Φωτογραφίζει και σχολιάζει ο Τάσος Κωστόπουλος
Με κραυγές φρίκης υποδέχτηκαν τα ελληνικά ΜΜΕ, έντυπα και ηλεκτρονικά, την είδηση ότι δύο νεαροί Ρώσοι τουρίστες προκάλεσαν φθορές στο μεσαιωνικό τείχος της Ακρόπολης, αθλούμενοι στο άθλημα του «παρκούρ» και αρνούμενοι να συμμορφωθούν στις υποδείξεις του φύλακα. Οσο κι αν η ιερότητα του μνημείου νομιμοποιεί την όποια αγανάκτηση, δεν μπορούμε παρά να επισημάνουμε πως αυτή η τελευταία έρχεται σε κραυγαλέα αντίθεση με το σύστημα αξιών που η μνημονιακή πολιτική επιβάλλει τα τελευταία χρόνια στην ελληνική κοινωνία. Εδώ δεν είναι που ο ξένος τουρίστας και η υπόκλιση σε κάθε καπρίτσιο του έχουν αναγορευθεί σε μείζονα στόχο εθνικής πολιτικής; Και που οι φύλακες των αρχαιοτήτων, μαζί μ’ εκατοντάδες χιλιάδες άλλους μισθωτούς του Δημοσίου, απαξιώνονται καθημερινά από τον επίσημο λόγο σαν «περιττό» φορτίο και η απασχόλησή τους «ελαστικοποιείται» εν ονόματι των απαιτήσεων της αγοράς; Πώς να συμμορφωθούν οι αλλοδαποί «πελάτες» στις όποιες παρατηρήσεις, όταν γνωρίζουν πολύ καλά (κι από την ίδια τους τη χώρα, άλλωστε) πως ο πελάτης έχει πάντα δίκιο απέναντι στον ντόπιο κακοπληρωμένο «απασχολήσιμο»; Τα ίδια και χειρότερα δεν συμβαίνουν πλέον σε κάθε λογής αρχαιολογικούς χώρους και μουσεία της γηραιάς ηπείρου, του περιώνυμου Λούβρου συμπεριλαμβανομένου;
Μπορεί ο ρατσισμός και η ξενοφοβία να ανεβαίνουν, στο στόχαστρό τους βρίσκονται όμως μόνον οι κοινωνικά «άλλοι»: οι απόκληροι, οι πρόσφυγες από πολεμικές ζώνες, οι άνθρωποι που είναι αναγκασμένοι να πουλήσουν την εργατική τους δύναμη για ένα κομμάτι ψωμί. Απέναντι στα σφραγισμένα διαβατήρια και τα γεμάτα πορτοφόλια, ο μέσος Ελληνάρας επιδεικνύει αντίθετα τη μέγιστη δυνατή δουλοπρέπεια, αναδεικνύοντας ακόμη και την ανθρωπιστική κρίση του τόπου του σ’ ένα επιπλέον «χιουμοριστικό», στερεοτυπικό εμπόρευμα (1).
Μια πρώτη, ενστικτώδη απάντηση σ’ αυτή τη βαθιά ταξική και οιονεί αποικιακή λογική δίνουν τα «αντιτουριστικά» αυτοκόλλητα που συναντά κανείς τους τελευταίους μήνες στο κέντρο της Αθήνας (2-3), τις περισσότερες φορές αγρίως παραμορφωμένα από αντιφρονούντες συμπολίτες μας (4). Υπενθυμίζοντας τη δισημία του κυρίαρχου ξενοφοβικού λόγου αλλά και προειδοποιώντας για τις τεκτονικές αλλαγές που προκαλούνται στα έγκατα της ελληνικής κοινωνίας από τη σταδιακή, τραυματική συνειδητοποίηση της δομικής πλέον απαξίωσης του τόπου και των ανθρώπων του στα μάτια του μέσου τουρίστα που «μας λυπάται» και «μας τρέφει»…
…………………………………………..
