Του Πέτρου Θ. Πιζάνια*
«Γέλα παλιάτσο, πλάνεψε το κοινό», πλάι στον μπουφόνο. Οπως οι παλιάτσοι και οι κλόουν ντύνονται και μακιγιάρονται ώστε να μη μένει καμία αμφιβολία στο κοινό για όσα θέλουν να διαδραματίσουν στη σκηνή, έτσι και πολλοί, υπερβολικά πολλοί καθηγητές Πανεπιστημίων, ιδίως οικονομολόγοι και εκείνο το άλλο, ακαθόριστο «πολιτικοί επιστήμονες», επιδίωξαν σε όλη την Ευρώπη να πλανέψουν το κοινό ότι η δημοσιονομική ευσέβεια και τα κέρδη των τραπεζιτών είναι το παν για τους πολίτες, τις κοινωνίες και τα κράτη. Στις τηλεοράσεις, στα ραδιόφωνα και στις εφημερίδες, σε κέντρα μελετών τραπεζών και ινστιτούτων χρηματοδοτούμενων από χρηματοπιστωτικά κέντρα, στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή και τις υπηρεσίες της, δέχονται στημένες ερωτήσεις από δημοσιογράφους σε ρόλους μπουφόνων (στο πνεύμα ύψωσέ μου να καρφώσω). Και απαντούν στερεοτυπικά -σαν αγχωμένοι από την πίεση της γραβάτας και του στενού κολάρου- πως όλοι πρέπει να υποταχθούμε στη μία και μοναδική οικονομική σκέψη, στη φωνή των σύγχρονων θεών τραπεζιτών και στον ευσεβιστή ιεροκήρυκά τους, τον κ. Σόιμπλε. Σε αρκετές ευρωπαϊκές χώρες, αρχικά στη Γαλλία, ορισμένοι δημοσιογράφοι που δεν θέλανε να παριστάνουν τους μπουφόνους και ας έχαναν πολλά οικονομικά οφέλη, άρχισαν κάποια στιγμή να παρουσιάζουν και τις υπόλοιπες δραστηριότητες των καθηγητών συνομιλητών τους. Και έτσι, προέκυψε ότι σχεδόν όλοι οι καθηγητές που προπαγάνδιζαν στα ΜΜΕ τη νεοφιλελεύθερη ορθοδοξία, ήταν ταυτοχρόνως μέλη σε αρκετά διοικητικά συμβούλια τραπεζών και άλλων μεγάλων επιχειρήσεων. Δηλαδή, υπό το ένδυμα του απροκατάληπτου ακαδημαϊκού επιστήμονα, προπαγάνδιζαν τα προσωπικά τους συμφέροντα και εκείνα των αφεντικών τους. Από εκεί και το προσωνύμιο παλιάτσοι.
Στα ελληνικά πράγματα θα πρέπει να τους αποκαλούμε ορθότερα χατζηαβάτες, επειδή είναι ακριβέστερο ως προς το δημόσιο ποιόν εκείνων τους οποίους ονομάζει. Μάλιστα στην Ελλάδα οι πασοκονεοδημοκράτες ανύψωσαν στο αξίωμα του υπουργού ορισμένους καθηγητές του είδους. Ετσι, ο κ. Στουρνάρας, ο οποίος ως επικεφαλής του ΙΟΒΕ διηύθυνε δύο από τις καλύτερες μελέτες για την παραοικονομία, μόλις έγινε υπουργός ξέχασε και την ύπαρξή τους μαζί με όλες τις λίστες φοροφυγάδων, το λαθρεμπόριο καυσίμων κ.ά. Ο νυν κ. Χαρδούβελης, αν και υπουργός, παρουσίασε κοστολόγηση του οικονομικού προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή της αξιωματικής αντιπολίτευσης, κάτι το οποίο είναι από μόνο του ατόπημα. Πόσο μάλλον που η κοστολόγηση του κ. υπουργού έγινε στη λογική ρίξε μερικά μηδενικά παραπάνω να έχουνε να προπαγανδίζουν οι μπουφόνοι (ή μαντρόσκυλα) δημοσιογράφοι των καναλιών και των ραδιοφώνων της συστημικής κλοπής δημόσιου χρήματος και του πολιτιστικού εκμαυλισμού πολιτών. Πολύ φτηνό, κ. Χαρδούβελη.
