Της Ματούλας Κουστένη

 

^[1]Στις 26 Μαΐου μπορεί να συμπλήρωσε τα 50, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ο Λένι Κράβιτς έχει αποφασίσει να βγάλει από τη ζωή του τις στραφταλιζέ αλυσίδες και τα κοσμήματα, τα κολλητά παντελόνια, τα όλο υποσχέσεις ανοιχτά πουκάμισα, τα σέξι υπονοούμενα που ξεκινούν από το βλέμμα και καταλήγουν στους στίχους των τραγουδιών.

 

Γεννημένος να ροκάρει, επέστρεψε με ένα ολοκαίνουργιο άλμπουμ, που επιτέλους μας θυμίζει πως, παρά τα διαλείμματα και τις «απιστίες» του με την υποκριτική (από το «Hunger Games» μέχρι τον «Μπάτλερ»), το τραγούδι είναι ο αξεπέραστος έρωτάς του. Κι ας έχει προσπαθήσει ακόμα και με σχετικό τατού να μας πείσει ότι «My heart belongs to Jesus Christ» (Η καρδιά μου ανήκει στον Ιησού Χριστό).

 

Το νέο άλμπουμ του κυκλοφόρησε προχθές (Roxie Records/ Kobalt Label Services) με τίτλο «Strut». Είναι ο δέκατος στούντιο δίσκος του και αποδεικνύει περίτρανα πως ο φοβερός Νεοϋορκέζος ξέρει να φτιάχνει έναν αυθεντικό ροκ εν ρολ δίσκο με έντονους ρυθμούς, που από την αρχή ώς το τέλος εξερευνά την επιθυμία σε όλες τις μορφές της: από την πιο σαρκική μέχρι την πιο πνευματική. Ή πολύ απλά, όπως λέει και ο τίτλος «Strut», έχει κάθε λόγο να κορδώνεται. Βεβαίως, φρόντισε να δώσει στον τίτλο και το κοινωνικοπολιτικό του περιεχόμενο.

 

«Χρησιμοποιώ αυτή τη λέξη για να τονίσω πόσο υπερήφανοι πρέπει να νιώθουμε όλοι, ανεξαρτήτως του ποιοι είμαστε. Ολοι είμαστε διαφορετικοί. Είμαστε όλοι φρικιά κάποιου είδους», είπε πρόσφατα σε συνέντευξή του στην Ηuffington Ρost. «Και μπορεί σε κάποιους να μη φαίνεται κανονικό όλο αυτό το πράγμα, αλλά πρόκειται για την ομορφιά της ζωής. Αποδεχτείτε αυτό που είστε, πάρτε αγκαλιά τον εαυτό σας και περπατήστε υπερήφανοι. Είναι από τα πιο υγιή πράγματα που μπορείτε να κάνετε. Δείτε το και σαν μια διαδικασία μεγάλης αλλαγής στη ζωή σας. Ολοι περνάμε από φάσεις: αλλάζουμε, μαθαίνουμε, μεγαλώνουμε. Κι επιτέλους κάποιες φορές νιώθουμε και άνετα με τον εαυτό μας».

 

Οπως μας έχει συνηθίσει (και παρ' ότι έχει να βγάλει άλμπουμ από το «Black and White America» του 2011), έτσι και αυτή τη φορά ο Kράβιτς έπαιξε κιθάρα (με τον γνωστό εξαίρετο τρόπο του), μπάσο, πλήκτρα, ντραμς και κρουστά, ενώ υπέγραψε παραγωγή και ενορχήστρωση. «Ο δίσκος με επανέφερε σ' αυτά που αγαπώ πραγματικά στη μουσική», λέει. «Επέστρεψα στα συναισθήματα που ένιωθα στο Γυμνάσιο. Είναι ένας πραγματικά ροκ εν ρολ δίσκος: ευθύς, έχει ψυχή, γρήγορους ρυθμούς». Βεβαίως για τη μίξη του «Strut» επιστράτευσε τον θρυλικό Bob Clearmountain, που στις περγαμηνές του έχει συνεργασίες με τον Ντέιβιντ Μπάουι, τους Rolling Stones, τον Μπρους Σπρίνγκστιν.

 

Ενα μήνα μετά την κυκλοφορία του άλμπουμ του ξεκινάει παγκόσμια περιοδεία. Είναι να ζηλεύει κανείς όσους ακούσουν ζωντανά τα νέα κομμάτια γιατί μερικά προσφέρονται για πολύ σόου στη σκηνή. Το καταλαβαίνεις από την πρώτη κιόλας ακρόαση. Αλλωστε οι διαθέσεις του Κράβιτς φαίνονται με το «καλημέρα». Καθότι μπορεί να «πειράζει» εύστοχα το κομμάτι «Ooo Baby Baby» του Σμόκι Ρόμπινσον και των The Miracles κλείνοντας το μάτι στην ιστορική Motown, μπορεί να έχει γράψει κομμάτια όπως τα «The Chamber», «Dirty White Boots», «The Pleasure and the Pain», «She’s a Beast», «I’m a Believer», «Happy Birthday», «I Never Want To Let You Down», αλλά όλα ξεκινούν από το «Sex», που είναι το πρώτο τραγούδι του δίσκου.

 

Θα μας επιτρέψει, πάντως, να έχουμε ήδη ξεχωρίσει κάποια άλλα: όπως το ερωτικό «Frankestein» με τις φοβερές κιθάρες, τα γυναικεία φωνητικά και τα πνευστά, αλλά και το «New York City» όπου η αγάπη για την πόλη του μπερδεύεται με τον έρωτα και προκύπτει ένα κομμάτι που εκφράζει όσους αποζητάμε τη Νέα Υόρκη διαρκώς. «Broadway lights and taxi cabs/ Everybody’s moving fast/ Uptown, downtown, what’s your thing?/ She can take what she can bring/ She gave me a life/ Came up through the inner city/ She raised me up and taught me to fight, yeah/ She opened my mind»…