Του Δημήτρη Κανελλόπουλου
Μπορεί το ΟΑΚΑ να έχασκε άδειο, ήταν δεν ήταν 15 χιλιάδες οι θεατές, αλλά αυτό δεν σημαίνει αυτομάτως πως η συναυλία της Lady Gaga ήταν αποτυχία. Περισσότερο με αποτυχία του Ελληνα διοργανωτή μοιάζει, με τα σχέδιά του να αποδεικνύονται πολύ φιλόδοξα. Ρίξτε μια ματιά στις επόμενες συναυλίες της, αύριο στο Βέλγιο, την Τετάρτη στο Αμστερνταμ, την άλλη Δευτέρα στο Οσλο κ.ο.κ. Ολες γίνονται σε κλειστούς χώρους, αρένες χωρητικότητας 15 και 20 χιλιάδων. Σκεφτείτε λοιπόν το άδειο ΟΑΚΑ να μετατρέπεται ξαφνικά σε ένα sold out ΣΕΦ, μια συναυλία που έγινε μπροστά σε άδεια καθίσματα να πραγματοποιείται σε έναν κατάμεστο χώρο με κοινό εκστασιασμένο, να «βράζει». Τέλος πάντων, τη χάσαμε την ευκαιρία.
Η Lady Gaga, βέβαια, δεν έδειξε να επηρεάζεται. Και σας το λέω κατευθείαν: αυτό το κιτς… σούργελο, που κάνει όλα τα παλαβά, που είναι για γέλια, δεν ήταν κακό επί σκηνής. Το αντίθετο. Σε μια φουλ συναισθηματική εμφάνιση, η Lady Gaga έδειξε πως το… έχει. Οχι όμως αυτό που νομίζουμε, αλλά κάτι άλλο, πιο μελωδικό, περισσότερο μουσικό, λιγότερο θεαματικό. Γι’ αυτό και οι πιο καλές στιγμές του live της ήταν όταν κάθισε στο πιάνο, τραγουδώντας τα ακουστικά της κομμάτια. Εχει και καλή φωνή, έχει βάθος, την άκουγες και καταλάβαινες γιατί τη διάλεξε ο Τόνι Μπένετ να βγάλουν μαζί (τις επόμενες ημέρες κυκλοφορεί) έναν τζαζ δίσκο. Διαθέτει και ψυχή η Lady Gaga, τσαγανό – αν σας πω πως το περίμενα, θα λέω ψέματα.
Ομως δεν ξέρει να χορεύει. Το θέαμα για συναυλίες τέτοιου επιπέδου ήταν ανύπαρκτο, σαν σχολική γιορτή, η μπάντα της και το team της συνολικά (χορευτές, χορεύτριες) ήταν μέτρια, μετριότατα. Κάθε σύγκριση με Μαντόνα, Σακίρα, Μπιγιονσέ και άλλες αντίστοιχες, είναι καταλυτική. Εις βάρος της Lady, φυσικά. Αλλά είναι και άδικη τέτοια σύγκριση στην τελική. Είναι μια διαφορετικού στιλ καλλιτέχνις η… δικιά μας. Χώρια την επικοινωνία που είχε με τον κόσμο. Λες κι έπαιζε σε ένα μικρό club, σαν να κοίταζε στα μάτια τους θεατές.
«Ελληνες, είμαστε περήφανοι για την πατρίδα σας. Ηθελα πολύ να έρθω, έχετε μια από τις πιο όμορφες χώρες του κόσμου, μια χώρα δημιουργίας και έμπνευσης εδώ και χιλιάδες χρόνια», άρχισε να μας πλέκει από σκηνής το εγκώμιο, όπως κάνουν όλοι φυσικά, δεν πρωτοτύπησε. «Αφού επιβίωσε η Ακρόπολη και ο Παρθενώνας, τότε μπορείτε κι εσείς», συνέχισε, ενώ ντύθηκε και με μία ελληνική σημαία που της πέταξε κάποιος από το κοινό. Μας είπε για τα παιδικά της χρόνια, που δούλεψε σε ελληνικό εστιατόριο στην Αστόρια, ενώ διάβασε συγκινημένη κι ένα γράμμα που της έδωσε κάποιος νεαρός οπαδός της από το κοινό. Είχε πέσει θύμα bullying. «Το ίδιο είχα υποστεί κι εγώ σε μικρή ηλικία», είπε και κάλεσε τον μικρό στα παρασκήνια μετά τη συναυλία. Εννοείται πως αφιέρωσε κι ένα κομμάτι στους Ελληνες γκέι, αυτό έλειπε δα, τι gay icon θα ήταν.
Δύο ώρες κράτησε η συναυλία, η παραγωγή ήταν άψογη από κάθε άποψη, ο ήχος τέλειος και δυνατός, όλα τα μεγάλα της τραγούδια ακούστηκαν (δεν είναι και πολλά): «Just Dance», «Do What U Want», «Judas», «Poker Face», «Applause», «Alejantro» και φυσικά, μακράν το καλύτερο όλων, εκείνο που ξεσήκωσε το στάδιο, το «Βad Romance». Το κοινό, πιτσιρικαρία ως επί το πλείστον, με πρόσωπα βαμμένα στα… χρώματα του πολέμου. Ημουν μπροστά-μπροστά και ήταν απολαυστικά τα παιδιά που τραγουδούσαν όλους τους στίχους, τα έζησα από κοντά. Γλίτωσα έτσι και από κάτι σελέμπριτι της συμφοράς, που είδα μετά στην τηλεόραση να προσέρχονται στο στάδιο και να φωτογραφίζονται αυτάρεσκα. Gaga χωρίς το lady…