Φτάνοντας στις ταπεινές κλίμακες του είδους που συζητάμε, συναντάμε έναν άλλο καθηγητή, τον κ. Θανάση Διαμαντόπουλο, πολιτικό επιστήμονα. Θα παρακάμψω την αντινομία των όρων, πηγαίνοντας κατευθείαν στο σημείωμά του σε αυτή την καλή εφημερίδα με τίτλο «Ο ηδονισμός της αυτοκαταστροφής» (16 Σεπτεμβρίου 2014, σελίδα 8). Ο συντάκτης και καθηγητής (ταυτοχρόνως scribe της βιογραφίας του κ. Κ. Μητσοτάκη υπό την επίβλεψη του ίδιου και του κ. Παλαιοκρασσά) πνέει μένεα εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ και του προγράμματός του. Το πρόβλημα δεν είναι η αντίθεσή του με το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ο ηδονισμός της σάχλας που αποπνέει το κείμενο. Τι συνονθύλευμα βάναυσης απλοϊκότητας για το Λαϊκό Μέτωπο στη Γαλλία το 1936 και την κυβέρνηση της Αριστεράς το 1981 στην ίδια χώρα, και το ΠΑΣΟΚ του Α. Παπανδρέου βεβαίως. Ολοι απέτυχαν, σύμφωνα με τον κ. Διαμαντόπουλο, επειδή επένδυσαν στο κοινωνικό κράτος. Ετσι, κατά τον καθηγητή αλλά και πολιτικό επιστήμονα, θα αποτύχει και ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, αν δεν έχει ήδη αποτύχει, και στην αποτυχία του συμβάλλουν ο κ. Πολύδωρας και ο κ. Παπουτσής (sic). Δεν αντιλήφθηκα αν πρόκειται για κείμενο ηδονισμού της ασυναρτησίας ή ηδονής στεγνής. Πάντως προσθέτει δύο υστερόγραφα, το πρώτο περαιτέρω άσχετο, όπως γράφει ο ίδιος, και το δεύτερο προς επίδειξη υψηλής τηλεοπτικο-ποδοσφαιρικής υποκουλτούρας.
Ας αφήσουμε τον κ. Διαμαντόπουλο στην αυτοεκπληρούμενη ηδονή του. Τι μπορεί να μην καταλαβαίνει κάποιος, πόσο μάλλον καθηγητής οποιουδήποτε επιστημονικού κλάδου, από τα ακόλουθα: Τι σημαίνει σε συνολικό πληθυσμό 11 εκατομμυρίων, το 1,5 εκατομμύριο και πλέον να είναι άνεργοι και μόνο το 10% να εισπράττει επίδομα∙ οι 400.000 να διαβιούν σε συνθήκες σχεδόν πλήρους ένδειας∙ 300.000 νοικοκυριά να ζουν χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα και ορισμένα χωρίς νερό∙ οι αυτοκτονίες να αυξάνονται κατακόρυφα∙ οι μισοί από τους εργαζόμενους να είναι απλήρωτοι για πάνω από τρεις μήνες και ο μέσος επίσημος βασικός μισθός στον ιδιωτικό τομέα να ορίζεται σε επίπεδο το οποίο βρίσκεται κάτω από το καθορισμένο όριο της φτώχειας. Και πάνω από όλους αυτούς τους ανθρώπους μια κυβέρνηση μαζί με μια οικονομική ελίτ, σε συμμαχία με ξένες εταιρείες και υπό την επίβλεψη της γερμανικής κυβέρνησης, να κουρσεύουν οτιδήποτε μπορούν από τον δημόσιο πλούτο αλλά και το ιδιωτικό εισόδημα των μέσων και αδύναμων κοινωνικών στρωμάτων. Παλιάτσοι, λοιπόν, ή χατζηαβάτες ας τελαλούν από τα ΜΜΕ το ποιηματάκι της δημοσιονομικής ευσέβειας. Οι κουβέντες τους δεν μπορούν να κρύψουν πως το κοινωνικό πρόβλημα στην Ελλάδα είναι εκρηκτικό και εκδηλώνεται ως ανθρωπιστική κρίση που απαιτεί άμεση αντιμετώπιση.
…………………………………………………………………………………………………………………
* Τ. καθηγητής Νεότερης Ελληνικής Ιστορίας, Ιόνιο Πανεπιστήμιο