Η αντίσταση του κόσμου της εργασίας στις αντιλαϊκές κυβερνητικές πολιτικές δεν υπήρξε ποτέ ενιαία: κάθε φορά, ένας ή περισσότεροι κλάδοι επωμίστηκαν το κύριο βάρος μιας παρατεταμένης αναμέτρησης με τη διατεταγμένη ανέχεια, τους κατασταλτικούς μηχανισμούς και τα παπαγαλάκια της εξουσίας, συντηρώντας τη φλόγα της ελπίδας στις στιγμές της άμπωτης κι εγγράφοντας υποθήκες μιας νικηφόρας αντεπίθεσης για λογαριασμό όσων έδειχναν να έχουν μηδίσει. Τον καιρό του Μητσοτάκη ήταν οι «Κολλάδες» και οι «Σταμούλοι» της ΕΑΣ αυτοί που βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή του αγώνα, αδιαφορώντας για τις ύβρεις που δέχονταν (σαν «αντικοινωνικά στοιχεία» ή και οιονεί «τρομοκράτες») όταν παρενοχλούσαν τους απεργοσπάστες, υπερασπίζονταν δυναμικά τα κατειλημμένα αμαξοστάσια και διαπόμπευαν στο κέντρο της Αθήνας όσους συνδικαλιστές τούς είχαν ξεπουλήσει με αντάλλαγμα μισό λεωφορείο. Επί Καραμανλή τζούνιορ την ανάσχεση του «κεντρώου» νεοφιλελευθερισμού ανέλαβαν κυρίως οι εκπαιδευτικοί, από τους πρωτοβάθμιους δασκάλους της ΔΟΕ ίσαμε τους πανεπιστημιακούς τής (τότε) ΠΟΣΔΕΠ. Στους σημερινούς καιρούς των μνημονίων, την τιμή μιας εργατικής τάξης πολλαπλά ηττημένης διασώζουν οι απολυμένες καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών, οι γυναίκες που επιμένουν να μας θυμίζουν ότι τίποτα δεν έχει ακόμη κριθεί, πως η βαρβαρότητα ενός συστήματος που τρέφεται με τις σάρκες των αδυνάμων μπορεί και πρέπει να συντριβεί.
………………………………………….
Τυπικό δείγμα του διάχυτου νεοελληνικού αντισημιτισμού, που επισήμως «δεν υπάρχει». Πλατεία Κλαυθμώνος, φθινόπωρο του 2014. Κάποιος ανώνυμος συμπατριώτης μας αναλαμβάνει να διαφωτίσει τους αδαείς, αποδίδοντας το απόλυτο κακό εκεί που πρέπει: «ναζισμός» δεν είναι η καθομιλούμενη συντομογραφία του γερμανικού όρου «Εθνικοσοσιαλισμός» (Nazionalsozialismus) -κάτι σαν το δικό μας «εθνίκια», δηλαδή- αλλά το πνευματικό προϊόν ενός φανταστικού… Εβραίου· ως περιεχόμενο, η ιδιότυπη αυτή ερμηνεία του ναζισμού ταυτίζεται επιπλέον (ή μάλλον συγχέεται) με τον σιωνισμό, το κίνημα των Ισραηλιτών της διασποράς που απέβλεπε στην οικοδόμηση μιας αποικιακής εθνικής εστίας στην (τότε οθωμανική) Παλαιστίνη. Ο δε Χίτλερ αναγορεύεται απλώς σε -επίσης «Εβραίο»- εφαρμοστή αυτού του σχεδιασμού. Την πιο ενδιαφέρουσα πτυχή τού όλου παραληρήματος αποτελεί πάντως η μεταγενέστερη λογοκριτική παρέμβαση κάποιου περαστικού που, άγνωστο με ποιο ακριβώς σκεπτικό, έκρινε σκόπιμο να απαλείψει από το επίμαχο μήνυμα το όνομα του Αδόλφου και μόνο.
