14/02/13 ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ

Ερωτική λογοτεχνία

      Pin It

Yποσημειώσεις

 

Του Γιώργου Σταματόπουλου

 

Το ιστορικό μυθιστόρημα εγκυμονεί κινδύνους όταν ο συγγραφέας δεν δώσει προσοχή στην Ιστορία, στην αύρα και τη γλώσσα της, στην κοινωνία, την πολιτική, τη θεολογία της. Ειδικώς όταν το μυθιστόρημα είναι ερωτικό. Ποιες λέξεις βγαίνουν από την ψυχή-στόμα των εραστών; Ποιες οι κινήσεις τους; Ποια η ελευθερία τους;

 

Δύσκολο να αποτυπωθούν στο χαρτί, όταν λείπει η γνώση της εικόνας, μέγας ο φόβος να ολισθήσει ο συγγραφέας σε ευτράπελες περιγραφές, που ούτε την ιστορία δικαιώνουν, ούτε τον μύθο τους, ούτε τη λογοτεχνία.

 

Η συνάδελφος Σόνια Ζαχαράτου προφανώς είχε υπ' όψιν της όλους αυτούς τους σκοπέλους προτού καταπιαστεί με τη συγγραφή του βιβλίου της «Τα νερά στα μάτια σου» (εκδόσεις Τόπος) και τους ξεπέρασε με ευκολία.

 

Πολύ προσεκτικά ανατρέχει στις πηγές και με βάση αυτές πλάθει τους χαρακτήρες της. Και τι χαρακτήρες! Τι θέμα! Τι τόλμη! Γυναίκα αυτή καταπιάνεται με τον έρωτα δύο αντρών που άφησε εποχή και ενέπνευσε πολλούς συγγραφείς και ζωγράφους, του Ρωμαίου αυτοκράτορα Αδριανού με τον νεαρό Αντίνοο. Ο έρωτας είναι θνησιγενής, αλλά πολλά απροσδόκητα κομίζει στους ερωτευμένους, τέτοια που ούτε να τα φανταστούν μπορούν όσοι δεν λαβώθηκαν από δαύτον.

 

Η συγγραφέας παρακολουθεί τα ταξίδια του αυτοκράτορα, τη γνωριμία του με τον νεαρό επαρχιώτη, στη Βιθυνία, την αρχαία Ρώμη, την αρχαία Αθήνα, Ελευσίνα, Αίγυπτο, στις ερήμους και στα νερά της Μεσογείου και του Νείλου.

 

Στις σελίδες παρελαύνουν μεγαλοπρεπώς η εξομολόγηση, οι λέξεις του πάθους περισσότερο και όχι το ερωτικό σμίξιμο. Σαν μια ομολογία ενοχικής απελευθέρωσης ή απελευθερωτικής ενοχής μήπως;

 

Μιλάει ο Αντίνοος: «Ματαίως προσπαθούσα να επανακτήσω τις εκθαμβωτικές αισθήσεις. Στυφή γεύση απογοήτευσης είχε πάρει τη θέση τους, γι' αυτό με ανυπομονησία περίμενα τις σπάνιες φορές που θα μου επιτρεπόταν να είμαι, έστω και για λίγο μόνος. Να μείνω μόνος! Ολομόναχος! Για ν' ανασυντάξω τη σκέψη μου, να συναρμολογήσω τα κομμάτια μου~ μόνος~ για να ορίσω τον εαυτό μου».

 

Βούτηξε στα βαθιά η συγγραφέας, αλλά βρήκε τη δύναμη και κολύμπησε. Και άντεξε, παρά το τολμηρόν του θέματός της. Προφανώς μιλάει η ίδια για την εξομολόγηση του έρωτα, την υποταγή του, τη σκληράδα του, το αλάφιασμά του, τον πόνο του, τη μοναξιά του (!) ακόμη. Ορκοι και δάκρυα διάχυτα, άρνηση του θανάτου αλλά και επιθυμία να χαθεί το σώμα και η μνήμη στην πεζότητα. Τρέμουλα και φόβος, εγκλήματα και κεραυνοί, όλα υπακούουν στη γραφίδα που θέλει να ξεσπάσει, να μιλήσει~ να μιλήσει την κραυγή, εάν αυτό είναι δυνατόν~ την κραυγή της παράλυσης μελών και νου και ψυχής. Αγγίγματα, ανάσες, ταχυπαλμίες, η αιωνιότητα που υποφέρει, που σπαρταρά, αλλά μένει πάντα. Νερά στα μάτια, αναγέννηση, ισορροπία. Λογοτεχνία.

 

[email protected]

Scroll to top