06/10/14 ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ

«Η καρδιά του σκύλου»

Ομολογώ -αν και δεν με τιμά- ότι δεν γνώριζα τον συγγραφέα Κώστα Μαυρουδή και το έργο του. Τον γνώρισα τυχαία: Σε μια εξόρμησή της στα βιβλιοπωλεία, η γυναίκα μου αγόρασε ένα βιβλίο και για μένα - λεγόταν «Η αθανασία των σκύλων», του Κ. Μαυρουδή, εκδόσεις Πόλις. «Θα σου αρέσει», μου είπε με σιγουριά. Και έπεσε μέσα. Πρόκειται για 70.
      Pin It

«Δεν υπάρχει αμφιβολία, το ποίημα του Ζαν Ρισπέν (1849-1926) “Η καρδιά της μάνας” είχε ασκήσει τόση ενοχική γοητεία σε προηγούμενες γενιές, που, ανεξάρτητα από το επίπεδο και την καλλιέργεια του αναγνώστη, κυκλοφορούσε οριζοντίως και καθέτως παντού. Εχω στη μνήμη μου απαγγελίες που άκουσα από παντοπώλες, ιερείς και δασκάλους. Ο θείος μου, που ζούσε στη Βραζιλία, μας το απήγγειλε ένα βράδυ –με συγκίνηση που δεν κρυβόταν– στα πορτογαλικά. Η ιστορία είναι γνωστή. Μια όμορφη Τσιγγάνα θα χάριζε το φιλί της στο μοναχοπαίδι που την ερωτεύτηκε, αν έφερνε την καρδιά της μάνας του για το σκυλί της. Ο γιος την ξερίζωσε, αλλά καθώς έτρεχε να τη μεταφέρει σκόνταψε κι έπεσε στον δρόμο. Και τότε, ανήσυχη, η μητρική καρδιά ρώτησε: «Χτύπησες, παιδί μου;». Η επιρροή του ποιήματος ήταν τόση, που εμφανίστηκαν πλήθος από ιστορίες σχετικές με την ανιδιοτελή αφοσίωση και την ανεξάλειπτη αγάπη. Θυμάμαι, για παράδειγμα, τη γιαγιά μου, μιαν ευαίσθητη γυναίκα που, αφότου έμεινε χήρα, διοχέτευσε τα αισθήματά της στα πουλιά και τους σκύλους, να μου διαβάζει την ιστορία του Μουσταφά: ο Ρομπέρ, εργάτης απ’ τη Χάβρη, βρήκε στον δρόμο, νύχτα, έναν μικρόσωμο, βαριά πληγωμένο σκύλο, τον Μουσταφά. Αν και μεθυσμένος, τον συμπόνεσε και τον πήρε στο σπίτι, τον φρόντισε για λίγο κι αμέσως έπεσε στο πάτωμα να κοιμηθεί. Ξυπνώντας παραξενεύτηκε για το άγνωστο ζώο και θέλησε να το διώξει, αλλά ο μοναχικός σκύλος έδειξε τόσο τρυφερά την επιθυμία να μείνει, που ο Ρομπέρ δεν μπόρεσε να αρνηθεί. Πέρασαν, είπε η γιαγιά, δύο ολόκληρα χρόνια συντροφικά και ωραία, όταν ο Μουσταφά αρρώστησε σοβαρά. Ενα φθινοπωρινό βράδυ, ο Ρομπέρ που δεν ήθελε να τον βλέπει να υποφέρει, αλλά και δεν μπορούσε να τον σκοτώσει, τον πήρε και πήγαν στη θάλασσα. Του έδεσε μια βαριά πέτρα στον λαιμό και ο άρρωστος σκύλος χάθηκε στα βαθιά νερά. Μαζί χάθηκε και ο σκούφος του Ρομπέρ, που ο δυνατός αέρας τον παρέσυρε απ’ το κεφάλι του. Γύρισε στο σπίτι πικραμένος, περισσότερο είναι η αλήθεια για τον σκούφο –κειμήλιο κεντημένο με τα αρχικά του από αγαπημένο χέρι– παρά για τον άρρωστο σκύλο. Επεσε να κοιμηθεί και ξύπνησε μετά από ώρες, από ένα επίμονο ξύσιμο στην πόρτα. Αιφνιδιασμένος –είπε δακρυσμένη η γιαγιά–, είδε τον Μουσταφά με το σχοινί στον λαιμό του (η πέτρα είχε φύγει) να κρατά στο στόμα τον βρεγμένο σκούφο. Ο Ρομπέρ, ακούγοντας τα αναφιλητά μας και βλέποντας πως η γιαγιά δεν μπορούσε πια να διαβάσει, πήρε δακρυσμένος τον σκούφο. Εγνεψε στον Μουσταφά να μπει, αλλά εκείνος, χωρίς δύναμη πια, ξάπλωσε και έκλεισε τα μάτια. Ηταν αληθινή η ιστορία; Ηταν μια παραλλαγή της «Μητρικής καρδιάς»; Σύντομο μελόδραμα για τις απλοϊκές αναγνώστριες του Θησαυρού; Δεν ξέρω, ούτε μπορώ να υποθέσω. Αν κρίνω απ’ την ενοχή που μεταφέρω σταθερά («αίσθημα αυτομεμψίας» το λέει η επιστήμη της ψυχής), έχω αφήσει σίγουρα κι εγώ ανεξόφλητα χρέη, αδιαφόρησα για κρίσιμα καθήκοντα, δεν αποκλείεται, ακόμα, να έχω βοηθήσει στο δέσιμο μιας βαριάς πέτρας. Κοιτάζω τα χέρια μου. Κρατώ έναν μουσκεμένο σκούφο με τα αρχικά του Ρομπέρ».

 

………………………………………….

 

ΚΩΣΤΑΣ ΜΑΥΡΟΥΔΗΣΟ Κώστας Μαυρουδής γεννήθηκε στην Τήνο το 1948 και σπούδασε Νομικά στην Αθήνα. Από το 1973 και μετά έχει εκδώσει ποιητικές συλλογές, πεζόμορφα κείμενα αφοριστικού στοχασμού (αντιγράφω από το «αυτί» του βιβλίου), ταξιδιωτικές εντυπώσεις και συλλογές άρθρων και σχολίων του που δημοσιεύτηκαν σε εφημερίδες και περιοδικά. Από το 1978 εκδίδει το λογοτεχνικό περιοδικό «Το Δέντρο».

 

Scroll to top