Φωτογραφίζει και σχολιάζει ο Τάσος Κωστόπουλος

Η αλληλεγγύη στους συλληφθέντες και διωκόμενους συντρόφους αποτελεί μια από τις εμβληματικότερες σταθερές των μεταπολιτευτικών κινημάτων, δημόσια ίχνη της οποίας παραμένουν συνήθως στους τοίχους αρκετό καιρό μετά την όποια έκβαση του αγώνα για την αθώωση ή την αποφυλάκιση των αποδεκτών της. Μια εξαντλητική καταγραφή αυτών των αποτυπωμάτων θα ισοδυναμούσε ως εκ τούτου με εναλλακτική ανάγνωση της ιστορίας των τελευταίων δεκαετιών, από την πλευρά όσων βρέθηκαν κατά καιρούς -ως άτομα ή συλλογικότητες- στο στόχαστρο των διωκτικών μηχανισμών. Αληθινό μωσαϊκό από ονόματα που ο μέσος τηλεθεατής των παραθυράτων δελτίων δεν έχει ακούσει ποτέ, αλλά που για φίλους και συντρόφους αποτελούν αναπόσπαστες ψηφίδες της δικής τους προσωπικής και πολιτικής διαδρομής (1-5)˙ ημερομηνίες που δεν λένε και πολλά πράγματα στο ευρύτερο κοινό του «μεσαίου χώρου», σημάδεψαν όμως ανεξίτηλα τις ζωές όσων έζησαν τα γεγονότα που αυτές πλέον συμβολίζουν (5-8)˙ απλοί αριθμοί που αποκτούν πρόσωπο, όταν συνδυαστούν με συγκεκριμένες περιστάσεις (9-12). Υπάρχουν εγγραφές που αποπνέουν τόση οικειότητα ώστε η αποκρυπτογράφηση του περιεχομένου τους να καθίσταται δυσχερής, ακόμη και για τους αμύητους συμπαθούντες (13, 15). Αλλοτε πάλι, στο επίκεντρο του συνθήματος τοποθετείται η υπενθύμιση του ηθικού και πολιτικού χρέους για την υπεράσπιση των «αιχμαλώτων» που άφησε πίσω του το κίνημα (16). Η ρητή διακήρυξη της αθωότητας των διωκομένων δεν είναι σπάνιο φαινόμενο (14), όπως και η έμφαση στις περιστάσεις που κατέληξαν στη σύλληψή τους (17), δεν λείπει όμως και η απροσχημάτιστη διεκδίκηση του περιεχομένου του κατηγορητηρίου ως πτυχής του κοινωνικού πολέμου (18). Σε κάθε περίπτωση, τελικό ζητούμενο είναι όχι μόνο η συμβολική αλληλεγγύη, αλλά και η υλική στήριξη όσων στάθηκαν λιγότερο τυχεροί από τους υπόλοιπους (19).