Επειτα, υπήρχε όλον αυτό τον καιρό και μια κρίση εμπιστοσύνης της πλειονότητας του κόσμου που ακολουθεί την ομάδα, απέναντι στην απόφαση του Μαρινάκη ν’ αρχίσει να πουλάει όπου έβλεπε ότι υπήρχε καλή προσφορά. Κακά τα ψέματα, αλλά τις προηγούμενες μέρες μπορούσε να δει κανείς ανάμεσα στους οπαδούς του Ολυμπιακού μια αμηχανία που είχαμε να τη συναντήσουμε παραμονές ευρωπαϊκού παιχνιδιού, από τις εποχές που η ομάδα έχανε μόλις έμπαινε στο αεροπλάνο για να ταξιδέψει στο εξωτερικό. Οι περισσότεροι δεν είχαν εμπιστοσύνη σ’ αυτό που έβλεπαν να ξεκινάει. Πολλοί πήγαν με βαριά καρδιά να αγοράσουν εισιτήριο. Και ξαφνικά, με το που ήρθε το πρώτο γκολ, άλλαξε ως διά μαγείας η ατμόσφαιρα. Ολοι πίστεψαν ότι το ματς δεν υπήρχε περίπτωση να χαθεί.
Δεν θα συμφωνήσω με εκείνο που είπε με περισσή μετριοφροσύνη ο Μίτσελ στο τέλος, ότι δηλαδή… «το 3-2 δεν ήταν νίκη του προπονητή και της τακτικής, αλλά των παικτών». Το αντίθετο ακριβώς. Ναι μεν, οι παίκτες αφομοιώνουν και βγάζουν στο χόρτο αυτό που έχουν εισπράξει στα αποδυτήρια, αλλά χρειάζεται το σχέδιο και η δυνατότητα του κόουτς να το περάσει στις λεπτομέρειές του.
Κι εδώ βλέπουμε πως έχουμε να κάνουμε με προπονητή-μανατζέρ ο οποίος, απ’ όσο φαίνεται, είχε εμπιστοσύνη στον εαυτό του όταν έδινε πρόθυμα (;) το ΟΚ στον Μαρινάκη να ξεπουλήσει και να φέρει το φρέσκο πράγμα στην ομάδα.
Ολα αυτά τα πέτυχε βλέποντας πάντα τα πράγματα από ψηλά. Στο διάστημα που βρίσκεται εδώ δεν παίρνει αλλά δίνει κύρος στον Ολυμπιακό, σε αντίθεση με τόσους και τόσους προπονητές στο παρελθόν. Αρνείται, επίσης, να γίνει ένα με τη «γαυρίλα» που υπάρχει πολλές φορές γύρω του. Στέκεται υπεράνω, παραδίδοντας ταυτόχρονα και μαθήματα γηπεδικής συμπεριφοράς.
Ισως αυτό να είναι και το σπουδαιότερο…
