Επιμέλεια: Χάλεντ Τάχερ, Στέφαν Στόιτσεφ

Η ζωή μου ήταν πολύ δύσκολη όταν ήρθα στην Ελλάδα το 2007. Δεν ήξερα ελληνικά και δεν είχα χαρτιά. Δούλευα σε μια μάντρα. Μια μέρα έκοψα το δάχτυλό μου στον τροχό.

Ο φίλος μου, που δούλευε μαζί μου, με πήγε στο νοσοκομείο. Μου έβαλαν γάζες, μου έδωσαν φάρμακα και μου είπαν να μην ξαναπάω για να το κοιτάξουν διότι δεν είχα χαρτιά και θα έπρεπε να πληρώσω. Από τότε δεν πάω στο νοσοκομείο, και ας έχω τώρα χαρτιά. Παίρνω φάρμακα από το φαρμακείο και περιμένω να γίνω καλά.

Εχω ροζ κάρτα αλλά δεν μπορώ να δουλέψω γιατί δεν μου βγάζουν άδεια εργασίας. Προηγούνται οι Ελληνες και οι Ευρωπαίοι πολίτες να βρουν δουλειά και μετά όλοι οι άλλοι. Δουλεύω περιστασιακά όπου με χρειαστούν. Από την άλλη, δεν μπορούν να με διώξουν διότι είμαι νόμιμος.

Κατάγομαι από το Κασμίρ. Παράτησα το σχολείο πολύ νωρίς, στα 17 μου, και έφυγα. Ο πατέρας μου είναι άρρωστος και έχω δύο ανήλικα αδέρφια. Πήρα δάνειο από την τράπεζα, έστειλε κάποια λεφτά και ο θείος μου που δούλευε εδώ, και ήρθα.

Το 2012 με χτύπησαν στην Πετρούπολη. Περίμενα στη στάση του λεωφορείου μαζί με έναν φίλο μου και μας επιτέθηκαν. Δεν απευθύνθηκα σε κανέναν διότι φοβάμαι. Πήγαμε σπίτι και φρόντισε ο ένας τον άλλο και περιμέναμε να επουλωθούν τα τραύματα.

Φοβάμαι. Δεν ξέρω τη γλώσσα καλά και δεν έχω κανέναν δικό μου -μόνο έναν φίλο που μένουμε μαζί. Δεν το σκέφτομαι να φύγω, διότι χρειάζονται πολλά λεφτά. Στο Κασμίρ άλλωστε έχω πολύ μεγαλύτερα προβλήματα. Γι’ αυτό πρέπει να το παλέψω εδώ, εφόσον έχω την κάρτα. Το μόνο που θέλω είναι να εργαστώ.

Αλί (Πακιστάν)