REUTERS
Το 2006 ο Μπόνο και η παρέα του για να αποφύγουν την υψηλή φορολογία μετέφεραν την εταιρεία που εισπράττει τα δικαιώματά τους από την Ιρλανδία στην Ολλανδία. Οταν οι U2 εμφανίστηκαν το 2011 στο φεστιβάλ του Γκλανστομπέρι κάποιοι τους γιουχάισαν.
Φαντάζεστε, τώρα, τι αντιδράσεις θα προκαλέσει η συνέντευξη που έδωσε πριν από δυο μέρες ο Ιρλανδός τραγουδιστής στον «Observer», στην οποία ούτε λίγο ούτε πολύ αυτός, ο «φιλελεύθερος σοσιαλδημοκράτης», όπως χαρακτηρίζει τον εαυτόν του, και προστάτης των φτωχών και αδικημένων σε όλο τον κόσμο, υπερασπίζεται τις φοροελαφρύνσεις και τα φορολογικά κίνητρα που προσελκύουν στην πατρίδα του, Ιρλανδία, μεγάλες αμερικανικές εταιρείες. Ανάμεσά τους, φυσικά, και την Αpple, που πρόσφατα κυκλοφόρησε δωρεάν σε μισό δισεκατομμύριο χρήστες του iTunes το νέο άλμπουμ των U2 «Songs of Innocence.
Το θέμα για τον Μπόνο δεν θα ήταν τόσο σοβαρό, αν ακριβώς αυτές οι φορολογικές πρακτικές της Ιρλανδίας, και ειδικότερα απέναντι στην Apple (!), δεν ήταν αντικείμενο αυστηρής δικαστικής έρευνας από την Ευρωπαϊκή Ενωση. Θα μπορούσε, δηλαδή, η Ιρλανδία να θεωρηθεί ότι παρανομεί, ο έλεγχος να επεκταθεί και σε άλλες εταιρείες και να κληθεί η χώρα να πληρώσει πρόστιμο πολλών εκατομμυρίων ευρώ.
Μα τι ακριβώς γίνεται εκεί στην Ιρλανδία; Επιτρέπουν σε αμερικανικές εταιρείες, κυρίως από τον τομέα της τεχνολογίας και της φαρμακευτικής, να ελαττώσουν τη φορολογία τους ακόμα περισσότερο με το να μεταφέρουν το φορολογούμενο εισόδημά τους από τη θυγατρική τους στην Ιρλανδία σε μια άλλη, επίσης ιρλανδική, αλλά offshore. Το αποτέλεσμα είναι ότι μεγάλες αμερικανικές εταιρείες εγκαταλείπουν, ας πούμε, τη Μ. Βρετανία και τρέχουν στον ιρλανδικό παράδεισο.
Να, όμως, που την πολιτική αυτή δεν την υπερασπίζονται μόνο ο πρωθυπουργός και ο υπουργός Οικονομικών της Ιρλανδίας, αλλά και ο φρόντμαν των U2. O 54xρονος Μπόνο δήλωσε ότι χωρίς αυτές «η Ιρλανδία δεν θα γνώριζε ποτέ οικονομική άνθηση». «Είμαστε μια μικρή χώρα και πρέπει να είμαστε καινοτόμοι και έξυπνοι. H φορολογική ανταγωνιστικότητα έφερε στη χώρα μας τη μόνη οικονομική ευημερία που γνώρισε ποτέ. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να προσελκύσουμε ξένες εταιρείες. Δεν έχουμε φυσικές πηγές. Αρα πρέπει να γίνουμε ελκυστικοί σε ανθρώπους».
Εχοντας, βέβαια, συνείδηση ότι θα προκαλέσει τους αριστερούς φαν του, ο Μπόνο απευθύνθηκε και σ’ αυτούς. Τους ζήτησε να καταλάβουν ότι «για έναν άνθρωπο, σαν κι αυτόν, που αγωνίστηκε σχεδόν 30 χρόνια να βγάλει τον κόσμο από τη φτώχεια, ήταν πολύ ταπεινωτικό να διαπιστώσει τελικά πόσο μεγάλο ρόλο παίζει το παγκόσμιο εμπόριο. Θα έλεγα ότι αυτή ήταν η μεγαλύτερη αλλαγή μου τα τελευταία δέκα χρόνια. Κατάλαβα ότι το εμπόριο μπορεί να δημιουργήσει ζωή. Και ότι η Ιρλανδία λόγω ακριβώς της φορολογικής πολιτικής κέρδισε περισσότερα νοσοκομεία και δάσκαλους και πυροσβέστες».
Επιμ.: Β.Γεωργ.
