Με τον Τζακ Λόουντεν, που ερμηνευει τον Ορέστη
Φωτ. Tristram Kenton
Χθες βράδυ, στη σκηνή του Old Vic, η Κριστίν Σκοτ Τόμας πραγματοποίησε ένα όνειρο που έθρεφε μέσα της επί δεκαέξι ολόκληρα χρόνια. Να παίξει την «Ηλέκτρα» του Σοφοκλή. Εκανε την πρεμιέρα της η πολυαναμενόμενη παράσταση του Ιαν Ρίκσον. Η 54χρονη ηθοποιός, που έχει κάνει εντυπωσιακή στροφή στο θέατρο, υποστηρίζει ότι αφορμή για όλα αυτά υπήρξε η τραγική ηρωίδα. Το 1998, ενώ είχε μόλις τελειώσει τα γυρίσματα του «Γητευτή των αλόγων», όπου πρωταγωνιστούσε στο πλευρό του Ρόμπερτ Ρέντφορντ, είδε στο Μπρόντγουεϊ τη σπουδαία Ζόι Γουαναμέικερ να παίζει «Ηλέκτρα». Τότε ήταν που αποφάσισε να δώσει τέρμα στην κινηματογραφική της καριέρα.
«Ενιωθα πολύ κουρασμένη και απογοητευμένη από τις ταινίες», εξομολογήθηκε πριν από λίγες μέρες σε συνέντευξή της στην «Τέλεγκραφ». «Και η “Ηλέκτρα” ήταν τόσο γεμάτη σημασία για τη ζωή μου, για τη σχέση μου με τον κόσμο. Αρχισα να κλαίω και το ίδιο έκαναν όλοι γύρω μου, άνδρες και γυναίκες. Ενιωσα ξαφνικά τον διακαή πόθο να επικοινωνήσω κι εγώ με μεγάλες ιδέες, να χειριστώ αποτρόπαιες συγκινήσεις και όχι να κυκλοφορώ με ένα φλιτζάνι τσαγιού στο χέρι, όπως έκαναν πολλοί χαρακτήρες μου στη μεγάλη οθόνη. Είχα φτάσει στο σημείο που αν αναγκαζόμουν να περπατήσω πάλι σε ένα πλατό με μια τάρτα φρούτου στο χέρι θα άρχιζα να ουρλιάζω. Βλέποντας τη Ζόι, σκέφτηκα, αχά, αυτό θα κάνω κι εγώ».
Αργησε, βέβαια, να παίξει την «Ηλέκτρα». Μεσολάβησαν σπουδαίες θεατρικές ερμηνείες σε έργα ρεπερτορίου, όλα στο Λονδίνο, τρία από αυτά με σκηνοθέτη τον Ιαν Ρίκσον, πρώην καλλιτεχνικό διευθυντή τού Royal Court: «Γλάρος» του Τσέχοφ (η Αρκάντινα της χάρισε ένα βραβείο Ολίβιε), «Προδοσία» και «Παλιοί καιροί» του Πίντερ. Χωρίς, άλλωστε, τον Ρίκσον δηλώνει ότι δεν θα τολμούσε να αναμετρηθεί με την «Ηλέκτρα». «Εάν δεν είχε πει “ναι”, δεν θα είχα προχωρήσει. Μια τραγωδία είναι σκληρό πράγμα -σωματικά, συναισθηματικά, πνευματικά. Χρειάζεσαι δίπλα σου συμπαραστάτες. Η συνεργασία μας τόσα χρόνια βασίστηκε στην ικανότητά μας να παίρνουμε ρίσκα», λέει η ηθοποιός.
Οσο για τον Ρίκσον, τα είχε τα προβληματάκια του: «Πριν μου προτείνει η Κριστίν την “Ηλέκτρα” φοβόμουν πολύ την αρχαία τραγωδία» παραδέχεται. «Αλλά ήταν τόσο παθιασμένη, που διάβασα μαζί της το έργο και ανακάλυψα τη δύναμη και τον μαγνητισμό του».
Ταξίδεψαν, μάλιστα, οι δυο τους στις Μυκήνες, για να πάρουν μια αίσθηση των χώρων όπου εκτυλίσσεται η «Ηλέκτρα», μίλησαν με κλασικούς φιλολόγους, ακόμα και με μια ψυχοθεραπεύτρια. Η τελευταία τούς ανέλυσε την ψυχολογία της κόρης του Αγαμέμνονα, που βάφτισε και το σύνδρομο της κόρης που ερωτεύεται τον πατέρα της, γυναικείο ανάλογο του οιδιπόδειου.
H παράσταση, που ανεβαίνει στην κυκλική, αμφιθεατρική εκδοχή του Old Vic, είναι βέβαια πιο σύνθετη. «Στην αρχή λες, “α, ναι, είναι ένα κορίτσι που θέλει να εκδικηθεί τη μητέρα του”. Και μετά ανακαλύπτεις ότι το έργο είναι για πολύ περισσότερα πράγματα», λέει η Κριστίν Σκοτ Τόμας. «Για τους νέους που προσπαθούν να ξεφορτωθούν την εξουσία των ηλικιωμένων, για τον θάνατο, για το πόσο δύσκολο είναι να είσαι γυναίκα σε μια ανδρική κοινωνία. Σε όλη τη διάρκεια των προβών είχα εφιάλτες με δολοφονίες».
Επιμ. Β.Γεωργ.
