Της Αλλοπάρ*
Η αποθήκη μας, εδώ στον Μαραθώνα, έχει γίνει «μπάτε σκύλοι, αλέστε» ή μάλλον Κέντρο Διερχομένων. Ο,τι ζώο υπάρχει στην περιοχή θεωρεί υποχρέωσή του να την επισκεφτεί και, αν τη βρει βολική, αράζει κιόλας σ' αυτήν! Οταν την έφτιαξε ο δικός μου, είχε στον νου του ότι θα είχαμε εμείς, οι σκύλοι της αγέλης μας, ένα ζεστό χώρο για τα κρύα του χειμώνα, αλλά και έναν χώρο για τα ξύλα του τζακιού και τα διάφορα εργαλεία. Ποτέ του δεν φαντάστηκε τι θα γινόταν.
Πρώτες πρώτες ήρθαν οι αράχνες. Επιθεώρησαν τον χώρο, τους άρεσε και εγκαταστάθηκαν. Το τι «δίχτυα» φτιάχνουν δεν λέγεται. Πάνω στη σύγχυση, πλάκωσαν κι οι σφήκες, που έχτισαν και φωλιές από χώμα. Ακολούθησαν τα πουλιά, που βολεύτηκαν στις τρύπες των κεραμιδιών. Τα αυγά τους προσέλκυσαν τα φιδάκια, που δεν αφήνουν τέτοιους μεζέδες. Πλάκωσε -μια φορά- κι ένα κουνάβι, που το βρήκα κρυμμένο μέσα στα ξύλα του τζακιού, οπότε ήρθε κι έδεσε το πράγμα.
Το κλου, όμως, ήταν τα ποντίκια! Μιλάμε για καλοθρεμμένα ζώα, μήκους 10-15 εκατοστών (χωρίς την ουρά) που κάθε καλοκαίρι, κατά τον Ιούλιο, αριβάρουν, κάνουν οικογένεια και τον Οκτώβριο εξαφανίζονται. Καθώς δεν μπορεί να σκορπίσει ποντικοφάρμακα -μην τα φάμε εμείς- ο δικός μας πήρε θειάφι και το έκαψε μέσα στην αποθήκη. Και πήγε να πεθάνει! Ναι μεν οι πόντικες εξαφανίστηκαν, αλλά χρειάστηκε να περάσουν δύο μήνες για να ξαναμπούμε, εμείς και αυτός, στην αποθήκη. Από τότε αρκείται να τους παρακολουθεί, ελπίζοντας ότι κάποια στιγμή θα φύγουν.
Τον χειμώνα, πάντως, η αποθήκη είναι για μας θησαυρός. Αν και η πόρτα της είναι πάντα μισάνοιχτη -για να μπαινοβγαίνουμε-, βρίσκουμε όλοι μας κάποιες ωραίες γωνιές, πατσαβουριάζουμε τα παλιά χαλιά που μας στρώνει ο δικός μας και… πέρα βρέχει! Τουλάχιστον έτσι, βασιλικά, περνάγαμε μέχρι τώρα η Κάρμεν κι εγώ. Φέτος, πρώτος χειμώνας με τον Σούρτα και τον πανάθλιο Ταρζάν στον κήπο μας, να δούμε πώς θα πάει το πράγμα. Ελπίζω να μην πέσει το ξύλο της αρκούδας για μια ζεστή γωνιά.
*Η Αλλοπάρ είναι σκύλα, πανέμορφη, αριστοκράτισσα (Εγγλέζα σετερίνα) και κροτοφοβική. Οποτε βροντάει και ρίχνει κεραυνό, αρχίζει και τρέχει κλαίγοντας στον κήπο, βρέχει-δεν βρέχει. Το θέμα είναι αν θα βρίσκει τη θέση της όταν γυρίζει στην αποθήκη ή θα έχουμε καβγάδες.
